طرح آجر بومیار یا اکوبریک به صورت پایلوت و نمادین در منطقه10 و در مدرسه ما اجرا شد و به‌زودی در سایر مدارس شهر اجرا می‌شود. هدف از این طرح کمک به محیط زیست و استفاده از زباله‌های بازیافت‌نشدنی در ساخت سازهها و المان‌های شهری و مکان‌های بازی برای کودکان است. این بطری‌ها به جای آجر در سازهها استفاده می‌شوند. به این طرح آجربومیار یا اکوبریک می‌گویند.
با طراحی‌هایی که برای بهره‌گیری از زمین‌های بایر کال چهل بازه انجام شد، حالا قرار است فضایی سرسبز، بانشاط، همراه با سایه مهربان درختان و صدای دلنواز جریان آب ساخته شود. زمین‌هایی که محل جولان معتادان بود و مردم از تجمیع زباله در آن به ستوه آمده بودند دیگر در حال تبدیل شدن به پارک‌های بزرگی به نام رود پارک، کشت پارک و پارک مادر و کودک است.با این پروژه‌ها از فارغ‌التحصیلان تا سیدرضی رودخانه و فضای سبز می‌شود.
آن چیزی که این روزها سام را نسبت به سایر هم‌سن و سالانش متفاوت کرده اقدام زیبای او درباره درختان یکی از خیابان‌های بخارایی است. بی‌شک افرادی که گذرشان به این خیابان افتاده باشد پلاکاردی متصل به درختان را دیده اند. پلاکاردی که با خود یک مضمون را به همراه دارد همسایه گرامی، لطفا همراه با آوردن کیسه زباله یک پارچ آب هم برای این درخت تشنه بیاور.
حسین مولایی در طول 10سالی که محیط‌بان بوده است، پستی و بلندی‌های متفاوتی را تجربه کرده و سختی‌های این کار را با همه وجود لمس کرده است. می‌گوید: بارها خودم و خانواده‌ام تهدید به مرگ شده‌ایم، یک بار شکارچیان تعقیبم کردند و اتومبیلم را درخانه به آتش کشیدند! بعضی اوقات به دلیل کمبود نیرو، 10روز زن و بچه‌ام را ندیده‌ام، حتی نتوانسته‌ام با آن‌ها صحبت کنم، چون در جایی مأموریت بوده ام که آنتن گوشی همراه هم نداشته است! وقت‌هایی در هنگام مأموریت چنان با موتور بر زمین خورده‌ام که دست و پایم شکسته است. یک‌بار در درگیری‌ها، دوربین اسلحه کلاشنیکف به پیشانیم برخورد کرد و سرم را شکافت.
اکبر کردستانی، صاحب کارگاه دلوسازی در محله رضاییه است. او از همان کودکی مشغول به کار می‌شود و در پایین‌خیابان در مغازه تولیدی دمپایی لاستیکی کار می‌کند. این دمپایی‌ها از همین لاستیک‌های مستعمل ساخته می‌شده. او با خودش فکر می‌کند که چرا چیزهای دیگری از همین لاستیک‌ها تولید نکند؟ این می‌شود که آقا رمضانعلی پس از سال‌ها شاگردی در دوره جوانی کار و بار خودش را راه می‌اندازد.
او در یک اتاق کوچک در منزلش کیف‌هایی تولید می‌کند که از شهرهای مختلف کشور سر در می‌آورند. بسیاری از افراد جویای کار در منزل نشستند و منتظر یک فرصت برای کسب درآمد هستند، اما برخی با بهره بردن از حداقل امکانات و هنر خود درآمد کسب می‌کنند.
قبل از 30سالگی به این نتیجه رسیدم که این همه زیاد کار کردنم چندان فایده‌ای ندارد. شاید درآمد مالی برایم به همراه داشته باشد، اما رضایت کافی از خودم ندارم. به این نتیجه رسیدم که همه چیز کسب درآمد نیست و باید به فکر علاقه‌مندی‌های دیگر هم در زندگی بود. تا اینکه در سال 93با دوستی که در زمینه عکاسی طبیعت فعالیت داشت آشنا شدم.