آقا‌محمود سرگلزایی که به‌واسطه کارمندی در شرکت پگاه، پایش به جاهدشهر بازشد، چهاردهمین سال مهاجرتش از سیستان‌و‌بلوچستان را می‌گذراند.
محسن موسوی‌زاده، سال۶۱ با ساخت زمینش، درحالی در آن ساکن شد که آب، برق، گاز و تلفن نداشت. آن موقع دانشجو بود و برای رفع مشکلات و بهبود وضعیت محله‌اش بار‌ها پیگیری کرد.
پاوا پیش از این، از طریق جاده‌ای قدیمی و فرعی در کنار دروازه پایین‌خیابان، به مشهد راه داشت؛ جاده‌ای که در مسیر چند کیلومتری خود از مزارع و روستا‌هایی مانند «ساختمان»، «بازه‌شیخ» و «مهدی‌آباد» می‌گذشت. اما اکنون راه دستیابی به پاوا، مسیری است که از خیابان «آوینی ۵۹» می‌گذرد.
سال۶۵ که شرکت تعاونی سازمان اتوبوس‌رانی، فاز دوم اراضی را به اعضایش واگذار کرد، محمدعلی نیکخواه نیز که نیروی این سازمان بود، زمینی تحویل گرفت. با پولی که جفت‌و‌جور کرد، زمینش را ساخت.
به گفته ساکنان قدیمی کوچه صدف۷ تا قبل از دهه۸۰ اکثر املاکش باغ بود. مالکان آن املاک هم اغلب جزو اقلیت‌های مذهبی و تجار بودند که برای فرار از آلودگی هوا باغچه‌مانندی برای خود درست کرده بودند.
وحدت ۲۳.۱ هم مانند خیلی از کوچه‌های بولوار وحدت در زبان قدیمی‌ها پشت بهره (دیوار مشهد) بود و در زمانی که این نام را داشت، بن‌بست بود و راه اتصالش از کوچه‌های شیخ برپا و ابتدای بهره بود.
محله هاشمیه از اوایل دهه ۸۰ خورشیدی پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرد و اکنون یکی از محلات برخوردار مشهد است. این محله تا اواسط دهه ۶۰ بیشتر بافت روستایی خود را حفظ کرده بود.