نمایشی که رضاپور را در چهاردهپانزدهسالگی به رادیو کشاند، یک خوششانسی بزرگ بود. استاد صلاحی صدا و بازیاش را که دید، پیشنهاد داد بیاید برای رادیو برنامه اجرا کند. از روزهای آخر دهه ۳۰ تا زمانیکه جان داشت، بچه رادیو بود.
موسویان میگوید:یکی از دلایلی که فکر میکنیم شاهنامه سخت است، همین متون نقالی هستند. مینشینیم و چیزی نمیفهمیم و تصورمان این است که شاهنامه سخت است، در حالی که کلی مفاهیم نمادین و پنهان دارد!
از حاشیه خیابان امامرضا(ع) به سمت حرم که بروید، بارها و بارها با مغازههایی مواجه میشوید که افرادی در آنها شما را به گرفتن عکس با نمایی از ضریح مطهر یا حرم دعوت میکنند.
حسن شکاری هنرمند قلم زنی مشهد است که ۳۰ سال دراین حرفه کار میکند. او از نوجوانی وقتی که فقط ۱۴ سالش بود و کنار پدر در مغازه مسفروشی کار میکرد، نخستین جرقههای هنر قلمزنی در ذهنش زده شد.
رضا سجادی صاحب همان صدای آشنایی است که چهارم اردیبهشت سال۱۳۱۹ برای نخستینبار پشت میکروفن رادیو گفت: «اینجا تهران است؛ صدای ایران». حضور او در رادیو بعدها عاملی برای قرار گرفتنش در سمتهای مهم سیاسی و اجتماعی شد.
شفای یک بیمار لبنانی مبتلا به سرطان پیشرفته در حرمرضوی و سرنوشتش، ماجرایی است که در مستند «من محمدحسن را دوست دارم» روایت میشود. سیدمحمد محمدیسرشت میگوید: تلاشمان این بود که روایتمان شعاری نباشد و به قصه وفادار باشیم.
جواد سنگونی به تمام معنا شیفته موسیقی و خوانندگی بود اما در نهایت از نوشتن و بعد مستندسازی سردرآورد تا اینکه پساز ۲۵سال خیلی اتفاقی به عشق و علاقه همیشگیاش خوانندگی بازگشت و دستاوردهای خوبی را رقم بزند.