کوهنوردی از بهمن 
شهادت دختر نوجوان در راه نجات دوست 
پنچاک‌سیلات؛ رشته کمترشناخته شده نرگس مرادیان
سیزده‌مدال رنگارنگ، حاصل فعالیت‌های نرگس مرادیان در رشته‌ای ورزشی و کمتر‌شناخته‌شده است. او شش‌سال است که در رشته پنچاک‌سیلات، حرکات نمایشی و نیز فنون مبارزه با حریف را می‌آموزد. نرگس در مسابقات انتخابی کشور، موفق‌به کسب مدال طلا شد.
سیزده‌مدال رنگارنگ، حاصل فعالیت‌های نرگس مرادیان در رشته‌ای ورزشی و کمتر‌شناخته‌شده است. امید محله عباس‌آباد، چهارده‌سال دارد و شش‌سال است که در رشته پنچاک‌سیلات، حرکات نمایشی و نیز فنون مبارزه با حریف را می‌آموزد.
او که صاحب کمربند قهوه‌ای است، اواخر شهریور امسال، در مسابقات انتخابی کشور، موفق‌به کسب مدال طلا شد و این موفقیت، امید و انگیزه‌اش را برای ادامه این هنر رزمی، دو‌چندان کرد.
-اگر بخواهی رشته پنچاک‌سیلات را معرفی کنی، چه می‌گویی؟
پنچاک‌سیلات یک ورزش رزمی جذاب است. هم مبارزه دارد، هم دفاع و هم حرکات نمایشی. منشأ این رشته، کشور اندونزی است. آن اوایل که وارد ایران شد، در تهران بیشتر مورد توجه بود، بعد در استان گلستان و بعد هم خراسان رضوی. رشته ما وارد مسابقات جهانی هم شده است و چند وقت پیش مسابقات آسیایی آن در بحرین برگزار شد.
-در این مسابقه حضور داشتی؟
تا جایی که خبر دارم، رده سنی جوانان، اجازه حضور در مسابقات را داشتند و سن من کم بود.
-چه شد که از میان انواع هنر‌های رزمی به‌سراغ پنچاک‌سیلات رفتی؟
وقتی کلاس دوم ابتدایی بودم، یکی از هم‌کلاسی‌هایم به اسم حدیثه گفت که در این رشته ثبت نام کرده و چه خوب است که من هم همراهش بروم. قبول کردم و با هم شروع کردیم. دوستم چند ماه آمد تمرین و وقتی کمربند زردش را گرفت، دیگر نیامد، اما من خیلی علاقه پیدا کردم و ادامه دادم.
-برنامه تمرین‌هایت چطور است؟
هفته‌ای سه بار عصرها، در مسجد جوادالائمه (ع) برنامه تمرین دارم که در طبرسی‌شمالی۱۲ است. الان که ایام مدرسه است و شیفتم بین صبح و عصر تغییر می‌کند، با هماهنگی مربی‌ام روز‌های جمعه تمرین می‌کنم. نزدیک مسابقات است و نباید تمریناتمان کم شود.
-درباره مسابقه‌ات بیشتر بگو.
شهریور امسال، مسابقات انتخابی کشور را شرکت کردم و اول شدم. اواخر همین ماه یا اوایل ماه بعد، مسابقات کشوری برگزار می‌شود، بین قهرمانان استان‌های مختلف.
-آماده‌ای؟
بله و مطمئنم که مدال می‌گیرم.
-از سختی‌های این رشته بگو، مثلا از آسیب‌دیدگی‌هایش.
خدا را شکر مورد خاصی نبوده است. در حد کشیدگی تاندون پا، ضرب‌خوردن انگشت پا و آسیب جزئی لگن. در همین مسابقه آخر هم مچ پایم شکست که البته الان خوب شده است.
-با این شکستگی، چطور در مسابقه اول شدی؟
وسط مبارزه متوجه شدم که مچ پایم درد گرفت. ولی مبارزه را رها نکردم، ادامه دادم و مدال طلا گرفتم. آن موقع بدنت گرم است و چندان متوجه ماجرا نمی‌شوی.
-با این تلاش‌ها و زحمت‌ها، می‌خواهی با پنچاک‌سیلات به چه هدفی برسی؟
دوست دارم کمربند مشکی بگیرم و آن‌قدر حرفه‌ای بشوم که بتوانم به دیگران هم آن را یاد بدهم، مثل مربی خوبم، خانم مرضیه کامیاب.
-مشوق‌های اصلی‌ات چه کسانی هستند؟
اول از همه خودم هستم و علاقه زیادی که به این رشته دارم. رضایت مربی‌ام و حمایت‌های مادرم هم به من انگیزه می‌دهد.
-توانسته‌ای کسی را جذب ورزش کنی؟
بله، دختر‌دایی‌ام هم به ورزش علاقه‌مند شده است. او الان در رشته کونگ‌فو فعالیت می‌کند.
-همکلاسی‌هایت چطور؟
راستش هم‌کلاسی‌ها و مسئولان مدرسه، تا‌حدودی از ورزشکار‌بودنم خبر دارند، اما موفقیت‌هایم را با جزئیات با آنها درمیان نمی‌گذارم.
-چرا؟
ورزش در سطح قهرمانی، باعث می‌شود متفاوت از بقیه به نظر برسی. من این متفاوت‌بودن را دوست ندارم و دلم می‌خواهد همرنگ و شبیه بقیه بچه‌های مدرسه باشم؛ برای همین از مدال طلای اخیرم چیزی نگفته‌ام.
* این گزارش یکشنبه ۱۱ آبان‌ماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۳۷ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
