درآمدزایی نابینای محله شهیدرجایی با میوه‌آرایی و تزئینات 
مجتبی امینی بابابرقی محله پنجتن است! 
رفقای مجتبی به او می‌گویند «اعجوبه»!
برای مجتبی روزافزای ساکن محله بلال مشهد همه‌چیز از یک «روکم‌کنی!» شروع شد، اما او حالا می‌داند که ورزش و حتی همین ورزش رزمی که به آن مشغول است، برای سلامتی خوب است؛ ضمن اینکه رزمی‌کار ۱۴ ساله محله بلال هرچه بیشتر در مسابقات مقام به‌دست می‌آورد، بیشتر از ورزش رزمی خوشش می‌آید! گفتگوی این هفته داخل گود، با نوجوان بااستعدادی از محله ماست که علاقه خاصی به قهرمانی، و نه کمتر از آن، دارد!
انگیزه شیطنت‌آمیز!
چهارسال پیش بود که حسی شیطنت‌آمیز که مربوط به سن‌وسال مجتبی می‌شد، راه او را به ورزش‌های رزمی باز کرد. او می‌گوید: اولش می‌خواستم روی رفیق و بچه‌محلم را کم کنم؛ وقتی دیدم او به کلاس ژیمناستیک می‌رود، من هم رفتم کلاس کونگ‌فو ثبت‌نام کردم!
اما نوجوان ورزشکار محله ما آنقدر از ورزش خوشش می‌آید که دیگر آن را رها نمی‌کند. او بعد از دوسال کونگ‌فو کارکردن در باشگاه یزدان، با رشته‌های رزمی دیگری هم ارتباط پیدا می‌کند: استادم آقای نژادحسینی به آن دسته از شاگردانش که خوب کار می‌کنند، پیشنهاد می‌دهد که رشته‌های ووشو و کیک‌بوکسینگ را هم زیر نظرش آموزش ببینند؛ من هم به گفته او آموزش ووشو را شروع کردم. بعد از حدود یک‌ماه در مسابقاتی که ويژه این رشته در استان برگزار شد، شرکت کردم و اول شدم. یک‌ماه دیگر که گذشت کیک‌بوکسینگ را شروع کردم.
از مجتبی درباره وجه مشترک این سه‌رشته می‌پرسیم که عنوان می‌کند: شباهت این سه‌رشته این است که در همگی از ضربات پا زیاد استفاده می‌شود. او به این پرسش هم که به کدام‌یک بیشتر علاقه‌مند است، جوابی می‌دهد که نشان از شور و انرژی او دارد؛ می‌گوید: من از بین آن‌ها کیک‌بوکسینگ را بیشتر دوست دارم، چون در این ورزش، زدن ضربات دست و پا به صورت حریف آزاد است!
فعالیت هم‌زمان رزمی‌کار نوجوان محله بلال در سه‌رشته باعث نمی‌شود که او در مسابقات قوانین و حرکات آن‌ها را با هم اشتباه بگیرد، چون: هروقت که در یکی از رشته‌های کونگ‌فو و ووشو و کیک‌بوکسینگ مسابقه داریم، در باشگاه حرکات و قوانین آن را بیشتر کار می‌کنیم.
همیشه قهرمان
این نوجوان ورزشکار تاکنون توانسته ۹ مقام اولی و یک مقام دومی را در رقابت‌های استانی به‌دست بیاورد و سه مقام نخست هم در مسابقات کشوری کسب کند. او همچنین بیان می‌کند: در تورنمنتی در مشهد هم که با حضور تیمی از کشور پاکستان برگزار شد، توانستم قهرمان شوم. درباره آن تیم می‌گفتند که ورزشکاران مقام‌دار و خوبی هستند.
مجتبی برای رسیدن به این موفقیت‌ها، فارغ از استعدادی که دارد، بخشی از ساعات شبانه‌روز را به ورزش اختصاص داده است و روزی نیم تا یک‌ساعت در خانه و شب‌ها نیز دوساعت در باشگاه تمرین می‌کند. او می‌گوید: هیچ‌وقت از ورزش خسته نمی‌شوم، چون به رشته‌های رزمی علاقه زیادی دارم. حتی وقتی پایم آسیب دید به خودم گفتم این همه در مسابقات اول شدی، یک‌بار نمی‌خواهی آسیب ببینی؟!
رزمی‌کار نوجوان ما در ادامه به ماجرای مصدوم‌شدنش اشاره می‌کند: مرداد سال ۹۱ در مسابقات کونگ‌فو استانی، پای راستم آسیب دید و از آن زمان در مسابقات کیک‌بوکسینگ که فشار زیادی به پا می‌آید، اذیت می‌شوم.
چه کسی از بروس‌لی خوشش نمی‌آید؟!
یکی از علایق مجتبی دیدن فیلم‌های رزمی است و گاهی بعد از تماشای آن حسابی تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد: فیلم رزمی زیاد می‌بینم و بعضی وقت‌ها فیلم که تمام می‌شود، سعی می‌کنم تکنیک‌های رزمی‌ای را که در آن دیده‌ام، انجام دهم.
البته موفق نمی‌شوم، همه می‌گویند این حرکات الکی است و مثلا بازیگری که روی هوا تکنیک می‌زند، از طناب استفاده می‌کند! او مثل بیشتر دوستانش به حرکات رزمی بروس‌لی علاقه‌مند است و می‌گوید: چه کسی است که از بروس لی خوشش نیاید!
محله فوتبالی‌ها
صحبت به اطرافیان و اهالی محل و ارتباطشان با ورزش کشیده می‌شود. رزمی‌کار محله بلال عنوان می‌کند: من سه‌خواهر و سه‌برادر دارم که از میان آن‌ها برادرم هادی، رزمی‌کار است. بچه‌های محله هم بیشتر اهل فوتبالند؛ برخلاف من که به ورزش‌هایی مانند فوتبال و بسکتبال و والیبال علاقه ندارم و در زنگ ورزش مدرسه هم معمولا داخل کلاس می‌نشینم و مشغول تکلیف‌های شب قبلم می‌شوم که به دلیل خستگی تمرینات باشگاه انجام نداده‌ام!
او درباره محله نیز می‌گوید: اینجا محله ساکت و آرام و خوبی است و بچه‌هایش هم بچه‌های خوبی‌اند. البته در محدوده خانه ما بچه‌های هم‌سن‌وسال من کم هستند که همان‌ها برای فوتبال بازی‌کردن در کوچه سروصدا نمی‌کنند و به زمین فوتبال می‌روند.
من به ورزش‌هایی مانند فوتبال و بسکتبال و والیبال علاقه ندارم و در زنگ ورزش معمولا داخل کلاس می‌نشینم
تجربه‌ای که مقدم بر قهرمانی است!
از مجتبی که ارشد تیم نوجوانان باشگاهش است، درباره باشگاه هم می‌پرسیم. او بیان می‌کند: در باشگاه فضا شاد است و دائم با بچه‌ها شوخی و خنده داریم. هروقت از مسابقات برمی‌گردم یکی از رفیق‌هایم به شوخی می‌گوید: باز این «اعجوبه» مقام آورد! آن دوستم به یکی دیگر از بچه‌ها که حریفانش را ناک‌اوت می‌کند، می‌گوید «قاتل»!
اما صحبت پایانی ما درباره آرزوهای رزمی‌کار نوجوان و موفق محله بلال است. او می‌گوید:
دوست دارم با ورزشکاران استان‌های دیگر مسابقه بدهم. همچنین آرزو دارم مثل استادم مبارز خوبی شوم، به کشورهای دیگر بروم و با رزمی‌کاران آن‌ها هم رقابت کنم، رقابتی که حتی اگر در آن مقام خوبی نیاوری، تجربه كسب مي‌كني!
* این گزارش یکشنبه، ۸ اردیبهشت ۹۲ در شماره ۵۱ شهرآرامحله منطقه ۳ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
