الهه پژوهي، بازيگر و دوبلور محله شفا می‌گوید: با وجود فضای سنتی محله، خانواده‌ام حساسیت‌های مرسوم را نشان ندادند؛ مرحوم پدرم که از خیاط‌های معروف مشهد بود، مشوق اصلی من برای ورود به عرصه تئاتر بود.

یکی از موقوفه‌های منطقه سه که کمتر کسی از اهالی از آن خبر دارد، متعلق به زنده‌یاد حسین فروردین است. این موقوفه، دبستان هفتادساله‌ای است که چند نسل از فرزندان مشهدی در پشت نیمکت‌های آن نشسته‌اند.

سیف‌الله عسکری نزدیک به ۸۰ سال دارد و روزگاری خبرنگار بوده است. اما سال‌ها چاقو تیزکرده و از همین راه چرخ زندگی را چرخانده است.

فریبا شریفی مشکلات روحی و پیش از آن مشکلات ریوی داشته و با ورزش بر این موانع غلبه کرده است، بانویی که مادر و همسری دلسوز و مهربان است و «ایمان و اراده» حرف اول را در زندگی اش می‌زند.

فروغ فیاض می‌گوید: زمانی که مدرک پایۀ ششم را گرفته، پدرش به او و خواهرانش گفته که بروید هر هنری می‌خواهید یاد بگیرید. او هم خیاطی را انتخاب کرده. از ۱۴ سالگی دستش توی جیب خودش بوده است.

وقتی احمد وفادار بازوبند پهلوانی را به شاه نداد، آزار و اذیت دولتی‌ها و وابستگان حکومت آغاز شد. اول از همه حق سفره‌اش را که امتیاز ویژه پهلوان کشور بود، قطع کردند.

مریم‌سادات حسینی می‌گوید: از زمانی که وارد این حرفه شدم، میزان مطالعۀ کتاب کودک من افزایش یافته است و برای پیداکردن قصۀ جدید، از کوچک‌ترین ماجرایی نمی‌گذرم.

زهرا دولت‌آبادی، نویسندۀ کتاب، محله ما، بانویی فعال و خستگی‌ناپذیر که در چهل‌وهشت‌سالگی مثل نوجوانی شانزده‌هفده‌ساله و پرانرژی است.

جوانان گروه‌های جهادی خوزستان از آن گوشۀ کشور به مشهد آمده‌اند تا هم زیارت کنند و هم کار جهادی برای رفع محرومیت از چهرۀ محله‌هایی چون سیس‌آباد.

پدر با چشم بسته موی سر مشتری را اصلاح می‌کند و «پیرایشگر خلاق کشور» نام می‌گیرد و پسر نوجوان، عنوان «پنجه‌طلای ایران» را از آن خود می‌کند.