برای دلسا یاوری ورزش رقابت نیست؛ سبک زندگی است
دلسا یاوری، دختر نهسالهای که از حالا نامش در مسابقات کاراته کشوری میدرخشد، در خانوادهای ورزشی قد کشیده، پدری فوتبالی و مادری والیبالی. برای او ورزش رقابت نیست؛ شیوهای از زندگی است. تمرینهای سخت را با پشتکار کودکانهاش پشت سر میگذارد و هربار با مدالی تازه برمیگردد.
-کاراته را از چندسالگی شروع کردی و چه شد که به این رشته ورزشی علاقهمند شدی؟
از چهارسالگی. دو دخترعمه دارم به نامهای الناز و فرناز که بهترین دوستان من هستند و هردو هم کاراته تمرین میکنند. من به خاطر آنها به کاراته علاقهمند شدم.
-اولینباری که رفتی روی تاتامی، چه احساسی داشتی؟
مسابقات استانی بود و من کلاس اول بودم. با خودم گفتم ورزش قهرمانی را از همینجا شروع میکنم و بعد از آن ۱۰ مدال استانی و کشوری کسب کردم.
-بهترین مدالی که گرفتی، چه بود؟
بهجز مقامهای قهرمانی استان، سه بار در مسابقات کشوری قهرمان شدم؛ اولی سال۱۴۰۲ در تهران، دومی سال گذشته در تبریز و سومی امسال در رقابتهای کشوری مشهد. هر سه طلای کشوری برای من به یک اندازه جذاب و خاطرهانگیز بود.
-وقتی مدال قهرمانی کشور را گرفتی، اولین کسی که به او فکر کردی چه کسی بود؟
پدرم. او بزرگترین حامی من است. همیشه در مسابقات کشوری مرخصی میگیرد و همراه من میآید که تنها نباشم. حضورش برای من دلگرمی است.
-بهجز کاراته کدام ورزش را بیشتر دوست داری؟
والیبال و اسکیت. خیلی وقتها این دو ورزش را تمرین میکنم، بهویژه والیبال را که مادرم هم بهطور حرفهای بازی میکند.
-در هفته چند روز تمرین میکنی؟
هفتهای سه روز به باشگاه میروم و هربار دو ساعت تمرین میکنم. این بهجز تمریناتی است که در خانه دارم.
-برای دخترهای همسنوسالت چه پیامی داری؟
به همه توصیه میکنم ورزش کنند؛ ورزش فقط برای مسابقه و رقابت نیست، برای قویشدن جسم و ذهن است. اگر تلاش کنیم به هرآنچه بخواهیم، میرسیم.
-دوست داری مربی کاراته شوی؟
بله؛ همین الان هم، چون دان یک کاراته دارم، بچههای باشگاه را تمرین میدهم، در زنگ ورزش نیز مربی کاراته همکلاسیهایم هستم.
-برای آینده چه آرزویی داری؟
دوست دارم بهعنوان نماینده ایران در رقابتهای المپیک حضور داشته باشم.
* این گزارش چهارشنبه ۱۴ آبانماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۴۰ شهرآرامحله منطقه ۹ و ۱۰ چاپ شده است.
