تماشای پرندگان مهاجر در تالاب کشفرود 
امیریه ۳۷ شهر چهارهزارنفری 
ابراهیم خزایی مرد طلایی کیک‌بوکسینگ است
ابراهیم خزایی ورزشکار رشته کیک بوکسینگ است. او در مسابقات آسیایی ۲۰۰۷ و مسابقات بین‌قاره‌ای آسیا و اروپا سال ۲۰۱۲ و مسابقات بین المللی تایلند در سال ۲۰۱۶ موفق به گرفتن مدال طلا شده است.
لطفا خودتان را معرفی کنید و بگویید از چه زمانی به ورزش روی آوردید؟
ابراهیم خزایی، متولد ۱۳۶۰ مشهد هستم. از سال ۱۳۷۳ ورزش رزمی را با رشته ووشو آغاز کردم و حدود سه سال است که در کنار ووشو به ورزش کیک‌بوکس هم به‌طور حرفه‌ای می‌پردازم. از زمانی که این رشته ورزشی را شروع کردم، تاکنون در مسابقات استانی و کشوری مقام‌های خوبی به‌دست آورده‌ام.
به‌غیر از آن در مسابقات آسیایی ۲۰۰۷ و مسابقات بین‌قاره‌ای آسیا و اروپا ۲۰۱۲ نیز موفق به گرفتن مدال طلا شدم و در آخرین مسابقه‌ای که به‌تازگی شرکت کردم، یعنی مسابقات بین‌المللی تایلند ۲۰۱۶ که رقابت‌های مبارزه آزاد حرفه‌ای زیر نظر فدراسیون WKF (فدراسیون جهانی کیک‌بوکس) برگزار شده بود، هم توانستم کمربند طلایی را تصاحب کنم.
در این مسابقات از کل دنیا شرکت‌کننده داشتیم. هم‌تیمی من با آمریکا بازی داشت که توانست با امتیاز، بازی خودش را ببرد. من هم با تایلند بازی داشتم که توانستم حریفم را در «راند یک»، ناک-اوت کرده و بازی را ببرم.
چگونه خودتان را برای مسابقات جهانی تایلند آماده کردید؟
چون به‌صورت انفرادی در این مسابقات شرکت کرده بودم، اردو نداشتم، ولی خودم از چند ماه پیش از مسابقات، شروع به تمرین حرفه‌ای کردم و بعد هم به‌شکل شخصی وارد مسابقات شدم. ازآنجاکه مسابقات حرفه‌ای را معمولا فدراسیون ورزش‌های رزمی حمایت نمی‌کند و بودجه‌ای هم برای آن درنظر گرفته نشده است، کسانی که شرکت می‌کنند یا با اسپانسر یا با هزینه شخصی می‌روند.
من هم به همین ترتیب یک مقدار هزینه شخصی صرف کردم و یک مقدار هم مجموعه خصوصی به‌عنوان اسپانسر حمایتم کردند و با کمک این دوستان، با توجه به اینکه هزینه مسابقات بسیار زیاد است، خیلی راحت‌تر توانستم به این جایگاه دست پیدا کنم.
البته فدراسیون، ورزشکارانی را که عضو تیم ملی هستند، تاحدودی حمایت می‌کند، ولی ما که در مسابقات حرفه‌ای شرکت و در رقابت‌ها هم به‌صورت مستقل حضور پیدا می‌کنیم، از صفر تا صد کار به‌عهده خودمان است، حتی امکاناتی را که برای تمرین‌ها و آمادگی حضور در مسابقات نیاز داریم، هم مانند شرکت در مسابقات، همه با هزینه شخصی تهیه می‌کنیم.
چقدر از طرف خانواده حمایت می‌شوید؟
در خانواده، فقط من به این ورزش روآورده‌ام، با این حال حمایت خانواده از بچگی تا الان همیشه با من بوده است؛ به‌خصوص پدرم که همیشه حامی من در این رشته ورزشی و مسابقات و حواشی آن بوده است و هنوز هم حمایت و تشویقم می‌کند؛ البته خانواده‌ام ابتدا خیلی راضی به ورود من به این رشته نبودند، ولی درحال حاضر خیلی راضی هستند و حمایتم می‌کنند.
علت نارضایتی آن‌ها هم آسیب‌ها و خطر‌های ورزش‌های رزمی بود که [با خنده]دو بار شکستگی بینی، دو بار دست، یک بار پا و دفعات زیادی پارگی عضله ازجمله این آسیب‌ها بوده است.
چرا با وجود توانمندی در رشته ووشو به کیک‌بوکس هم پرداختید؟
من از کودکی به ورزش‌های رزمی علاقه‌مند بودم، ولی رشته ووشو را انتخاب کردم؛ چون آن زمان در مقایسه با بقیه ورزش‌های رزمیِ رایج، سیستم مبارزاتی قوی و تنوع و زیبایی بیشتری در حرکات داشت. با استادان زیادی در مشهد و تهران کار کردم تا توانستم مدرک مربیگری و داوری درجه‌یک این رشته را بگیرم.
البته، چون من در قسمت مبارزات آزاد ووشو کار می‌کنم و سبک‌های آزاد رزمی شباهت زیادی به‌هم دارند، درواقع از ابتدا در رشته کیک‌بوکس هم تمرین می‌کردم، ولی سه سال است که به‌صورت رسمی‌تر زیر نظر استاد امیرمصدق، رئیس فدراسیون آسیا WKF، در کنار ووشو شروع به کار در کیک‌بوکس کرده‌ام.
در ووشو هم در حال فعالیت هستم، ولی تمرکزم بیشتر روی کیک‌بوکس است. در این رشته نیز مربیگری و داوری بین‌المللی WKF را گرفته‌ام و همچنان مشغول فعالیت هستم و هم مربیگری و هم کار حرفه‌ای و «فایتری» انجام می‌دهم. احتمالا ۱۴ نوامبر ۲۰۱۶ نیز مسابقات جهانی در ایتالیا برگزار می‌شود که قصد دارم در این رقابت‌ها شرکت کنم و خودم را برای آن آماده می‌کنم.
تفاوت ورزش‌های رزمی با ورزش‌های دیگر در چیست؟
برتری که ورزش‌های رزمی بر ورزش‌های دیگر دارند، این است که اعتمادبه‌نفس را خیلی افزایش می‌دهند که تنها امتیاز آن بر سایر ورزش‌هاست، وگرنه برای سلامتی و آمادگی‌جسمانی، همه ورزش‌ها خوب است. از نظر آمادگی‌جسمانی هم، چون ورزش‌های رزمی، ورزش‌های قدرتی و سنگینی است، شرایط بدنی بهتری برای ورزشکاران ایجاد می‌کند.
فکر می‌کنید با وجود مقام‌آوری و افتخارآفرینی ورزشکاران ما در این رشته، چرا فدراسیون حمایتی از آن‌ها نمی‌کند؟
اولین مشکلی که در بعضی ورزش‌های رزمی آزاد وجود دارد، این است که پخش تلویزیونی و رسانه‌ای ندارند و به همین دلیل معمولا مانور دادن روی آن‌ها برای فدراسیون‌ها محلی از اِعراب ندارد. اسپانسر‌ها هم تمایلی برای سرمایه‌گذاری روی این ورزش‌ها ندارند.
بی‌تردید حامیان در ورزشی مثل تکواندو که پخش مستقیم و زنده تلویزیونی دارد، می‌توانند تبلیغات بگیرند و ورود به این حوزه برایشان به‌صرفه است، ولی سبک‌های آزاد به‌ویژه در بخش حرفه‌ای شاید به‌دلیل خشونت زیاد یا نوع پوشش، برای مانور رسانه‌ای محدودتر هستند، بنابراین، چون مسابقات آن‌ها را از تلویزیون پخش نمی‌کنند، حمایت کمتری هم از این ورزش‌ها می‌شود.
البته باید راهی پیدا شود که نه به‌طور مستقیم و و زنده و نه حتی مسابقات داخلی که حداقل مسابقات خارجیِ مهم به‌صورت برنامه‌های ضبط‌شده، مجوز پخش تلویزیونی را در کشور پیدا کند تا شاید مردم تاحدودی با این رشته‌ها آشنا شوند و ذهنیتی از این ورزش‌ها داشته باشند تا زمانی که ما می‌خواهیم اسپانسر جذب کنیم یا حتی خود فدراسیون‌ها که می‌خواهند کمکی به این رشته‌ها بکنند، ببینند که این رشته طرفدار و مخاطبی دارد، به این ترتیب شاید بیشتر راغب شوند که رزمی‌کاران را حمایت کنند.
پتانسیل ورزش‌های رزمی ما در سطح بین‌المللی چقدر است؟
برای این ورزش‌ها در سطح کشور، پتانسیل خوبی وجود دارد. بسیاری از ورزشکاران را می‌شناسم که مرتب در مسابقات بین‌المللی شرکت می‌کنند و مقام‌های خیلی خوبی هم می‌آورند. ایران در ورزش‌های رزمی جایگاه بسیار ممتازی در دنیا دارد، به‌طوری‌که خیلی از رزمی‌کاران ایران، مقیم کشور‌های دیگر شده‌اند و برای آن کشور‌ها بازی کرده و مقام‌های خیلی خوبی برایشان کسب می‌کنند. به‌طورکلی، چون ژنتیک ما ایرانی‌ها قدرتی است و روحیه جنگجویی و پهلوانی داریم، در این‌گونه ورزش‌ها به‌خوبی می‌توانیم خودمان را نشان دهیم. در رنکینگ‌های جهانی نیز فدراسیون‌های رزمی ایران، رتبه‌های خیلی خوبی گرفته‌اند.
همچنین در مشهد، ما ورزشکاران و قهرمانان رزمی شاخص و پتانسیل بسیار خوبی در رشته‌های رزمی داریم؛ مثلا در رشته ووشو افرادی مانند «امیر فضلی» قهرمان جهان، «احسان پیغمبری» و «آقای رضایی» را داریم که از اعضای تیم ملی هستند، حتی الان ورزشکارانی در مشهد فعالیت می‌کنند که از نظر فنی در حد بسیار قوی هستند، ولی به‌دلیل مشکلات مالی نتوانسته‌اند در مسابقات جهانی شرکت کنند.
تعداد محدودی از رشته‌های فدراسیونِ ورزش‌های رزمی مانند تکواندو و کاراته و بوکس آماتور می‌توانند وارد المپیک شوند و ورزش‌های رزمی حرفه‌ای به‌طورکلی در المپیک نیستند، ولی قرار است که ووشو در المپیک اخیر به مسابقات ورود کند، بنابراین نیرو‌های جوان و قدرتمند ما در رشته ووشو می‌توانند و توان این را دارند که به این مسابقات ورود پیدا کنند و درحقیقت آن‌قدر قابلیت دارند که فدراسیون روی این ورزش برای المپیک سرمایه‌گذاری کند.
اگر به گذشته برگردید، بازهم این رشته را با همین روش ادامه می‌دهید؟
بله، چون تمام آنچه انجام داده‌ام و بر من گذشته، فقط به‌خاطر علاقه‌ام بوده است، وگرنه برای ورزش تابه‌حال فقط هزینه کرده‌ام و درآمدی برایم نداشته است. مسابقاتی که می‌روم و دوره‌های مربیگری که شرکت می‌کنم، همه هزینه دارد. در مقابل هیچ دریافتی ندارم و فقط خرج می‌کنم که این‌ها فقط در راه علاقه‌ام است.
درحالی‌که در بعضی کشور‌ها افرادی که در سطح حرفه‌ای کار می‌کنند، درآمد خیلی هنگفتی از ورزش‌های رزمی دارند و به‌جز بحث علاقه، این ورزش جزو زندگی و درآمد خالص آن‌ها شده است. برای شرکت در هر مسابقه هم پول بسیار زیادی می‌گیرند و خود کشور‌ها نیز خیلی روی این ورزش‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند.
الان در اروپا و آمریکا بازیکنان ورزش‌های رزمی حرفه‌ای، هنگام بازی مبالغ گزافی برای بازی‌هایشان دریافت می‌کنند و همین انگیزه‌ای می‌شود تا بیشتر فعالیت کنند و قطعا شغلشان و کارشان همان ورزش و مسابقات است و آینده خود را هم بر همین اساس می‌توانند رقم بزنند.
اما من کار آزاد دارم و ورزش شغل اصلی‌ام نیست، بلکه ورزش در کنار شغلم قرار دارد؛ چون این ورزش‌ها در ایران معمولا درآمدی ندارد که به‌عنوان شغل محسوب شود و بتوان روی درآمدشان حساب کرد.
من متاهلم و هنوز فرزندی ندارم، اما اگر زمانی فرزندی داشته باشم، دوست دارم حتما در این رشته با او کار کنم و او را به جایی برسانم که خودم نرسیده‌ام. دختر و پسر بودنش هم فرقی ندارد؛ در ورزش رزمی هیچ محدودیت جنسی وجود ندارد و شرط اول علاقه فرد است و بعد هم استادی که کارآموز را آموزش می‌دهد، در پیشرفت او بسیار تعیین‌کننده است.
با این وصف، برنامه شما برای آینده چیست؟
من برای ورود به تیم ملی، در مسابقات کشوریِ زیادی شرکت می‌کردم، ولی الان نسبت‌به آن زمان وضعیت فدراسیون‌ها خیلی خوب شده است و جوان‌هایی که هم‌اکنون درحال فعالیت هستند، با کمی تلاش به‌راحتی می‌توانند به تیم ملی ورود پیدا کنند و اگر به مسابقاتی ازطریق تیم ملی اعزام شوند، مسلما فدراسیون‌ها حمایت بهتری از آن‌ها خواهند کرد.
اما حضور مستقلم در مسابقات (رقابت‌های ایتالیا) شاید برای آخرین نوبت باشد؛ چون هم سنم افزایش می‌یابد و هم اینکه علاقه‌مندم کار تخصصی و حرفه‌ایِ مربیگری را در پیش بگیرم تا بتوانم بچه‌های جوان‌تر را برای مسابقات داخلی و خارجی آماده کنم.
در حال حاضر چگونه به قهرمان‌پروری در این رشته کمک می‌کنید؟
من دو، سه تا باشگاه دارم و هنرجویان زیادی را پرورش می‌دهم که هدفم هم بیشتر مسابقات استان و کشور است و اگر در این مرحله بتوانند خودشان را نشان دهند، کادر فنی فدراسیون‌ها حضور دارند و برای مسابقات سطح بالاتر انتخابشان خواهند کرد.
تقریبا از ۸ سال تا بیش از ۵۰ سال در باشگاه‌هایمان رزمی‌کار هست، اما برای حضور در مسابقات، هر سه رده سنی نوجوانان، جوانان و بزرگ‌سالان را داریم که می‌توانند وارد مسابقات بین‌المللی و جهانی شوند، ولی مسابقات حرفه‌ای در رده سنی بزرگ‌سالان برگزار می‌شود.
فدراسیون‌ها کار ارزشمندی کرده‌اند و دوره‌های استعدادیابی از سنین پایین، همچنین مدرّسانی برای آموزش مربیان به‌منظور چگونگی کشف این استعداد‌ها و نحوه آماده‌سازی آن‌ها برای مسابقات گذاشته‌اند که بسیار خوب است. اگر به همین روال پیش برود، در چند سال آینده ما در رده‌های مختلف سنی، قهرمانان سطح بالای کشوری و بین‌المللی خواهیم داشت.
و... سخن آخر؟
جوانان توجه داشته باشند تا زمانی که هنوز جوان هستند، توان دارند و می‌توانند، وقت بگذارند و برای مسابقات فدراسیون آماده بشوند. همچنین بهتر است به تیم ملی ورود پیدا کنند و از این طریق به مسابقات اعزام شوند و از زمانی که از این مرحله خارج شدند، می‌توانند کم‌کم وارد عرصه مسابقات حرفه‌ای شده و این نوع از رقابت‌ها را دنبال کنند.
* این گزارش چهارشنبه، ۲۶ خرداد ۹۵ در شماره ۲۰۰ شهرآرامحله منطقه ۹ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
