روزنامه «نوبهار» در محرم سال ۱۳۲۹ قمری در گزارشی می‌نویسد: «مردم در مجالس تعزیه اباعبدالله (ع) به‌جای قند و چای، قهوه با عسل می‌نوشیدند.»
هر بار اجرا می‌کنیم، اول خودمان گریه می‌کنیم. باید تجسم کنیم در صحرای کربلا چه گذشته است. بار‌ها پیش آمده است که آن‌قدر اشک ریخته‌ایم که نتوانسته‌ایم متنمان را بخوانیم.
مراسم عزاداری به‌همت بانوان مکتب نرجس (س) و همسرانشان در دهه اول محرم، در فضای باز بین خیابان ثامن‌الائمه (ع) ۱۴ و ۱۶ برگزار می‌شود.
هیئت خانوادگی ممدوحی‌ها به نام «هیئت متحده فدائیان حضرت‌ابوالفضل (ع)» از هشتاد‌سال پیش، در دهه اول محرم، پذیرای عزاداران علم‌دار کربلا هستند.
هیئت مذهبی مسجد امام‌رضا (ع) در ابتدای دهه۶۰ به‌عنوان یک هیئت مذهبی به ثبت رسید، اما اهالی قدیمی و پیرغلامان، تاریخ تأسیس آن را پیش از سال۱۲۹۰ می‌دانند.
همه سرپا ایستاده اند و فرزندانشان را سردست گرفته اند. خواندن لالایی برای شش ماهه امام حسین (ع) که شروع می‌شود، جمعیت صدا به گریه بلند می‌کند.
زمان ممنوعیت عزاداری‌ها هم جایی مخفیانه به نام «منبرخانه» بود که مردم آنجا می‌رفتند و عزاداری می‌کردند. مثل منبرخانه مرحوم آقای شاهرودی در کوچه «زمرد».