ایستگاه راه‌آهن مشهد در ضلع شمالی شهر و در فاصله ۲ کیلومتری از حرم امام رضا (ع) قرار دارد و به دلیل احداث در بزرگترین کلان‌شهر مذهبی جهان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ساخت ایستگاه راه‌آهن مشهد در ۲۵ شهریور ۱۳۳۴ شروع و در ۴ آبان ۱۳۴۵ به بهره‌برداری رسیده است. ساختمان ایستگاه راه‌آهن با طرحی از معماران ایرانی حیدر غیایی، عبدالعزیز فرمانیان و محسن فروغی و یک معمار فرانسوی به نام فرناند پویون و به سرپرستی مرتضی کباری اجرا شده است. این ایستگاه در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.
منطقه ۳
روستاهای دیروز، محله‌های امروز
منطقه ۳ به‌لحاظ تاریخی سابقه روستایی دارد. یعنی بسیاری از محله‌های امروز آن، در گذشته‌ای نه چندان دور روستا بوده و حالا جزئی از شهر شده است. براین‌اساس، بخش زیادی از اراضی این محدوده را زمین‌های کشاورزی تشکیل می‌داده که به‌مرور زمان و با توسعه شهر، به کاربری‌های شهری تغییر یافته است. محدوده منفصل قرقی که اسفند ۹۱ به محدوده شهری پیوست، یکی از جدیدترین الحاقات به این منطقه است. استقرار فضا‌های مهمی مانند ایستگاه راه‌آهن و سیلوی گندم از حدود سال ۱۳۴۰ را می‌توان نقطه عطف این منطقه برای تبدیل پهنه‌های روستایی به بافت شهری و افزایش جمعیت آن دانست. پس از انقلاب به‌دلیل شکل‌گیری شریان‌های مهم منطقه مانند محور گاز، رسالت، طبرسی و مجلسی، تحولات منطقه سرعت گرفت. آرامگاه و باغ‌موزه نادری و آرامگاه خواجه‌ربیع ازجمله مکان‌های هویتی و تاریخی منطقه ۳ است که جمع زیادی از گردشگران و زائران را راهی این منطقه می‌کند. در مساحت ۳۳۰۷ هکتاری شهرداری منطقه ۳ حدود ۴۱۷ هزار نفر زندگی می‌کنند.
وجیهه اسدی خیاط محله بلال نزدیک به 20سال است که به کار و آموزش هنر خیاطی می‌پردازد. او دوره‌های آموزشی از سطح ساده تا دوخت حرفه‌ای را برای هنرجویانش برگزار می‌کند. تفاوت این آموزشگاه با دیگر موارد مشابه در این است که بخش زیادی از شاگردانش بانوانی هستند که از کمیته امداد به او معرفی می‌شوند و هدف این‌کار هم توانمندسازی این افراد برای زندگی‌ای بهتر است به‌طوری که خودشان بدون نیاز به کمک‌های جبرانی کمیته امداد یا دیگر نهادهای خیریه دولتی و خصوصی بتوانند امرارمعاش کنند.
مِخراج کاری یا مرصع‌کاری یا نگین کاری یا جواهرنگاری عبارت است از نشاندن جواهر (سنگ‌های قیمتی و نیمه قیمتی) بر روی ظروف، زیورآلات و اشیای تزیینی دیگر. در این شماره به سراغ استادکاری باسابقه در این بخش رفتیم که سال‌ها مرصع‌کاری می‌کند. حسینعلی حسن‌پور مردی آرام است که جملات مختصرش همراه با نکته‌سنجی است. بی‌دلواپسی از کارش می‌گوید و نکات ظریفی را در میان می‌گذارد که شاید با سال‌ها زحمت به دست آورده است. او از قالی‌بافی شروع کرده و پس از یک مرحله تغییر شغل به مرصع‌کاری رسیده است.
نیروهای مردمی مانند روزهای دفاع مقدس وارد کار شده‌اند و سعی می‌کنند با حداقل امکاناتی که دارند و با بهره از حس انسان‌دوستی به مهار این بیماری ویروسی بپردازند.
آقا نظر ساده و صمیمی حرف می‌زند. بی‌هیچ تکلفی از ماجرای خشک‌سالی بیرجند در سال‌های کودکی تعریف می‌کند و پشت‌بندش هم از شغل‌هایی می‌گوید که برای گذران زندگی بخورونمیرشان با جان و دل انجام می‌داده‌اند. سر تا ته زندگی‌اش را که حساب کنی، به بیشتر از 70سال نمی‌رسد، اما پر از فرازونشیب است. پیشینه خانوادگی‌اش را کنار بگذاریم، می‌رسیم به این قسمت؛ از پانزده‌سالگی همه کار می‌کرده است؛ کفاشی، بنایی و ساخت فایل‌های فلزی. اما در نوزده‌سالگی که برای کار همراه برادرش به تهران رفته و کار دوخت چادرهایی برای ارتش و هلال‌احمر را انجام می‌داده است، دیگر سر از روی چرخ و پارچه برنداشت و این حس آن‌قدر قوت گرفت که دیگر نتوانست دست از آن بردارد.
جلال پیش‌دستی می‌کند و می‌گوید: قاب دوربینتان را روی صورت من زوم کنید و ببینید فاضلاب این کوچه با من چه کرده است.
تا 60سال پیش این محدوده که کوچه شهید خاکزاده 5 را هم در بر می گیرد بیشترش زمین کشاورزی بود. می‌گویند نزدیک‌ترین آبادی سمزقند بوده است. از وقتی سازمان آتش‌نشانی قطعات 250متری کشاورزی را به کارکنانش داد، به محله آتش‌نشانی معروف و کم‌کم آباد شد. حسینیه و مسجد وقفی پنجتن آل‌عبا از مهم‌ترین پایگاه‌های مردمی به حساب می‌آید.