علی‌آقا مهربان معینی ۷۵ سال از خدا عمر گرفته است. زندگی‌اش همیشه با کارکردن گره خورده است. از کار‌های سنگین روستا تا کارگری و بنّایی در شهر. خودش می‌گوید: «مرا از مدرسه گرفتند و به کشاورزی و دامپروری مشغول شدم.»
علی‌اکبر جغتایی معروف به عمو ژیانی مدتی است که دیگر درمیان اهالی محله بلال نیست. او در جواب کسانی که می‌گفتند چرا با ژیان کار می‌کنی، می‌گفت که «ژیان مرد است و سبک‌رو، هیچ‌جا آدم را جا نمی‌گذارد.»
مرتضی حدادیان می‌گوید: تصمیم گرفتیم هشتاد‌سخن از هشتاد‌شهید را انتخاب کنیم و در یک بسته قرار دهیم و در محافل توزیع کنیم تا هر فرد با برداشتن یک کارت به سخن شهید فکر کند.
علیرضا بسکابادی ۴۸سال پیش، وقتی کودک بود، همراه خانواده‌اش از روستا به شهر آمد و در خیابان شهیدبسکابادی ساکن شد؛ همان‌جا ازدواج کرد، بچه‌هایش را بزرگ کرد و هنوز هم در همین خیابان زندگی می‌کند.
محسن شیرازی می‌گوید: همه صدایش می‌کردند «بابا». خیر همه را می‌خواست و حواسش به همه بود. مسجد امام‌حسن مجتبی(ع) و گاراژ تعمیرات ماشین‌های سنگین یادگار حاج‌حسن است.
بازارچه‌ای هفتگی در طبقه زیرین مسجد امام‌خمینی (ره)، به محلی برای همدلی، کسب درآمد و اثبات توانمندی زنان محله تبدیل شده است.
منیره نصیری مربی رزمی‌کار با عشق به کودکان و نوجوانان، از سد نبود امکانات عبور کرده است. او می‌گوید: اول سعی می‌کنم مربی اخلاق بچه‌ها باشم، بعد مربی کاراته. همیشه به آنها یادآوری می‌کنم صبر و گذشت داشته باشند.