سال‌های زندگانی استاد سیدعلی معراجی از شش‌سالگی به این سو همواره با ورزش رزمی همراه بوده است. او سال‌ها در قامت ورزشکار مبارزه می‌کرده و بعد از اتفاق ناگواری که هنوز آثار آن بر پیکر او هویداست، ترجیح داده وارد صنف مربیان شود. حالا با همکاری نهادهای مختلف منطقه تمام تلاش خود را برای ارتقای ورزش و اخلاق نوجوانان صرف می‌کند. او هم‌اکنون استاد ووشو با کمربند مشکی دان5 است و البته ریاست شورای اجتماعی محله خواجه ربیع را هم برعهده دارد.
فاطمه عزتمند، مربی جوان و پرانرژی دخترهای رزمی‌کار پورسیناست. او تا چند سال پیش یک مربی ساده و معمولی بود در منطقه‌ای دیگر. اتفاقی گذرش به این نقطه از شهر می‌افتد و استعداد این بچه‌ها را که می‌بیند تصمیم می‌گیرد در پرورش آن‌ها سهمی داشته باشد. آن‌قدر درگیر این بچه‌ها می‌شود که محل زندگی‌اش را هم به پورسینا تغییر می‌دهد.
از هیچ‌جایی حمایت مالی نمی‌شویم و پشتیبان نداریم، بنابراین تامین هزینه‌های آن سخت است و هزینه‌های باشگاه و تیم‌داری از جیب خودم تأمین می‌شود. شرایط طوری پیش رفته است که ما مجبور شدیم برای تأمین هزینه‌ها خودرو و لپ تاپ شخصی‌ام را بفروشم و پول حاصل از آن را برای شرکت و تیم صرف کنم. هیچ‌وقت از این کارم پشیمان نشده و نخواهم شد؛ زیرا تلاش دارم این باشگاه و شرکت را همیشه سرپا نگه دارم.
اصلا استعداد مهم نیست. خود من این تجربه را داشتم و در دام این اشتباه نمی‌افتم. استعدادیابی مسئله‌ای تخصصی است و به صورت حرفه‌ای باید آن را انجام داد. در برخی از افراد این استعداد ذاتی است و با آموزش تکنیک‌ها فرد به موفقیت می‌رسد. اما در برخی از افراد استعداد وجود ندارد اما علاقه شدید به این رشته باعث می‌شود تا با تمرینات مستمر و دلسرد نشدن به نتیجه برسد. دو نکته برای من دارای اهمیت است. اول خانواده با حضور او در کلاس‌ها موافق باشند و دوم هنرجو بیماری خاصی نداشته باشد.
حسن نمایانی 11سال است که بوکس می‌زند و ووشو کار می‌کند. 11سالی که هیچ‌وقت تصور نمی‌کرد برایش بدون پول و آینده باشد. باوجود این، هنوز هم درگیر این ورزش و علاقه‌اش است تا شاید بتواند به نحو دیگری با آن برای خودش آینده خوبی بسازد. مقدمه را با پیش‌فرض این موضوع دنبال کنید که در سابقه‌اش بیش‌از 25مدال قهرمان ی استانی، کشوری و آسیایی ووشو، بوکس و کیک‌بوکس دارد.
«الینا مرزوقیان» فقط 20سال دارد و توانسته در مدت یک سال فعالیت در چند رشته ورزشی به‌ویژه «کیک بوکسینگ»، به پنج مقام برتر برسد. اگرچه او با دیدن کم‌توجهی‌ها به ورزشکاران، عکاسی را برای حرفه آینده خود در پیش گرفته اما همچنان برای کسب افتخارات بیشتر در ورزش تلاش می‌کند.
امیرمحمد دلیر از شانزده‌سالگی می‌شود مربی بچه‌های محله پورسینا و آشپزخانه مسجد می‌شود باشگاه تمرینشان. او در مسابقات استانی مقام اول تکواندو را کسب می‌کند. بعد هم مربیگری تیم تکواندو دانشگاهشان را برعهده می‌گیرد و تیم را تا سطح کشوری جلو می‌برد. حالا مدرک کارشناسی تربیت بدنی را گرفته است و در رشته روان‌شناسی تربیت‌بدنی در مقطع کارشناسی‌ارشد مشغول به تحصیل است.