سروش دستمالچیان پس از اخذ دیپلم گرافیک و کارشناسی طراحی صنعتی، به آکادمی هنرهای زیبای «بِرِرا» ایتالیا رفت و حالا پس از ۱۰سال، دوباره به مشهد بازگشته است. او اکنون در مشهد به آموزش و تولید آثار هنری مشغول است.
صولتی، مسیرش را با صبر، تمرین و وسواس طی کرده و توانسته میان دوبله، تئاتر و تصویر تعادل برقرار کند.حضور او در سریال «پسران هور» نشـان میدهد که صولتی همچنان توانایی درخشش دارد.
فاطمه اکبری، نویسنده و پژوهشگر از همان کودکی یاد گرفت شعر فقط واژه نیست، بلکه مفاهیمی دارد که میتوان با آنها زندگی اخلاقی کرد. او در طول این سالها چهار کتاب ادبی نوشته و گردآوری کرده است.
عبدالحسین حسینزاده و امیر واحدیان، یکی فیروزهتراش است و دیگری عقیقتراش. آنها میگویند: سنگ و نقره که گران شود، کار ما هم کساد است. مردم هم نگاه سنتیشان را کمکم از دست میدهند.
نظامالملکی میدانست متن رادیویی باید موجز و روشن باشد و کجا باید واژه را پررنگ ادا کند تا در همهمه میدان شهدا هم شنیده شود. او وقتی در مسجد گوهرشاد به منبر رفت، مردم در گوش هم زمزمه میکردند «این همان صدای رادیو است»!
نام احمد میرباذل خیلی زود با تئاتر مشهد گره میخورد. جایگاه نمادینش، پیوند میان مشهد و عصر پرده بیصداست. سالها بعد، روی اولین فیلم رنگی فیلمبرداری شده در مشهد هم حرف میزند.
حسین صباغیان طوسی، هنرمند پیشکسوت مشهدی، با برگزاری نمایشگاه نقاشی «فراسوی زمان» تلاشی دارد برای ثبت این حس ماندگار. او با بیش از شش دهه فعالیت هنری، این اصل بنیادین را عمیقا درک کرده است.