مرتضی طاهری (مشهدی) در دهه 50 و60، تنها آرتیست موتورسوار پارک ملت بود؛ کسی که مشهدیها برای تماشای موتورسواریاش روی دیوار «استوانه مرگ» ساعتها صف میکشیدند. او حالا از دنیای موتور و موتورسواری فاصله گرفته ولی هنوز عاشق موتور است و با ذوق از آن روزها یاد میکند.
رد پای حبیبالله بنای رضوی هنوز هم در گوشهوکنار حرمرضوی دیده میشود. پروژه گسترش اطراف ضریح بدون تخریب گنبد، بهواسطه وزن بالای گنبد و سستی دیوارهها، هنوز هم از شگفتانگیزترین رویدادها در صحن و سرای حرم است.
محمد الهیان بهترین سالهای عمرش را در جبهه بوده و حالا با دستانی که روزی با اسلحه سروکار داشت، به چوب جان میبخشد؛ صندوقچه و سینی چوبی با نقوشی زیبا میسازد و به گوشهگوشه ایران میفرستد.
کفاشی، هنریاست که میرزاحسین ۹۰ ساله با خودش از کاشمر به مشهد آورده است. از وقتی به خاطر دارد، همدم کفشهای کهنه و نخ و سریش بوده است. مغازهاش در خیابان فداییان اسلام است و حالا پیرمردها خوب میشناسند.
هرجا نام استاد پورعطایی میآید، آوای دوتار هم تداعی میشود. مقامهایی مثل «نوایی»، «الله مدد» و روایتهای پرمغز تربت جامی محور کارش میشوند. عاشقانهها و عارفانههایش طرفداران زیادی دارد.
سروش فرهادینیا امسال با ساخت مستند و کسب ستاره، نامش در فهرست برگزیدگان کشوری در رقابت دانشآموزی ساخت فیلم بلند قرار گرفت و به افتخاراتش افزود. او ساخت تیزرهای تبلیغی و تدوین فیلم کوتاه را در کارنامه هنری خود دارد.
حسنآقا در هفتاد وششسالگی با وجود سختیهای کار و کمرونقشدن بازار صادرات فرش، هنوز نخهای مرغوب را با دستهای خودش رنگ میزند. میگوید: همهچیز را با تجربه و شاگردی یاد گرفتهام. نه درس خواندهام و نه کلاس رنگشناسی رفتهام.