بعد از این‌که فرمانروای صفوی رضایت تعدادی از علمای جبل‌عامل را برای هجرت به ایران و توسعه علوم اهل‌بیت (ع) به‌دست آورد، نام ۱۰ تن در تاریخ حرمرضوی به‌عنوان خانه ابدی ثبت و ضبط شده‌است.
رمضانعلی شاکری کتاب‌شناس و کتابدار مشهدی سال‌ها ریاست کتابخانه‌‍‌های «آستان قدس رضوی» و «فرهنگ و هنر مشهد» را برعهده داشت. کوچک‌ترین اتفاق‌های اطرافش برای او یک سند تاریخی بود.
کار اعتراضات مردمی به تغییر لباس با ورود «شیخ محمدتقی بهلول گنابادی» به مشهد و مسجد گوهرشاد، حسابی بالا می‌گیرد و به درگیری مردم و قوای نظامی منجر می‌شود.
«دارالذکر» و رواق مجاورش «دارالعزه» که با ۷۵ مترمربع کوچک‌ترین رواق حرم‌مطهر هم هست، روزگاری مدرسه علمیه‌ای بود که به مدرسه «علینقی‌میرزا» شهرت داشت؛ مدرسه‌ای که فعال‌نشده، متروکه شد!
مشهد قدیم از چهار محله اصلیِ پایین خیابان، بالاخیابان، عیدگاه و چهارباغ تشکیل می‌شده است که عموم هیئت‌های عزادار در روز‌های تاسوعا و عاشورا از این محلات حرکت می‌کردند و مقصد همه آنها به حرم ختم می‌شد.
محمدحسین اسلامی درباره عشق پدرش به اهل‌بیت (ع) می‌گوید: هنر ماندگار پدرم در حرم فقط بخشی از علاقه او به ائمه (ع) است. او شاعر آیینی بود و شعر‌های زیادی برای مناسبت‌های مختلف و برای ائمه (ع) سروده است.
دفن اموات در جوار بارگاه منور رضوی می‌تواند قدمتی به طول ۱۲۰۰ سال داشته باشد و شواهد تاریخی مربوط به آن، حدود هزار سال قدمت دارد. بعد از دفن پیکر مطهر امام‌رضا(ع)، این مکان به‌عنوان یکی از مهم‌ترین اماکن مذهبی شرق ایران مورد‌توجه قرار گرفت.