هشت متر بودن عرض تمام نقاط کوچه، دلیلی بر نام مردمی این گذر است و به همین سبب، آن را «نخستین و اصیل‌ترین کوچه منظم مهندسی‌ساز شهر» لقب داده‌اند.
محله بالاخیابان یکی از دو محله منطقه ثامن است که خرده‌محلات بسیاری را در دل خودش جای داده است. تاریخ این محله به دوران صفوی و اقدام ماندگار شاه عباس اول برمی‌گردد. آب خیابان و بیشترین قنات‌های مشهد از این محله وارد شهر می‌شده و باغ‌ها و باغچه‌های اعیان‌نشین‌ها را آبیاری می‌کرده است.
کوچه میرزاخان از سال ۱۳۹۸ با افتتاح بولوار رضوان تابلو رضوان ۸ را گرفت و هنوز تابلو قدیمی‌اش به نام شهید قانعی ۱ روی دیوار است. در این کوچه همه ستون‌های برق همان چوبی‌های قدیم هستند.
مروی‌ها در سال ۱۲۷۴ قمری ساختمان فعلی مسجد را ساختند. این مسجد ابتدا آب‌انبار هم داشت، اما طی چندین‌بار بازسازی، هم ساختمانش نو شد و هم آب‌انبارش را خراب کردند.
سرانجام پس از کش و قوس‌های فراوان ششم آذر مجوز مرمت خانه‌ای تاریخی در بالاخیابان صادر شد.
چهل خانه، تنهانام کوچه نیست و برخی قدیمی‌های نوغان، این کوچه را «چله خانه» می‌خوانند. این افراد علت خوانده شدن کوچه به این نام را وجود چند کارگاه چله کشی دار قالی در این کوچه می‌دانند.
کوچکی مسجد موجب شده بود میان مردم به مسجد خردو معروف شود؛ البته مردم نام دیگری هم بر مسجد گذاشته بودند؛ «حسن یک‌دست.» در همین محل، «حسن» نامی زندگی می‌کرد که یک دستش معیوب بود.
جالب است بدانید که تا پیش از بالاخیابان و پایین‌خیابان، فقط دو خیابان دیگر در ایران ساخته شده بود که یکی در هرات و دیگری در قزوین قرار داشت.