مهراد روانخواه در ورزش کاراته عنوان‌دار است و همین یک ماه پیش در مسابقات آسیایی اصفهان در سبک گوجوریو مقام دوم کومیته و سوم کاتا را به دست آورد.خواهرش پرنیان هم قهرمان شنای هنری کشور است.
منطقه ۱۰
منطقه مهندسی‌ساز
قرارگرفتن در یکی از مبادی ورودی پرتردد شهر (بزرگراه آزادی)، آب‌وهوای مناسب، ساخته‌شدن معابر و ساختمان‌های منطقه براساس اصول و ضوابط شهرسازی، وجود قطعات به‌نسبت زیاد زمین‌های با کاربری فضای سبز و در نتیجه برنامه‌ریزی برای افزایش سرانه فضای سبز، منطقه ۱۰ را به منطقه‌ای خوش‌نشین و مملو از مجتمع‌های مسکونی تبدیل کرده است. این منطقه به‌دلیل در بر گرفتن تعداد زیادی از مجتمع‌های تفریحی آبی و استخر‌های سرپوشیده، به منطقه تفریح‌های آبی مشهد معروف شده است. ویژگی دیگر منطقه ۱۰ وجود مراکز درمانی مجهز مانند بیمارستان رضوی، بیمارستان عباس ناظران و... در آن است که به گردشگری سلامت در این منطقه رونق می‌بخشد. قرارگرفتن شهر سنگ و همچنین تعداد زیادی واحد صنعتی در این منطقه ظرفیت اقتصادی مناسبی را برای تولید و رونق اقتصادی در این منطقه ایجاد کرده است.
این منطقه با داشتن شماری از دانشگاه‌های مهم، یکی از قطب‌های علمی و دانشگاهی در مشهد است. در مساحت ۲۳۳۳ هکتاری منطقه ۱۰ شهرداری مشهد ۲۹۷ هزار نفر زندگی می‌کنند.
به همکارش که گفته بود «تو بچه کوچک داری. نرو؛ بگذار من بروم» گفته بود «این‌بار من می‌روم، دفعه‌های بعد شما.» همین‌طور هم شد. او رفت و دیگر برنگشت! شهیدمهدی خموشی پنجم آبان امسال در حمله گروهک جیش‌الظلم به شهادت رسید.
راه‌اندازی چایخانه حضرت زهرا (س) آغاز مسیری متفاوت برای نوجوانان محله رسالت شد. سه سال است که شب‌های جمعه درِ چایخانه را باز می‌کنند. این چایخانه کوچک و ساده، برکات زیادی برای محل داشته است.
شریعتی ۲۴ یکی از معابر پررفت‌وآمد اهالی محله شریعتی است که از تقاطع حجاب۲۴ می‌گذرد و به بولوار شهید‌نیک‌رفتار می‌رسد. این معبر در مجاورت چهارراه مخابرات است.
انس با قرآن برای سیدعلی از سه‌سالگی آغاز شد؛ هنگامی‌که در برنامه کودک تلویزیون اذان پخش می‌شد و او آن نوا را آن‌قدر دوست داشت که هنوز در خاطرش مانده است. او حالا حافظ یازده‌جزء قرآن است.
زهرا‌خانم جزو اولین ساکنان محله استاد یوسفی است که آباد‌شدن همه کوچه‌پس‌کوچه‌هایش را دیده است. او باوجود تمام آبادی‌ها و امکانات اکنون، حسرت قدیم را می‌خورد.
در شرایط جزیره لاوان و با وجود همه سختی‌هایش، هیچ گاه عباس صباح به برگشت فکر نکرد. می‌گوید: بر‌حسب وظیفه باید می‌ماندیم. وقتی روی سکو‍‌ها بودیم، هواپیما‌های دشمن شلیک می‌کردند.