آرزوهاي بزرگ در سر تكواندوكاران كوچك نوغان

کم‌سن‌وسال هستند، اغلب نوجوان. اما اهداف ورزشی بزرگی دارند. این را از آرزوهایشان و از الگو‌هایی که انتخاب کرده‌اند و برق چشمانشان، می‌توان فهمید؛ چشمانی دوخته به آینده. خدا را چه دیدی! شاید ده‌پانزده سال دیگر، عکس یکیشان خورد صفحه اول روزنامه‌ها و نامش تیتر شد. مگر قهرمان‌های ورزشی از کجا بلند می‌شوند؟به‌خصوص وقتی که یک مربی باتجربه و دلسوز بالای سر تکواندوکاران محله ماست.

رضا رئیسیان، مربی ۴۸‌ساله‌ای که بدون هیچ چشمداشت مالی و تنها به عشق شاگردانش، در پایگاه بسیج حریم رضوی محله نوغان به خردسالان و نوجوانان، ورزش و اخلاق ورزشی را می‌آموزد.

تمرینات مداوم داریم

پنج نفر از تکواندوکاران این باشگاه در حال حاضر در اردوی مسابقات قهرمانی کشور به‌سر می‌برند تا در صورت انتخاب، به مسابقات کشوری اعزام شوند. هیجان را می‌توان در وجود این پنج ورزشکار دید و البته امیدشان را به نتایج مسابقات.

 مربی باشگاه می‌گوید: تمرینات ویژه‌مان را سه روز در هفته در سالن پایگاه بسیج انجام می‌دهیم، اما در دیگر روزها، چون خود پایگاه، برنامه‌های دیگری در سالن دارد، چندنفر از بچه‌ها به باشگاه اقدسیه در بولوار معلم می‌روند و بقیه نیز به باشگاه یزدان در خیابان رسالت.او اضافه می‌کند: برای تمام روز‌هایی که بچه‌ها وقت دارند، تمرین می‌گذارم تا بدنشان افت نکند.

بازدهی خوبی داشته‌ایم

«با وجود اینکه باشگاه ثامن، فقط یک‌سال است که شکل گرفته، اما بازدهی اعضا خوب بوده و توانسته‌اند در مسابقات مختلف بالا بیایند و صاحب مقام شوند. آنها با تمرینات مداومی که دارند، از شرایط خوبی برخوردارند و انشاء‌ا... می‌توانند بارفتن به مرحله کشوری مقام کسب کنند.»

رئیسیان بعد از گفتن این جملات است که ادامه می‌دهد: بیش از یک‌ماه است که از طرف هیئت تکواندو برای مربیگری رده خردسالان در سطح استان انتخاب شده‌ام و در حال حاضر خردسالان استان را برای آماده شدن در مسابقات کشوری در سالن سعدآباد تمرین می‌دهم که سه نفر از بچه‌های منطقه ثامن هم جزو آنها هستند.

تقریبا از هر ۱۰۰‌نفر شاگردی که پیش من می‌آیند، ۹۰‌نفر آنها پیش من باقی می‌مانند

با‌اخلاق و باهوش

رئیسیان که خودش صاحب کمربند مشکی دان ۵ است، درباره اعضای باشگاه پایگاه بسیج رضوی چنین نظری دارد: شاید از نظر رفاهی، سطح بالا نباشند، اما بچه‌های بااخلاقی هستند،  قدرت تفکر خوبی دارند و تمریناتشان را به‌درستی انجام می‌دهند. چون از دوران بچگی تکواندو را شروع می‌کنند، بیشترشان مبارز می‌شوند.

تقریبا از هر ۱۰۰‌نفر شاگردی که پیش من می‌آیند، ۹۰‌نفر آنها پیش من باقی می‌مانند؛ چون آنها را از نظر تکنیکی غنی می‌کنم. همین‌هاست که وقتی مربی تکواندوکاران نوجوان منطقه ما حاصل کارش را می‌بیند، واقعا لذت می‌برد.

آینده سالم، آرزوی استاد برای شاگردان

 استاد، شهروند منطقه ۴ شهرداری است و به گفته خودش از سال‌۶۶، نزدیک ۱۰‌سال زیر نظر بسیج در مناطق محرومی مثل همت‌آباد، جیم‌آباد، دهرود و تپه‌سلام مربیگری کرده است و البته همه جا بدون چشمداشت مالی! اما اینکه رئیسیان چطور با محله نوغان و پایگاه بسیجش پیوند می‌خورد، ریشه در گذشته‌اش دارد.

او دراین‌باره می‌گوید: سال‌۵۹ جبهه رفتم.۶۱ که مجروح شدم و برگشتم، فعالیتم را با بسیج شروع کردم و از آن زمان تاکنون تیم‌های زیادی زیر نظر من، قهرمان استان شده‌اند، سال‌های زیادی هم مربی استان بوده‌ام. گاهی هم به عنوان بهترین مربی انتخاب شده‌ام. اینجاست که رئیسیان همه حرفش را سرجمع می‌کند و می‌گوید: تنها هدفم از کارکردن با بسیج، ساختن آینده‌ای سالم برای کودکان و نوجوانان است.

فضای تمرینمان کوچک است

شاگردانش را با ماشینش برای تمرینات می‌برد و از شوخی‌کردن بچه‌ها با هم لذت می‌برد. می‌گوید: بیشتر اعضای تیم باشگاه ثامن، خردسالان و نو‌نهالان هستند. من بیشتر با همین رده سنی کار می‌کنم، هرچند کارکردن با این گروه آسان نیست و آموختن تکنیک به آنان و برقراری نظم و انضباط بین آنها مشکل‌تر است، اما از نظر بدنی انعطاف‌پذیری بیشتری دارند.

این مربی باتجربه گفتگو را با یک خواهش از همه آنهایی که کاری از آنها برمی‌آید، پایان می‌دهد؛ «سالن پایگاه کوچک است و بیشتر از ۱۰‌نفر که باشیم، برای تمرین به مشکل برمی‌خوریم. اگر بشود تمهیدی اندیشید که بچه‌های منطقه در خود منطقه تمرین کنند و برای تمرین به سالن‌های بیرون از منطقه نروند، خیلی خوب خواهد بود.»


* این گزارش پنجشنبه ۶ تیر ۱۳۹۲ در  شماره ۵۹ شهرآرا محله منطقه ثامن چاپ شده است.