سکینه تاجی| سیدمحمدمهدی حسینی، نوجوان باانگیزه و پرتلاش محله فاطمیه، اولینبار در سهسالگی پایش به زورخانه باز شد. به قول خودش، اولش خیلی از محیط آنجا میترسید! حالا، اما هشتسال از آن روزها میگذرد و او اکنون یکی از چرخزنان گود زورخانه امیرکبیر است. سیدمحمدمهدی دانشآموز کلاس چهارم مدرسه شهیدکامیاب در خیابان فاطمیه منطقه ماست.
- چه شد که ورزش باستانی را انتخاب کردی؟
سالهاست که پدرم ورزش باستانی کار میکند. ایشان رکورددار کباده کشور است و در سنگگیری کارش حرف ندارد. هشتسال پیش، وقتی سه سال داشتم، دستم را گرفت و با هم به زورخانه رفتیم. این چندسال مربیام بود و به من آموزش داد و حالا من در زورخانه چرخ میزنم.
- پس تو یک مربی خصوصی تماموقت داری؟
بله، هروقت حرکتی را اشتباه انجام دهم و نیاز به کمک داشته باشم، از پدرم و برادرم، آقاسیدابوالفضل، کمک میگیرم.
- تا حالا در مسابقات هم شرکت کردهای؟
بله، یک بار در مسابقه میانداری که در سطح استانی برگزار شد، شرکت کردم، اما چون کمتجربه بودم، مقامی کسب نکردم. اما الان سخت دارم تمرین میکنم و شک ندارم این دفعه در هر مسابقهای شرکت کنم، مقام به دست میآورم.
- آیا دوستان و همکلاسیها و معلمت میدانند که تو ورزشکار زورخانه هستی؟
نه، تا الان به هیچکس نگفتهام!
- چرا؟
چون خجالت میکشم! خیلیها این ورزش را نمیشناسند و میترسم مسخرهام کنند.
- پس این گفتگو فرصت خوبی است که بهعنوان «چرخزن» برتر زورخانه معرفی شوی و همه را غافلگیر کنی. برای همسنوسالهای خودت توصیهای داری؟
دوست دارم به آنها بگویم که به زورخانه بیایند و ورزش باستانیکاران را تماشا کنند. خیلیها فکر میکنند این ورزش برای بزرگترهاست. اگر بیایند و ببینند، حتما خوششان میآید. در زورخانه قهرمانی برای ورزشکاران بیمعناست و همه بهدنبال رسیدن به درجه پهلوانی هستند، آن هم با مهربانی.
- تفاوت ورزش زورخانهای با سایر ورزشها در چیست؟
ورزش زورخانهای استثناست؛ زیرا در یک گود زورخانه، همزمان پدربزرگ، پدر و پسر میتوانند کنار هم ورزش کنند. وقتی یک پسر درکنار بزرگترهای خود ورزش میکند، هم احترامگذاشتن به بزرگتر و هم آداب و رسوم زندگی را یاد میگیرد و احساس میکند پشتش به کوه است.