دروی گروهی مدال‌های کاراته!

هفته پیش که مسابقات کشوری کاراته در سالن شماره ۲ کارگران مشهد برگزار شد، حدود ۳۵۰ ورزشکار آمده بودند. در این بین تیمی دوازده‌نفره از باشگاه وحدت محله سیدرضی در مسابقات حضور داشت که ۱۰ نفر آن‌ها، مقام‌های برتر کشوری را به خود اختصاص دادند.

این افتخارآفرینان، از رده‌های سنی خردسال، نونهال و بزرگ‌سال هستند که بین یک تا پانزده‌سال، سابقه تمرین در رشته آشی هارا کاراته را دارند. در باشگاه آنان حاضر می‌شویم تا با این قهرمانان منطقه گفتگو کنیم.

شستن لباس خونی حریف

ورزشکار‌ها یکی‌یکی «اوس‌اوس» گویان از در وارد می‌شوند؛ از بچه‌های ده‌ساله گرفته تا جوانان متأهل زن و بچه‌دار. از سلام و علیک بینشان پیداست که جوی صمیمی دارند. بچه‌ها به‌راحتی کنار بزرگ‌تر‌ها تمرین می‌کنند. هردو گروه به تماشای تمرینات یکدیگر می‌پردازند. گاهی هم بزرگ‌تر‌ها نکاتی را به کوچک‌تر‌ها می‌گویند.

افراد وزن‌های بالاتر به تمرین‌دادن افراد وزن‌های پایین‌تر می‌پردازند تا به این طریق کمکشان کنند که بدن آن‌ها هم قوی شود. هر‌کدامشان کلی مقام دارند، اما این مقام‌های کشوری که چند‌روز پیش به دست آورده‌اند، حال و هوای بینشان را تغییر داده است. به گفته خودشان پرشورتر و پر‌انرژی‌تر از قبل تمرین می‌کنند.

علیرضا نصیرپناه ۲۵‌سال است که ورزش می‌کند. اولین مقامش را در شش‌سالگی و در رده استانی به دست آورده. حالا بین بزرگ‌سالان و وزن مثبت ۹۰ کیلوگرم، مقام اول کشوری را کسب کرده است. غیر از این، هشت‌مقام استانی و چهارمقام کشوری دیگر هم دارد.

او چند‌روز قبل از این مسابقات، تمرین کیسه‌زدن کرده و انگشتانش زخمی شده است که هنوز هم آثار آن روی دستش دیده می‌شود. تعریف می‌کند: با حریفم که مبارزه می‌کردم، لباسش پر از خون شد. بعد از مسابقه با کلی اصرار، لباسش را گرفتم تا برایش بشویم. امروز هم بردم تحویلش دادم. علیرضا برای مسابقات بین‌المللی برزیل دعوت شده، اما هزینه‌های زیاد این سفر، او را از رفتن منصرف کرده است.

این ورزشکار برتر کشور می‌گوید: متأسفانه از ورزشکاران پشتیبانی مالی نمی‎شود. من هم که متأهل هستم، نمی‌توانم به‌صورت شخصی هزینه‎های مسابقات بین‌المللی را بپردازم؛ به‌همین‌دلیل انصراف می‌دهم. علیرضا که از کودکی کاراته کار می‌کند، جنگیدن برای رسیدن به هدف را به‌خوبی یاد گرفته است و می‌گوید: این روحیه خیلی در کسب موفقیت‌های جانبی زندگی من تأثیر داشت.

به گفته او کسی که به مسابقات اعزام می‌شود، می‌داند همه رقبا و حریفانش آمادگی بدنی و تکنیکی لازم را دارند، ولی در این بین کسی برنده می‌شود که بیشتر بجنگد، مقاومت کند و کم نیاورد.

ورزشکار همه‌جانبه

امیررضا حسینی، دیگر نام‌آوری است که سراغش می‌رویم. او در وزن مثبت ۹۰ کیلوگرم رشته آشی‌هارا کاراته مقام سوم کشوری را از آن خود کرده است و در‌حال تمرین با یکی از نونهالان وزن ۶۰‌کیلوگرم است. نونهال به امیررضا ضربه می‌زند تا دستان و بدنش قوی شود.

امیررضا از ۲۸‌سال زندگی‌اش، پانزده‌سال را کاراته کار کرده است. در این مدت، بیست‌مقام استانی و بیش از ۱۰‌مقام کشوری را به دست آورده است. تجربیاتی که در این سفر‌ها و مسابقات داشته، بهترین خاطراتش را شکل داده است. او برای افزایش استقامت بدنی‌اش به کوه‌نوردی، شنا و فوتسال هم می‌پردازد.‌

می‌خندد و می‌گوید: تمرینات پیوسته کاراته، ما را پوست کلفت کرده است. البته در‌کنارش سعه صدرم بیشتر شده و سربه‌زیرتر هم شده‌ام.

به مسعود محمودی که می‌رسیم، مربی‌اش از دور او را به‌عنوان طلای کلاس نام می‌برد و می‌گوید: همه خوب‌اند، اما این آقا از همه متین‌تر و متواضع‌تر است. کشیک حرم دارد. مداح جلساتمان است. کار می‌کند. درس می‌خواند. متأهل است و فرزند دارد. ورزش هم می‌کند.

مسعود طلبه است و گاهی برای حضور در مسابقات، از کلاس‌هایش غیبت می‌کند. داشتن نقش‌های مختلف دانشجویی، همسری، پدری و‌... گاهی خسته‌اش می‌کند، اما بعد که مقام را به دست می‌آورد، خستگی از تنش بیرون می‌رود و با انگیزه‌ای بیشتر از قبل، به راهش ادامه می‌دهد.

او ۹‌مقام برتر استانی، یک‌کشوری و یک مقام سوم بین‌المللی دارد. به نظر مسعود همه تمرینات و خستگی‌ها به این می‌ارزد که بتوانی پرچم کشورت را بر دوشت بگیری و نامش را بین کشور‌های دیگر بالا ببری. او که این تجربه را داشته است، آن‌قدر آن را شیرین می‌داند که به قول خودش حاضر نیست با تمام دنیا عوضش کند.

رؤیای حضور در مسابقات بین‌المللی

امیرحسین شیخ‌زاده، کاراته‌کار دوازده‌ساله محله سیدرضی است که فقط یک‌سال است پا در این عرصه گذاشته، اما در همین مدت، شش‌مقام استانی و یک مقام کشوری به دست آورده است. پدر امیرحسین، زمان جوانی کاراته تمرین می‌کرده و سال‌هاست که آن را کنار گذاشته، اما حالا از وقتی امیرحسین به این ورزش علاقه نشان داده است، پابه ‎پای او جوان شده و همراهش به باشگاه محله سیدرضی می‌آید و تمرین می‌کند.

امیرحسین ابتدا فکر نمی‌کرده است به این سرعت بتواند پله‌های ترقی را طی کند، اما حالا که مقام اول کشوری در وزن منهای ۳۷ رده سنی نونهالان را به دست آورده است، رؤیای شرکت در مسابقات بین‌المللی را در سر می‌پروراند.

پرهام محمدنژاد دیگر قهرمان محله سیدرضی است. او مقام دوم کشوری در وزن منفی ۳۷ کیلوگرم را به دست آورده است. پرهام یازده‌سال دارد و این اولین مقام کشوری‌اش است.

او که برای رسیدن به این جایگاه، بار‌ها شکست خورده است، می‌گوید: هر بار باختم، ناامید نشدم. می‌دانستم اگر بیشتر تلاش کنم، به هدفم می‌رسم. الان هم می‌دانم اگر درست و اصولی تمرین کنم، در مسابقات بعدی می‌توانم مقام اول را به دست آورم.

او با این سن کم، درس بزرگی را به یاد دارد و آن اینکه نباید مغرور شود. پرهام می‌گوید: از مربی‌ام یاد گرفته‌ام که در مسابقات غرور جایز نیست. اگر مغرور شوی، می‌بازی. برای همین تلاش می‌کنم ضعف‌هایم را بشناسم و نقاط قوتم را تقویت کنم تا باز هم بتوانم مقام‌های بهتری به دست آورم.

محمدجواد ناظمی، دارنده مقام دوم در وزن منفی ۲۹، علی یوسفی با مقام دوم در وزن منفی ۳۳، نیکان سعیدی، دارنده مقام سوم در وزن منفی ۲۹، محمدرضا نورالدینی، با کسب مقام اول در وزن منفی ۲۹ و عرشیا ذکاوتی دارنده مقام اول در وزن منفی ۴۱ از دیگر ورزشکاران محله سیدرضی هستند که در این مسابقات کشوری به رقابت پرداختند.

تلاش زیاد با وجود امکانات اندک

حسین سعیدی که سرپرست و مربی این ورزشکاران است، هیچ‌وقت مقام‌آوردن شاگردانش، برایش عادی نشده است و به گفته خودش، بااینکه هرچند وقت یک‌بار مقام‌های متعددی دریافت می‌کنند، باز هم هر مقام جدیدی که اضافه می‌شود، شور و نشاطی به او و شاگردانش دست می‌دهد که خستگی‌های راه را از یاد می‌برند.

به گفته سعیدی، در مسابقات تیرماه، حدود ۳۵۰ ورزشکار سبک‌های مختلف کاراته از سراسر کشور شرکت کردند. او در این مسابقات تیمی دوازده‌نفره را شرکت داده است که ۱۰‌نفرشان مقام‌های برتر را به خود اختصاص داده‌اند. به نظر او سالن کارگران ۲ که مسابقات در آن برگزار شده، امکانات ضعیفی داشته است؛ به‌ویژه با وجود گرما، سیستم سرمایشی مناسبی نداشته است، ولی خود بچه‌ها خوب مسابقه داده‌اند.

سعیدی می‌گوید: بااینکه معمولا مسابقه‌هادر سالن‌های دولتی برگزار می‌شود، سالن و امکاناتی مانند میز را به ما اجاره می‌دهند. حتی خیلی وقت‌ها مسابقات بدون جایزه است. به نظر او، کمترین کمکی که می‌توان به ورزشکاران کرد، این است که سالن‌های دولتی را لااقل برای مسابقات، رایگان در‌اختیارشان بگذارند.

او می‌افزاید: حتی داور‌ها بدون حق‌الزحمه در مسابقات حضور پیدا می‌کنند و هدف همه ما این است که ورزشکار‌ها بتوانند خودشان را محک بزنند. با این حال خیلی افراد قادر به پرداخت هزینه‌های مسابقات نیستند. سعیدی گاهی با درآمد شخصی به ورزشکارانش کمک می‌کند، اما معتقد است نهاد‌های مربوطه باید بیشتر هوای آن‌ها را داشته باشند و نگذارند کسی به خاطر مشکلات مالی از مسابقات بازبماند.