این داروخانه، خیریه‌ای برای بیماران است

عاطفه چوپان| در روز‌هایی که از طرفی مدام خبر از دپو و احتکار دارو‌های ضروری و حیاتی و از طرف دیگر افزایش بی‌رویه قیمت دارو‌ها به گوش می‌رسد هنوز کسانی هستند که وجدانشان بیدار است و نمی‌توانند فقر، محرومیت و گرفتاری مردم را ببینند و خاموش باشند.

اینجا در محله خاتم‌الانبیا، بانوی داروسازی به همراه همسرش در یک داروخانه فعالیت دارند. داروخانه‌ای که از جنس بهشت است و اهالی آن به فرشته‌ها می‌مانند. خانم نیک‌کار، داروساز خیر منطقه ما، بیش از ۲۰ سال است که در کنار همسرش، آقای برکچی، این داروخانه را اداره می‌کند و به افراد نیازمند به طور رایگان دارو می‌دهد، با آن‌ها به گفتگو می‌نشینیم تا بیشتر از خودشان برایمان بگویند.

می‌خواهیم کمکی برای مردم محله باشیم

ملیحه نیک کار ۵۵ سال دارد و در بیرجند متولد شده است، درباره داروسازی و تأسیس داروخانه‌اش می‌گوید: من در رشته تجربی تحصیل‌کرده بودم و سپس در رشته داروسازی در دانشگاه تهران پذیرفته شدم. سال ۱۳۶۷ از دانشگاه دانش‌آموخته و به مدت ۲ سال در بیمارستان قائم مشهد مشغول به کار شدم.

پس از آن به همراه همسرم به منطقه نهبندان رفتیم و ۶ سال، تنها داروخانه نهبندان را اداره کردیم. سال ۱۳۷۶ نیز به منطقه توس آمدیم و این داروخانه را دایر کردیم. از آن سال تاکنون در همین داروخانه فعالیت داریم. از آنجایی که این داروخانه در محله‌ای کم‌بضاعت واقع شده است، مراجعه‌های زیادی داریم که فرد اعلام می‌کند هزینه‌های دارو زیاد است و توان پرداخت نسخه را ندارد.

این موضوع قلب هر انسانی را به درد می‌آورد و ما هم بی‌نصیب از این ناراحتی نبوده‌ایم. نمی‌دانستیم چطور از نیازمند بودن افراد اطمینان حاصل کنیم تا بتوانیم به آنان کمک کنیم تا اینکه با طرح «یاوران سلامت» در منطقه توس که توسط یکی از معتمدان محله انجام می‌شود، آشنا شدیم؛ بنابراین طی صحبتی که با ایشان داشتیم، داروخانه ما نیز در این طرح ثبت شد. افراد نیازمند نزد ایشان مراجعه می‌کنند و پس از تحقیق و با تأیید ایشان به داروخانه ما می‌آیند، ما نیز نسخه آن‌ها را به طور رایگان در اختیارشان قرار می‌دهیم تا به کمک این طرح با اطمینان خاطر، کمکی برای مردم محله باشیم. در هفته معمولا ۴ یا ۵ مراجعه تأیید شده داریم و داروی آن‌ها را تهیه می‌کنیم.

کمبود دارو و نوسان قیمت‌

کار اصلی از نظر من شناسایی نیازمندان واقعی است و ما با اهدای دارو کمک کوچکی برای مردم این محله هستیم. دارو یکی از اقلام خیلی ضروری است و نبود آن می‌تواند برای بیمار مرگ‌بار باشد و ما نمی‌توانیم ببینیم که یک نفر تنها به دلیل نداشتن پول جانش به خطر بیفتد؛ بنابراین در حد بضاعت خودمان می‌کوشیم برای رفع مشکلات مردم قدمی برداریم.

با اجرای این طرح انسان‌های شریف، ولی نیازمند با دریافت دارو، با لبخند رضایت از این داروخانه بیرون می‌روند و همین لبخند و خاطر آسوده برای من کافی است. تأثیر این کار را بار‌ها در زندگی خود دیده‌ام و هر زمانی که تهیه دارو‌ها با مشکل مالی روبه رو شده، مشکل حل شده است.

البته در شرایط کنونی اوضاع بازار دارو هم مثل دیگر بازار‌ها خوب نیست و کمبود دارو وجود دارد. از طرفی شرکت پخش دارو به مشکل خورده و از طرف دیگر قیمت‌ها مدام در نوسان است و حتی یک دارو در شرکت‌های مختلف قیمت متفاوتی دارد. گرچه نوسان قیمت دارو همیشه وجود داشته، اما از اوایل امسال نیز بدتر شده است.

گاهی حتی در دارو‌های خیلی ساده هم مشکل داریم و در این موارد سعی می‌کنیم با تماس با پزشک معالج، دارویی جایگزین و مشکل را رفع کنیم تا مردم نیز کمبود دارو را حس نکنند. بخشی از این مشکلات مربوط به بحث کاهش واردات دارو است، اما مشکل دیگر آن است که گاهی مواد اولیه دارو‌های داخلی هم وارداتی است و باید فکر جدی برای رفع این مشکل شود.

از کلاس درس تا داروخانه

محمود برکچی، همسر دکتر داروساز محله ما، بازنشسته آموزش و پرورش است، اما هیچ‌گاه همسر خود را تنها نگذاشته است و در تمام این سال‌ها پا به پای او در داروخانه نیز کار کرده است و حالا این‌گونه از این سال‌های خود می‌گوید: متولد سال ۱۳۴۲ در بیرجند هستم، تحصیلاتم را تا دبیرستان در بیرجند ادامه دادم و سپس وارد تربیت معلم شدم.

وقتی با همسرم به نهبندان رفتیم به دلیل اینکه فقط یک داروخانه در آنجا وجود داشت، مجبور بودیم که شبانه‌روز فعالیت داشته و همیشه در داروخانه حاضر باشیم. ضمن اینکه همسرم تنها بود و یک داروخانه در کنار دکتر داروساز و کارشناس فنی به صندوق‌دار، انباردار و ... هم نیاز داشت. به همین دلیل سعی کردم در کنار همسرم در داروخانه حضور داشته باشم.

زمانی که به مشهد آمدیم در آموزش و پرورش مشغول به کار شدم، اما باز هم در وقت‌های غیر کاری خود، در داروخانه کمک همسرم بودم و پس از بازنشستگی نیز تمام‌وقت او را در داروخانه همراهی می‌کردم. در منطقه توس گاهی با افرادی رو به‌رو هستیم که توانایی پرداخت هزینه داروی خود را ندارند و برای ما خیلی سخت است که افراد اول می‌پرسند که این نسخه چقدر هزینه دارد و بعد تصمیم می‌گیرند که دارو را تهیه کنند یا نه. فرقی نمی‌کند چه حرفه‌ای داشته باشی، این موضوع هر کسی را آزار می‌دهد. من و همسرم در این سال‌ها مدام از این اتفاقات دیده‌ایم بنابراین تصمیم داشتیم به نحوی کمکی برای این مردم باشیم و با اجرای طرح یاوران سلامت این موضوع ممکن شد.

کمک به افرادی که توانایی تهیه دارو ندارند به ویژه دارو‌هایی که در بیشتر مواقع خیلی حیاتی است، حس بسیار خوب و وصف‌ناشدنی دارد و ما بار‌ها برکات این کار خیر کوچک را در زندگی و کارمان دیده‌ایم. کار کردن در این محله و کمک به افراد گرچه خوب است، اما دیدن مشکلات زیاد در این محله، ناراحت‌کننده است.

شرایط ما در مناطق محروم پیچیده است و با مشکلات متفاوتی مواجه هستیم. همه ما تابع انجمن داروسازان هستیم و درخواستمان این است که انجمن یک بار بیاید و شرایط کاری ما را ببیند و به حل مشکلات ما بپردازد. از مشکلات کوچک گرفته تا مشکلات تخصصی که نیاز است به آن‌ها رسیدگی شود. برای مثال یک داروخانه به وجود یک کارشناس فنی نیاز دارد و این موضوع درحالی است که هیچ فردی حتی دانشجوی داروسازی حاضر نیست در این محله فعالیت داشته باشد و یا درخواست دستمزد بیشتری دارد.

*این گزارش چهارشنبه، ۷ شهریور ۹۷ در شماره ۳۰۴ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است .