دلم می‌خواهد افتخار محله باشم

برای اولین‌بار زمانی که همراه پدر به مسجد محله می‌رود به طور اتفاقی با فضای باشگاهی مسجد آشنا می‌شود. علیرضا رضایی متولد سال1388و ساکن خیابان کوشک‌مهدی در محله نوده است. او درباره آشنایی‌اش با فضای ورزشی مسجد می‌گوید: صداهای گنگ و نامفهومی‌ را از فضای زیرزمین مسجد محله می‌شنیدم. 

منتظر شدم که پدرم برای خواندن نماز برود و من به زیرزمین مسجد بروم. در فضای باز زیرزمین مسجد کودکان هم‌سن و سال خودم و نوجوانانی را دیدم که مشغول تمرین‌های ورزشی بودند چند دقیقه با تعجب ایستاده بودم و به آن‌ها نگاه می‌کردم. 

مربی باشگاه با روی گشاده به طرفم آمد و گفت: بیا پسرم. برای ثبت‌نام در کلاس‌ها آمده‌ای؟ با سرعت پله‌ها را بالا رفتم، نماز تمام شده بود دست پدرم را گرفتم و داخل زیر زمین آوردم و از او خواستم که نامم را در کلاس‌ها ثبت‌نام کند. با این اتفاق ساده ورزش کیوکوشین کاراته را سه‌سال قبل در باشگاه ورزشی مسجد و تحت مربیگری استاد ابوالفضل غلامی‌ شروع کردم.

کسب مقام قهرمانی استان

علیرضا ابتدا ورزش کاراته را شروع و بعد از مدتی به سبک کیوکوشین علاقه‌مند می‌شود. او که جدیت و تلاش خاصی در انجام تمرینات داشته است به‌زودی نظر استادش را جلب می‌کند. در این سه سال همیشه تمام تمرکز و انرژی‌ام را سر کلاس روی تمرینات و حرف‌های استادم ‌گذاشته‌ام و حتی بعد از اتمام کلاس نیز سؤالاتی را که برایم پیش آمده است از او می‌پرسم. 

استادم آقای غلامی‌ نیز با دقت و وسواس خاصی جواب می‌دهد. در خانه هم تمریناتم را ادامه می‌دهم. در این سه سال در چندین دوره مسابقات باشگاهی و استانی شرکت کرده‌ام دو مقام استانی اول و سومی‌ و چند مقام برتر باشگاهی دارم. تا امروز همه تلاشم را انجام داده‌ام تا بتوانم زحمات مربی‌ام را جبران کنم.

نتیجه تلاشم را گرفتم و مقام قهرمانی مسابقات استان را کسب کردم

لبخند رضایت مربی از همه چیز برایش مهم‌تر است حتی از مدال طلا و قهرمانی. زمانی که برای اولین‌بار سه سال قبل در مسابقات استانی کیوکوشین شرکت و مقام سوم را به دست آورد به خودش قول داد که در مسابقات بعدی مقام قهرمانی را کسب و استادش را خوشحال کند: نتیجه تلاشم را گرفتم و مقام قهرمانی مسابقات استان را کسب کردم. 

حالا تمرینات فشرده‌ای انجام می‌دهم که بتوانم در مسابقات انتخابی کشور حاضر شوم. استاد غلامی‌ زحمات زیادی برای من و سایر بچه‌های این محله محروم کشیده است. آموزش دادن و تمرین در یک باشگاه زیرزمینی که کمترین امکانات را دارد کار خیلی سختی است.

آرزوی مربیگری در همین باشگاه و محله

علیرضا رضایی که شاهد زحمات مربی و اشتیاق بچه‌های محله‌اش به ورزش است بزرگ‌ترین آرزویش را گرفتن مدرک مربیگری و آموزش دادن به بچه‌های همین محله محروم کوشک‌مهدی معرفی می‌کند. او می‌گوید: به دلیل فقر مالی خیلی از بچه‌های باشگاه با کمترین امکانات به تمرینات خود ادامه می‌دهند و به همین راضی هستند. 

اینکه شهریه‌ای داشته باشند تا بتوانند در تمرینات باشگاه حاضر باشند برایشان کافی است. دنبال کفش و لباس نیستند. آرزویم این است که بتوانم افتخارات بیشتری در عرصه‌های ورزشی داخلی و بین‌المللی کسب کنم و برای محله‌ام افتخارآفرین باشم. همچنین می‌خواهم ورزش را ادامه بدهم و بعد از گرفتن مدرک مربیگری آموزش رایگان کودکان محله‌ام را در باشگاهی بهتر و با امکانات بیشتر برعهده بگیرم.