اهالی به «نیایش» مریم عزیزمحمدی در بولوار امامیه خو گرفتند

مينا چوپاني|  تا چند سال پيش دلمان فقط به مجسمه‌هاي كوچك ميدان‌هاي شهرمان خوش بود، مجسمه‌هايي كه كمتر زيبا بودند و گاه در ميان شاخ و برگ‌هاي درختان از چشممان دور مي‌ماندند. تا اينكه از چند سال پيش شهرداري براي زيبا‌سازي فضاي شهر پاي مجسمه‌هاي بزرگ با مواد متنوع و گوناگون را در ميدان‌ها و بولوار‌هاي شهر باز کرد.

اين مجسمه‌هايی كه يادآور خاطرات و تكه‌هاي كوچكي از سال‌هاي دور زندگي ما بودند در همه ما احساسات پرشوري را به‌وجود آوردند و از آنجايي كه ما آدم‌هاي خاطره‌بازي هستيم به گوشه و كنار شهر چشم مي‌دوختيم تا چشممان به مجسمه‌اي جديد بيفتد و آن را با انگشت به هم نشان دهيم.

چند وقتي است كه اين نمادهای بزرگ يا به قول بعضي المان‌ها، در شهر ما ماندگار شده‌اند. نماد‌هايي كه به وي‍‍‍ژگي منحصر به فرد فضاي شهري مشهد تبدیل شده‌اند و دیگر منحصر به تعطيلات نوروز نيست، يكي از اين نماد‌هاي تازه متولد شده در محله شریعتی مشهد قرار گرفته است. نامش را «نيايش» گذاشته‌اند و در ابتدای بولوار اماميه به او جا و مكان داده‌اند. اين نماد برنزي و بزرگ در محله ما بهانه‌اي شد تا دقايقي پاي صحبت يك هنرمند بنشينيم. هنرمند مجسمه‌سازي كه به كارش عشق مي‌ورزد.

مطلب مرتبط مأموریت محمدحسین مأموریان در زیباسازی مشهد

سوژه‌هاي كودكانه

در همان ابتدای آشنايي برايم جالب بود كه هنرمند سازنده این نماد شهرمان که ساكن شهر تهران است. مريم عزيزمحمدي هنرمند جواني است كه در رشته مجسمه‌سازي فارغ التحصيل شده است. او كه از كودكي به هنر عشق مي‌ورزيده معتقد است يك هنرمند بايد با همه وجود، خودش را وقف هنر كند.

عزيزمحمدي مي‌گويد: در ميان كارها و قالب‌هاي مختلف، دغدغه و علاقه من بيشتر به سوژه‌ها و قالب‌هاي كودكانه و فانتزي نزديك است. وي كه تجربه شركت در چند نمايشگاه متفاوت را دارد، ادامه مي‌دهد: پيش از اين با مناطق مختلف شهرداري تهران همكاري مي‌كردم كه نتيجه آن ساخت چند نماد در حوزه‌هاي مختلف بود.

دستاني رو به آسمان

عزیز محمدی خاطرنشان می‌کند: در كشور ما آثار هنري هم‌سو با ارزش‌هاي فرهنگي اجتماعي هر منطقه تعريف مي‌شوند. خلق نماد‌هاي شهر هم از اين قاعده تاثيرپذير است و با توجه به بافت مذهبي شهر مشهد، اين نماد بخشي از مفهوم نيايش را در خود جاي داده است. زیرا نماد نيايش تصويرگر آيين پرستش در قالب يك تنديس است. او توضيح مي‌دهد: هدف از طراحي و پيش‌بيني اين نماد علاوه بر نشان دادن دعا و نيايش، القاي حس زيارت امام رضا(ع) است.

هدف از طراحي و پيش‌بيني اين نماد علاوه بر نشان دادن دعا و نيايش، القاي حس زيارت امام رضا(ع) است

عزيزمحمدي در ادامه مي‌افزايد: تا قبل از ساخت اين نماد هميشه دوست داشتم در فضاي شهر مشهد كاري انجام دهم و براي همين بود كه پس از پيشنهاد كار از سوي شهرداري مشهد، از اين پيشنهاد استقبال كردم.

حس و حالي از دوران كودكي

تندیس محله ما حال و هوای متفاوتی با دیگر تندیس‌های سطح شهر دارد. شاید هیچ‌کس بهتر از خالق این اثر نتواند از وی‍ژگی‌های این کار که ریشه در حسی درونی دارد، سخن بگوید. عزیزمحمدی توضیح می‌دهد: مونتاژ پرنده در این نماد، مرتبط با فضای حرم امام رضا (ع) و شهر مشهد است. من در طراحی این کار از حس و حالی که در دوران کودکی‌ام با حضور در حرم و تماشای کبوترهایش تجربه می‌کردم، استفاده بردم.

دستانی که برای نیایش به سوی آسمان رفته‌اند و پرنده‌های که در میان آن جاخوش کرده‌اند از همین تجربه‌های کودکی الهام گرفته شده است. عزیزمحمدی همچنین درباره مشخصات فیزیکی این اثر می‌گوید: طول این اثر حدود ۷ متر و دست‌های آن که یکی از مهم‌ترین بخش‌های کار هستند، حدود ۴ تا ۵ متر است. فرایند تولید این نماد که از اواخر سال ۹۰ آغاز شد، حدود ۶ ماه به طول انجامید.

نیایش با دستمزدی کم متولد شد

خلق آثار هنری سختی‌های فراوانی دارد، حال آنکه اگر این آثار در ابعاد بسیار بزرگ ساخته شوند این سختی‌ها دو چندان می‌شود. خالق نماد محله امامیه می‌گوید: در جریان این کار، از طراحی و نصب گرفته تا مونتاژ‍ و ساخت پرنده با سختی‌های زیادی روبه‌رو بودم. او که معتقد است تولید این کار‌ها در تهران از ارزش مادی و معنوی بیشتری برخوردار است، از بیان هزینه‌های انجام شده و دستمزدی که از سوی شهرداری دریافت کرده، گلایه دارد و می‌گوید: شاید درست نباشد از هزینه‌های صورت گرفته صحبت کنم. فقط همین را می‌گویم که دستمزدی که در پایان کار گرفتم با هزینه‌هایی که از جیب خودم خرج کردم، تفاوت چندانی نمی‌کرد.

گلايه‌اي هنرمندانه!

برای هنرمند جدای از خلق اثر به بهترین شکل، دیده شدن اثر و ارزش نهادن به آن از سوی مخاطبان از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. مریم عزیزمحمدی با گلایه از بی‌توجهی برخی از مردم و مسئولان می‌گوید: انتظار داشتم که این اثر با توجه به معانی عرفانی و حس زیارتی که در خود نهفته دارد، در میدان‌ها و خیابان‌های منتهی به حرم نصب شود که متاسفانه این اتفاق صورت نگرفت.

وی می‌افزاید: اتفاق دیگری که دل من را سوزاند، علاوه بر نارضایتی از جانمایی این اثر، بی‌توجهی برخی از مردم نسبت به این نماد بود به گونه‌ای که وقتی در صبح سه شنبه ۱۷ مهر نصب آن به پایان رسید، در همان روز عده‌ای اقدام به آسیب رسانی به آن کردند. وقتی در ساعت ۱۲ ظهر همان روز برای دیدن نماد رفتم و چشمم به آسیب دیدگی‌ها افتاد، بسیار ناراحت شدم.

*این گزارش چهارشنبه، ۱۰ آبان ۹۱ در شماره ۲۸ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.