مربی دلسوز آینده

از زمانی که پا به عرصه ورزش گذاشته است هدفش نه کسب مدال‌های رنگارنگ بوده است و نه شهرت. بزرگ‌ترین آرزویش کسب درجه مربیگری در تکواندو است ورزشی که از چهار سال قبل به‌طور حرفه‌‌ای آن را شروع کرده است. بنیامین مقدسی متولد 1385در محله مشهد قلی است. از هشت‌سالگی ورزش را با ژیمناستیک شروع کرد و تا یازده‌سالگی آن را به‌طور حرفه‌ای ادامه داد. 

در‌‌ این ورزش عملکرد موفقی داشت و در مسابقات لیگ و باشگاهی دو مقام اولی و یک مقام دومی‌ را کسب کرد. در مسابقات دانش‌آموزی آموزش و پرورش منطقه7 مشهد نیز یک مقام اولی دارد. خودش می‌گوید: بعد از سه‌سال به‌دلیل بسته‌شدن باشگاه ورزشی محله‌مان چون مکان نزدیک دیگری برای فعالیت نداشتم با وجود علاقه، ورزش را کنار گذاشتم.

شاگردی و مربیگری

بنیامین مقدسی بعد از سه‌سال تلاش در ورزش ژیمناستیک با تعطیل‌شدن باشگاه به توصیه استادش، این‌بار ورزش تکواندو را شروع می‌کند. بعد از نشان‌دادن استعدادش در‌‌ این رشته، با دعوت مربی باشگاه، آموزش شاگردان تازه‌کار و مبتدی را برعهده می‌گیرد. او می‌گوید: در‌‌ این رشته در مسابقات لیگ و باشگاهی مشهد شرکت و چند مقام اول و دومی‌ مسابقات را به دست آوردم. 

قبل از کرونا خودم را برای مسابقات استانی تکواندو آماده کرده بودم اما به‌دلیل شیوع این بیماری مسابقات برگزار نشد. مهدی شهیدی استادی مجرب و توانا هستند و با دلسوزی و توجه خاصی با بچه‌ها تمرین و مهارت‌های آن‌ها را کشف می‌کنند. 

آرزوی بزرگم گرفتن مدرک مربیگری و آموزش تکواندو به فرزندان و کودکان محروم محلات حاشیه شهر است

در یکی از همین تمریناتی که با استاد شهیدی داشتم متوجه استعداد و توانایی من در ورزش تکواندو شد و از همان زمان با توجه و دلسوزی بیشتری بر تمرینات و حرکاتم نظارت داشتند. حتی زمانی که تمرینات عمومی‌ تمام می‌شد نیم‌ساعتی را با من به‌طور ویژه کار می‌کردند. درحال حاضر نیز چند ماهی است که هم‌زمان و در کنار شاگردی با اجازه مربی به عنوان کمک مربی آموزش و تمرین‌دادن به شاگردان تازه‌وارد و کوچک‌تر را برعهده دارم.

آموزش‌دادن لذت‌بخش است

بنیامین با جدیت و تلاش خود درحال طی کردن مدارج و گرفتن دان‌های بالاتر ورزش تکواندو است او که درحال حاضر دان3 را پشت سر گذرانده و درحال آماده‌شدن برای گرفتن دان4 است آرزویش گرفتن مدرک مربیگری تکواندو و تأسیس باشگاه ورزشی است. مقدسی می‌گوید: بارها شاهد بوده‌ام که خانواده‌‌ای اسم فرزندشان را در باشگاه ثبت‌نام کرده‌اند ولی پول خرید لباس او را نداشته‌اند. 

مدیریت باشگاه با آن‌ها کنار آمده و حتی برای شاگردان بی‌بضاعت لباس ورزشی تهیه کرده است. خیلی‌ها شهریه باشگاه را ندارند و به‌مرور زمان و به‌طور قسطی آن را پرداخت می‌کنند.‌ این شهریه‌‌ای که می‌گویم مبلغ زیادی نیست دراندازه 100تا 200هزار تومان است اما بسیاری از خانواده‌ها همین پول را هم ندارند. خودم هم گاهی‌وقت‌ها پول شهریه باشگاه را نداشته‌ام و کم‌کم و به‌مرور پرداخت کرده‌ام. 

من مشکل کمبود وسایل و امکانات ورزشی و تفریحی را از نزدیک حس کرده‌ام. زمانی گرفتن مدال و لوح برایم خیلی اهمیت نداشت اما حالا دیگر‌‌ این‌طور نیست آرزوی بزرگم گرفتن مدرک مربیگری و آموزش تکواندو به فرزندان و کودکان محروم محلات حاشیه شهر است. 

باشگاه خودم را که افتتاح کنم شهریه‌‌ای از خانواده‌های محروم و فقیر نمی‌گیرم تا شرمنده فرزندانشان نشوند. با همین روش پیش بروم در بیست‌سالگی مدرک مربیگری‌ام را خواهم گرفت بعد از آن آرزویم را عملی خواهم کرد. چرا که آموزش‌دادن لذت‌بخش است.