محمدسهیل ایزدی مربی تیم شهید صیادشیرازی است

دامنجانی| دوران کودکی و نوجوانی بسیاری از پسرهای کوچه و محله‌ ما با ورزش گره‌خورده است. جوانان بسیاری در کنار سایر برنامه‌های زندگی‌شان برای ورزش وقت می‌گذارند. برخی به‌صورت حرفه‌ای در یک رشته فعالیت می‌کنند و در مسابقات نیز مقام‌های خوبی به‌دست می‌آورند ولی ورزش دغدغه اصلی‌شان نیست. امروز با یکی از جوانان هم محله‌ای‌مان گفتگویی کردیم؛ او نیز اگرچه دارای مقام و تیم است ولی می‌خواهد آینده‌اش را بر اساس درس و حساب بسازد.

مطلب مرتبط عشق تمام نشدنی جعفر آقا به فوتبال

علاقه پسرانه

محمدسهیل ایزدی‌مقدم جوان ۱۸ ساله هم‌محله‌ای‌مان هم‌چون سایر پسربچه‌ها به دنبال توپ و گُل‌های جانانه بوده است. همان علاقه پسرانه او را به سمت‌وسوی فوتسال کشانده است. او درباره علاقه‌اش می‌گوید: همه پسر‌ها به فوتبال و توپ علاقه دارند. من هم از همان دوران کودکی فوتبال را دوست داشتم و در محله با دوستانم فوتبال بازی می‌کردیم.

چون درهمان بازی‌های کودکی خیلی چابک بودم و خوب بازی می‌کردم، به پیشنهاد اطرافیان تصمیم گرفتم که در یک رشته ورزشی به صورت جدی فعالیت کنم. این موضوع باعث شد که از اول دبیرستان به صورت حرفه‌ای در سالن به صورت اصولی فوتسال را یاد بگیرم.

تیم مدرسه صیاد شیرازی مختص بچه‌های مدرسه نیست!

محمدسهیل ایزدی که پنج سالی است در این زمینه فعالیت کرده است، تیمی به نام مدرسه صیادشیرازی در محله شاهد مشهد دارد و در مسابقات گوناگون نیز شرکت می‌کند. او تا قبل از آن در سال‌هایی که دوره راهنمایی را می‌گذرانده، در تیم کارگران در رده سنی نوجوانان بازی می‌کرد. در دوران دبیرستان به پیشنهاد دوستان، تیم مدرسه صیادشیرازی را تشکیل داده است، او در این‌باره می‌گوید: تیم مدرسه در سال ۱۳۹۱-۱۳۹۰ تشکیل شده است.

بازیکنان این تیم فقط شامل دانش‌آموزان مدرسه نیستند بلکه چند نفر از هم محله‌ای‌ها و سایر دوستانمان نیز در آن شرکت می‌کنند و این تیم فقط نام مدرسه صیادشیرازی را به‌خود اختصاص داده است. ما نام‌های دیگر را انتخاب کردیم که با آنها موافقت نشد برای همین نام مدرسه‌مان را بر روی آن گذاشتیم به همین دلیل این تیم مختص به مدرسه نیست.

همسایه حامی

همیشه در کنار پشتکار فرد، نیاز به حامی‌هایی هم بوده که آدمی را دلگرم کنند تا با روحیه‌ای بالا راهشان را ادامه بدهند. ایزدی نیز در این راه یک حامی داشته که نقش بزرگی را ایفا کرده است. او ضمن تشکر و قدردانی از حاج‌آقا امیری توضیح می‌دهد: حاج‌آقا امیری از همسایگان ماست.

وی ما را در تشکیل تیم بسیار یاری کرده است، حتی هزینه لباس تیم را پرداخت کرد. بچه‌ها را با ماشین خود به زمین تمرین می‌برد و به ما توصیه‌های بسیار ارزنده‌ای در بازی می‌کرد.او  هم‌چون یک مربی ما را یاری می‌کردند. البته در کنار وی پدر و مادرم نیز من را دلگرم می‌کردند ولی حاج‌آقا امیری در همه زمینه‌ها پشتیبانمان بود.

مقام‌های گل‌درشت تیم یک ساله

مربی تیم مدرسه صیادشیرازی از مقام‌های بسیاری که تیمش آورده می‌گوید: ما در مسابقات بسیاری شرکت کردیم و مقام به‌دست آوردیم. از مقام‌های گل‌درشت تیم می‌توان به مقام‌سوم جام فجر، مقام سوم جام رمضان و مقام دوم ناحیه اشاره کرد.

از مقام‌های گل‌درشت تیم می‌توان به مقام‌سوم جام فجر، مقام سوم جام رمضان و مقام دوم ناحیه اشاره کرد

داوری ناعادلانه و پارتی بازی عامل دلسردی‌ام است

این مربی و بازیکن موفق محله که از داروی‌های ناعادلانه دلسرد شده، بر روی آینده ورزشی خود حسابی باز نکرده است. او این روزها سرگرم درس‌خواندن برای کنکور است و می‌خواهد در یکی از رشته‌های ریاضی در دانشگاه ادامه تحصیل بدهد. ایزدی معتقد است که از راه ورزش به جایی نمی‌رسد زیرا با وجود توانایی و مهارتی که در این زمینه دارد، بدون داشتن رابطه به سطوح بالاتر راه نمی‌یابد.

ایزدی از سختی‌های راه می‌گوید که همان سختی‌ها باعث شده وی کم‌کم از فوتسال کناره بگیرد. او اظهار می‌دارد: داوری ناعادلانه، وجود رابطه و پارتی‌بازی و همین‌طور بدقولی دوستان برای تمرین و مسابقات من را دلسرد کرده است. البته اگر دوستان بخواهند در مسابقه‌ای شرکت کنند، حاضر می‌شوم ولی تمایل دارم این روزها بیشتر به درسم اهمیت بدهم.

کشتی در خون ماست

البته این ورزشکار هم‌محله‌ای ما در رشته کشتی هم طبع‌آزمایی کرده است. ایزدی از علاقه‌اش به کشتی می‌گوید: کشتی برایم ورزشی خانوادگی است، دایی‌هایم در این رشته ورزشی فعالیت می‌کنند. شاید علاقه به کشتی به‌طور ارثی در وجودم بوده است.

حتی در این رشته مقام‌هایی را هم کسب کرده‌ام، مقام سوم ناحیه هفت از جمله مقام‌هایی است که به همراه تیم به دست آورده‌ام. او دلیل ادامه‌ندادن در این رشته را چنین توضیح می‌دهد: وقتی می‌بینی دوستانی که از تو ضعیف‌تر هستند ولی به خاطر داشتن رابطه در تیم ذخیره استان می‌نشینند، دلسرد می‌شوی. دوستانی که حتی مربی اجازه تمرین به آنان را نمی‌داد.

*این گزارش چهارشنبه، ۲۷ دی ۹۱ در شماره ۳۹ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.