کوچهگردی از دانشگاه ۱۷ تا مجد 
کانون فرهنگیهنری «مفلحون» فعالیتهای خانوادهمحور دارد 
یاسمن عسکری ۴ طلای کشوری در رشته دفاع‌شخصی دارد
یاسمن عسکری، از هفت‌سالگی ورزش را شروع کرد و چهارمدال طلای کشوری و دو مدال نقره استانی را طی هفت سال فعالیت در رشته دفاع شخصی به دست آورد. او حالا در چهارده‌سالگی، کمربند بنفش این رشته را دارد.
هیچ‌یک از اطرافیانش ورزشکار نیستند و تجربه ورزش حرفه‌ای نداشته‌اند. اما یاسمن عسکری، از هفت‌سالگی ورزش را شروع کرد و چهارمدال طلای کشوری و دو مدال نقره استانی را طی هفت سال فعالیت در رشته دفاع شخصی به دست آورد و باعث خوشحالی خانواده و اقوامش شد.
او حالا در چهارده‌سالگی، کمربند بنفش این رشته را دارد. یاسمن امیدوار است که روزی روی سکوی قهرمانی دنیا بایستد تا نشان بدهد دختران محله طرق با همه کمبود‌هایی که در محله‌شان دارند، می‌توانند خوش بدرخشند.
- چطور به دفاع شخصی علاقه‌مند شدی؟
مدت زیادی احساس کسالت می‌کردم. این موضوع را راننده سرویس مدرسه، خانم شهناز هراتی، متوجه شد. خودش ورزشکار بود و کلی از حال و هوای خوبش برایم گفت. آن‌قدر علاقه‌مند شدم که به او گفتم می‌شود برای دیدن تمرین‌هایتان به باشگاه بیایم؟ او هم پذیرفت.
- یعنی با یک بار دیدن تمرین به این رشته علاقه‌مند شدی؟
فضا خیلی دوستانه بود. مربی خوبی هم به خانم‌ها آموزش می‌داد. مربی، فهیمه عبدی، با محبت با بقیه رفتار می‌کرد. طوری شد که به عشق آن مربی و ورزشکاران خوبی که باشگاه داشت، وارد این رشته شدم.
- چه کسی مشوقت بود؟
مادرم همیشه حمایت می‌کند و تاجایی‌که بتواند در مسابقه‌ها حضور پیدا می‌کند. دایی‌ام، مجتبی صادقی هم حامی بزرگی برایم است. هر زمان که ناراحتم یا در مسابقه‌ای شکست می‌خورم، با من صحبت می‌کند.
- دفاع شخصی رشته راحتی است؟
نه. اتفاقا حرکات سختی دارد. اوایل وزنم سنگین بود. در روز‌ها و حتی ماه‌های اول، انجام برخی تکنیک‌ها و حرکات برایم سخت بود. آن‌قدر تمرین کردم که بعداز چندماه توانستم آنها را به‌راحتی انجام بدهم.
- شده که از ادامه‌دادن منصرف شوی؟
تا‌به‌حال به این فکر نکرده‌ام که ادامه ندهم. اما زمانی‌که ناامید می‌شوم استاد عبدی مانند یک مادر دلسوز درکنارم قرار می‌گیرد و دلگرمم می‌کند.
- جو مسابقات کشوری چطور است؟
استرس زیادی دارد، به‌خصوص وقتی حریف‌هایم از شهر‌های دیگر را می‌بینم. در یک لحظه با خودم می‌گویم نکند نتوانم با آنها مبارزه کنم و شکست بخورم. اما هم‌رزم‌هایم و استاد به من دلگرمی می‌دهند و این سبب می‌شود با شجاعت تمام مسابقه بدهم.
- اوقات فراغت یک ورزشکار چطور می‌گذرد؟
بیشتر اوقات فراغتم به ورزش می‌گذرد. اما نقاشی سیاه‌قلم را هم دوست دارم و چهره کار می‌کنم. بعد از ورزش، نقاشی، آرامش خاصی به من می‌دهد و از استرس و ناراحتی دورم می‌کند.
- آینده‌ات را در این ورزش چطور می‌بینی؟
به آموزش سایر دختران در زمینه رزمی علاقه دارم. تلاشم را برای مربی‌شدن گذاشته‌ام؛ می‌خواهم مربی‌ای شوم مانند خانم عبدی که علاوه‌براینکه ورزشکاری حرفه‌ای است، مهربان و دلسوز شاگردانش است. هوای آنها را دارد و برای پیشرفتشان تلاش می‌کند. می‌خواهم باعث سربلندی مادرم و مردم محله‌ام بشوم.
- در زمینه درسی چه افقی برای آینده‌ات ترسیم کرده‌ای؟
به معماری و طراحی ساختمان علاقه دارم. بخشی از این علاقه به خاطر فضای قدیمی محله‌مان است و می‌خواهم با طراحی خانه‌های قدیمی، بخشی از هویت محله طرق را زنده کنم.
* این گزارش سه شنبه ۱۵ مهرماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۳۱ شهرآرامحله منطقه ۷ و ۸ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
