نگار رحیمدل آیندهاش را در موسیقی میبیند 
استفاده از تکنیکهای دنیای مجازی در مسجد حضرت رقیه(س) 
رزمی‌کاران آدم‌های مهربانی هستند
هر هفته به بهانه «داخل گود» با ورزشکاران بسیاری در رشته‌های گوناگون آشنا می‌شویم. ورزشکارانی که در رشته‌های ورزشی نام‌آشنا و گمنام فعالیت می‌کنند و موفقیت‌های بسیاری هم در آن به دست می‌آورند. یکی از این رشته‌های ورزشی، رزمی است که شاخه‌های بسیاری دارد و نامشان خوش آواست.
امروز میزبان رزمی‌کار موفق منطقه‌مان هستیم. علیرضا سنجرانی متولد مشهد است که درمحدوده قاسم‌آباد زندگی می‌کند. این ورزشکار محله شاهد مشهد سال‌های بسیاری است که در رشته‌های آی‌کی‌دو، ووشو و پرورش‌اندام تمرین می‌کند و چندین مقام کشوری در این رشته‌هاکسب کرده است.
روزی ۷ ساعت تمرین می‌کنم
سنجرانی از روز‌های آشنایی‌اش با رشته‌های رزمی می‌گوید: پیش از آنکه با این رشته‌ها آشنا شوم مانندپسر بچه‌های دیگر فوتبال بازی می‌کردم، تا اینکه در سال۷۲ باشگاهی نزدیک خانه‌مان به‌صورت غیرمجار کشتی‌کج راآموزش می‌داد.
آن زمان از استادمان سلیمانی کشتی‌کج را با نام آی‌کی‌دو یادگرفتم و تا کمربند قهوه‌ای هم پیش رفتم. از سال۸۰ در کنار این رشته، ووشو و پرورش‌اندام را هم شروع کردم. در آن روز‌ها کلید باشگاه را داشتم و به خاطر عشقی که به این رشته داشتم بعد از مدرسه به باشگاه می‌رفتم و بیش از ۷ساعت تمرین می‌کردم.
خودم را به جای قهرمان فیلم می گذاشتم
بهانه‌های مختلفی مانند یک فیلم، یک کتاب و یک شخصیت تاثیرگذار می‌تواند آدمی را جذب فعالیتی کند. سنجرانی درباره چگونگی علاقه‌مندشدنش به این رشته توضیح می‌دهد: وقتي بچه بودم فيلم رزمی زیاد مي‌ديدم.
تا مدت‌ها پس از دیدن یک فیلم خودم را به جای قهرمان فیلم می‌گذاشتم و رویابافی می‌کردم. مي‌گويد: زمانی‌که وارد باشگاه شدم جدیت و خشونت استادم مرا جذب این رشته کرد. کشتی‌کج به خاطر خشونت بسیار زیاد و آمریکایی‌بودنش ممنوع بود. در مقابل من به خاطر همین خشونت به این رشته علاقه‌مند شدم.
وقتي بچه بودم فيلم رزمی زیاد مي‌ديدم و خودم را به جای قهرمان فیلم می‌گذاشتم
به کشورهای دیگر دعوت شدم اما نرفتم
علیرضا سنجرانی می‌گوید: یک رزمی‌کار باید بدنی مقاوم داشته باشد و با پشتکار تمرین کند. این تمرین‌های سخت علاوه بر قوی‌کردن بدن، روح انسان را هم بزرگ می‌کند و مسائلی که برای آدم‌های دیگر مهم است را بی‌اهمیت و فرد را سیراب می‌کند. برای همین برخلاف تصور عموم، رزمی‌کارها انسان‌هایی آرام هستند.
او همچنین با اشاره به سختی‌های این رشته بیان می‌کند: در این رشته آسیب‌دیدگی امری طبیعی است و هر‌کسی که وارد این رشته می‌شود باید انتظار ضرب‌خوردگی را داشته باشد. اگر‌چه من آسیب جدی و زیادی ندیدم ولی تا به حال چندین بار بینی و گونه‌هایم شکسته است. در کنار این سختی‌های بدنی، باید مشکلات مادی آن را هم تحمل کرد.
متاسفانه به این رشته ورزشی در کشورمان اهمیتی نمی‌دهند به همين دليل معمولا رزمی‌کارها زندگی‌های ساده‌ای دارند. کسانی‌که به خارج از کشور رفته‌اند، وضیعت بهتری دارند. او همچنین مي‌گويد: چند بار به کشورهای مختلف مانند ترکیه و هلند دعوت شدم ولی به‌خاطر علاقه‌ام به ایران این پيشنهادها را رد کردم.
نائب قهرمان آسیا شدم
سنجرانی درباره مقام‌هايي که تاکنون کسب کرده است چنین می‌گوید: آن زمان برای این رشته غیرمجاز مسابقه‌ای برگزار نمی‌شد برای همین من در سبک آزاد مسابقات شرکت کردم و قهرمان سنگین وزن کشوری شدم و در ووشو در شاخه سان‌شو مقام دوم را کسب کردم. در پرورش‌اندام نيز دو مقام دوم کشوری، یک مقام سوم مسابقات قهرماني کشوری و دو مقام دوم استانی را به دست آوردم.
او ادامه می‌دهد: در سال۸۳ در کاپ آزاد ترکیه نایب‌قهرمان آسیا شدم. در آن سال در شرکت بهران فیلتر مشغول کار بودم. رئیس شرکت، آقای مساوات پیرمردی ورزش‌دوست بود که پرداخت هزینه‌های من برای شرکت در مسابقات کاپ ترکیه را برعهده گرفت تا بتوانم در این مسابقات شرکت کنم. لطف بزرگی که او به من کرد را هرگز فراموش نمی‌کنم.
همسرم مشوقم است
برای کسب موفقیت در هر کاری به حمایت و تشویق اطرافیان نیاز است. سنجرانی در پاسخ به این سوالمان که نظر اطرافیان درباره رشته شما چیست، می‌گوید: پدرم کشتی را بسیار دوست داشت ولی چون کشتی‌کج کار می‌کردم از من حمایتي نمی‌کرد.
برای همین بنّایی می‌کردم تا بتوانم هزینه‌های ورزشم را فراهم کنم ولي دوستانم مرا بسیار تشویق می‌کردند. تا هنگامی که ازدواج کردم همسرم يكي از مشوق‌هاي واقعی من شد. او می‌گوید: دو دختر به نام‌های طهورا و سبا دارم. طهورا با وجود آنکه هفت سال دارد با سخت‌گیری‌های من یک رزمی‌کار حرفه‌ای است.سنجرانی اکنون در رشته مورد علاقه‌اش فعالیت می‌کند.
او که مسئول کمیته آزمون است، می‌گوید: مهدی شاهی، بنیان‌گذار رشته آیرون فایتر دو هفته‌ای است که توانسته جواز کار در ایران را بگیرد. این رشته ۷۰ درصد دفاع شخصی و ۳۰ درصد مبارزه آزاد است.
من اکنون مسئول کمیته آزمون و اعطای کمربند به هنرجو‌ها هستم. او که خود نیز در مقام مربی به هنرجو‌ها آموزش می‌دهد، درباره خصوصیت اخلاقی‌اش می‌گوید: در هنگام آموزش با هنرجو‌ها جدی و سخت‌گیر هستم به‌گونه‌ای که با چوب آنان را تنبیه می‌کنم، زیرا این رشته نیاز به استقامت زیادی دارد، اما آنها را خیلی دوست دارم.
* این گزارش چهارشنبه، ۱۶ اسفند ۹۱ در شماره ۴۶ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
