زندگی شهری اکرم صالحی در طبیعت سرافرازان 
عروج شهید جنگ ۱۲ روزه در روز تولدش 
کوثر بقایی برای رقابت‌های پارالمپیک آماده می‌شود
بیش از آنکه صدای پایش ما را متوجه حضورش کند، تق‌تق عصای سفیدش در گوشمان می‌پیچد. کوله‌به‌دوش وارد رختکن می‌شود و چند دقیقه بعد با لباس ورزشی و درحالی‌که عصای سفیدش را کنار گذاشته است، به زمین برمی‌گردد تا مهیای ورزش شود.
این‌قدر این مسیر را طی کرده است که بدون راهنما و همراه هم می‌تواند خودش را به جایگاه پرتاب دیسک برساند و تمرینش را آغاز کند. تصویری که ما از جایگاه تماشاگران ورزشگاه سعدآباد می‌بینیم، حرکات یک دختر قهرمان در زمین تمرین است که احتمالا در آینده آدم‌های پرشماری روی سکو‌ها به انتظار رقابتش خواهند نشست.
او مانند یک فرفره در دایره‌ای به قطر ۲.۵ متر به چرخش درمی‌آید تا دیسک را از سرپنجه‌هایش به دورترین نقطه ممکن رها کند. کوثر بقایی دیپلمه علوم انسانی است که حالا از هر کاری دست کشیده است تا بتواند در عرصه داخلی نام خراسان‌رضوی را بر سر زبان‌ها بیندازد و در میدان‌های جهانی پرچم ایران را بالا نگه دارد.
یک اتفاق و یک بیماری ناخواسته شوک بزرگی به کوثر و خانواده‌اش وارد کرده، اما او دانسته است که چطور باید خود را در این وضعیت به نوک قله موفقیت برساند. کسب مدال نقره در مسابقات بین المللی جایزه بزرگ فضا در امارات‌متحده عربی در رشته پرتاب دیسک معلولان ۱۴۰۳ شاهد این ادعاست.
پدر و مادرم کنارم بودند
کوثر وقتی از یک دوره تلخ می‌گوید، از تقدیری می‌گوید که در برابرش مقاومتی نداشته است. سریع از آن گذشته و تلاش کرده است در موقعیت جدید خودش را پیدا کند و خیلی چیز‌ها را از نو بسازد. همین روند هم سبب شده است تا او امروز موفق باشد و سربلند.
کوثر تعریف می‌کند: من فرزند یک ازدواج فامیلی هستم. آن ازدواج یک بیماری ژنتیکی را در من به وجود آورده و حالا باعث شده است که بینایی‌ام را از دست بدهم.
حالا چشمان زیبای دختر محله کوثر فقط می‌توانند تاریکی و روشنایی را تشخیص بدهند، درحالی‌که هیچ‌وقت به چنین اتفاقی در زندگی فکر نکرده بود. حالا به این وضعیت عادت کرده است و همراهی پدر و مادرش را در این مسیر عامل اصلی می‌داند.
او تعریف می‌کند: متأسفانه این روند خیلی سریع اتفاق افتاد و پزشکان به من گفتند راه درمانی وجود ندارد. پدر و مادرم کنارم بودند و از آن روز که بینایی‌ام را از دست دادم، تا امروز چهارسال می‌گذرد.
از سرعت به قدرت
تقدیر کوثرخانم را با ورزش رقم زده‌اند. به همین دلیل بوده است که او در سال‌های تحصیلی همیشه پابه‌پای درس و مشق، در باشگاه ورزشی هم حاضر شده و شانس موفقیتش را در این فضا‌ها جست‌و‌جو کرده است.
خودش تعریف می‌کند: رشته دلخواهم تا پانزده‌سالگی تکواندو بود. به چند مسابقه استانی و منطقه‌ای هم رفته بودم و مدال گرفته بودم، ولی بعد از این وضعیت زندگی‌ام تغییر کرد. چون رشته تکواندو ویژه نابینایان، فعال نیست، به سمت دوومیدانی رفتم و ماده دو ۴۰۰ متر را انتخاب کردم.
متأسفانه روند این بیماری خیلی سریع اتفاق افتاد و پزشکان به من گفتند راه درمانی وجود ندارد
کوثر بقایی مسیر موفقیت و قهرمانی در ماده ۴۰۰ متر را خیلی سریع طی کرد و از قهرمانی استان گرفته تا کسب طلای کشوری را در این رشته تجربه کرد. حتی شانس حضور در مسابقات آسیایی ۲۰۲۲ را داشت، اما چون مدرک کلاس نابینایی بین‌المللی (مدرک پزشکی تأیید نابینایی) را اخذ نکرده بود، از این مسیر جا ماند.
خودش می‌گوید: دویدن برای من با مشکلی بزرگ روبه‌رو بود. چون باید در مسابقات یک فرد همراه می‌داشتم که همراهم بدود و مسیر را طی کند. یا وقتی تمرین می‌کردم، همیشه باید منتظر یک نفر می‌بودم که با من تمرین کند. به همین دلیل تصمیم گرفتم شانسم را در یک ماده دیگر و پرتاب دیسک امتحان کنم.
از روزی که کوثر تصمیم جدیدش را گرفته است، تا امروز چهارده ماه می‌گذرد. او از یک ماده سرعتی به یک ماده قدرتی آمده و اتفاقا خیلی زود هم موفقیتش را در این رشته نشان داده است.
کوثر بقایی تعریف می‌کند: روزی که در استعدادیابی ورزشی نابینایان در مشهد به من توصیه کردند به دوومیدانی بروم، مربیان و استعدادیابان در اولویت‌های بعدی، شانس موفقیت را برایم در پرتاب دیسک هم قائل بودند و به این دلیل وقتی با مشکلات دو ۴۰۰ متر روبه‌رو شدم، به سمت پرتاب دیسک رفتم.
دختر موفق منطقه ما در همین چهارده ماه کار با دیسک و حضور در میدان مسابقه، گوی سبقت را از رقیبانش ربوده و موفقیت‌های استانی، کشوری و بین‌المللی به دست آورده است.
او روزهایش را در طول هفته به دو بخش زوج و فرد تقسیم کرده است. در روز‌های زوج تمرین بدن‌سازی می‌کند و روز‌های فرد را با تمرین پرتاب دیسک و تمرینات میدانی سپری می‌کند. این تلاش و پشتکار او در یک‌سال گذشته سبب شده است از قهرمانی در استان تا مدال کشوری را به دست آورد تا در ادامه طعم حضور در مسابقات بین‌المللی را بچشد.
۳۳ متر و ۲۰ سانتی‌متر برای اولین مدال بین‌المللی
از آن روزی که کوثر همه توان و انرژی‌اش را گذاشت پشت دیسک یک‌کیلویی و آن را در آسمان دبی به چرخش درآورد، چهار ماه می‌گذرد، اما شیرینی آن پرتاب و آن مدال هنوز با او همراه است.
نشستن دیسک روی فاصله ۳۳.۲۰ متری نشان داد تمرین‌هایی که کوثر به بازوها، پا‌ها و بدنش داده، کار خودش را کرده است و نتیجه‌اش هم شد نشستن مدال نقره در مسابقات بین المللی جایزه بزرگ فضا در امارات‌متحده عربی در رشته پرتاب دیسک معلولان ۱۴۰۳ بر گردن کوثر.
او تعریف می‌کند: این بهترین پرتاب من تاکنون بوده است و خدا کمک کرد تا من بهترین افتخارم را تا این زمان به دست بیاورم. یک اتفاق خوب دیگر مسابقات دبی این بود که توانستم مدرک کلاس بینایی بین‌المللی خود را هم به دست بیاورم تا از این به بعد برای مسابقات برون‌مرزی مشکلی نداشته باشم.
کوثر با ثبت این رکورد یک اتفاق خوب انفرادی دیگر را رقم زد و خود را تا رنک ۳ بانوان نابینای پرتاب دیسک در سطح قاره کهن بالا کشید.
دورخیز به مقصد ناگویا و لس‌آنجلس
این روز‌ها حسابی انرژی می‌گذارد تا بهترین فرمش را مهیای حضور در اردو‌های بعدی رکوردگیری تیم‌ملی کند.
او که در مراحل قبل پرتاب‌های خوبی داشته است، در پانزده روز آینده و سپس سه‌ماه بعدتر در رقابت‌های رکوردگیری شرکت می‌کند تا پیراهن تیم‌ملی کم‌بینایان و نابینایان را به‌صورت قطعی به نام خود بزند؛ هرچند کارشناسان و مربیان پرتاب دیسک دختران معتقدند همین الان هم سهمیه او در تیم‌ملی رزرو شده است و این موضوع از اختلاف او با رقیبانش نشئت می‌گیرد.
کوثر می‌گوید: مهم‌ترین هدف ورزشی من در سال‌های پیش‌رو اول حضور در مسابقات پاراآسیایی ناگویا در سال ۲۰۲۶ است و ان‌شاءالله پس از موفقیت در آن مسابقات به حضور در پاراالمپیک فکر می‌کنم.
او اولین بانویی است که از استان خراسان‌رضوی در رده بزرگسالان کم‌بینایان و نابینایان در مسابقات بین‌المللی ماده پرتاب دیسک رشته دوومیدانی مدال نقره گرفته است. همین اتفاق خوب و پرتاب‌های خوبی که با دیسک دارد، سبب شده است تا همه اتفاق‌های خوشایند را در مسابقات بعدی برایش پیش‌بینی کنند.
سختی‌های پیشپای یک بانوی قهرمان
چالش‌ها و سختی‌ها بخش جدایی‌ناپذیر زندگی همه ما و به‌خصوص ورزشکاران است؛ چالش‌هایی که از آنها انسان‌های مصمم‌تری می‌سازد تا با انگیزه و اراده بیشتری سکو‌های قهرمانی را تعقیب کنند.
کوثر با وجود گلایه از نبود برخی امکانات، از میان این سختی‌ها راه موفقیت را برای خود پیدا کرده است. البته که تقاضایش جای خود دارد.
او می‌گوید: بزرگ‌ترین دغدغه من برای آمدن به تمرین و ورزش، تردد در شهر و استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی است. درست است که با آن کنار آمده‌ام، ولی سختی این کار تمام نشده است. بعضی روز‌ها پدر و مادرم مرا می‌آورند سر تمرین، ولی بیشتر روز‌ها تنها هستم و با عصای سفیدم می‌آیم و می‌روم.
مهم‌ترین هدف ورزشی من در سال‌های پیش‌رو اول حضور در مسابقات پاراآسیایی ناگویا در سال ۲۰۲۶ است
کوثر از کمبود امکانات هم برای نابینایان می‌گوید و اینکه باید خدمات بهتر و بیشتری ارائه شود.
او توضیح می‌دهد: اولین موضوع این است که وقتی یک فضا در اختیار نابینایان است، باید مناسب‌سازی شود. من بعضی وقت‌ها در تمرینات با وسایلی برخورد می‌کنم که خودش باعث مصدومیت می‌شود. در خیلی از وسایل تمرینی هم مانند دمبل کمبود داریم. به‌جز اینها من باید مرتب دوره ماساژ و استخر بروم که هزینه‌بر است و همه آنها را خودم با حمایت پدر و مادرم پرداخت می‌کنم.
مدالم تقدیم به کودکان فلسطینی
قلب او این روز‌ها با یاد کودکان مظلوم فلسطین همراه است. لابه‌لای موفقیت‌ها و احوال خوبی که سپری می‌کند، حواسش هست که دختران و پسران پاک‌سیرتی در گوشه‌وکنار این عالم هستی از ظلم و ستم رنج می‌برند و حال خوشی ندارند. به همین واسطه قصد کرده است تا مدال‌هایش را به کودکان فلسطینی تقدیم کند.
کوثر تعریف می‌کند: من خیلی از این وضعیت اذیت می‌شوم و دوست دارم برای این بچه‌ها کاری کنم. این وضعیت نه برای کودکان فلسطین و نه برای هیچ بچه‌ای نباید رقم بخورد.
ادامه می‌دهد: پس از مدال نقره مسابقات بین‌المللی امارات، این تصمیم را گرفتم و آن را اعلام کردم. نمی‌دانم به چه شکلی می‌توانم این مدال‌ها را تقدیم کودکان فلسطینی کنم؛ خود مدال را به دستشان برسانم یا عواید فروشش را؟ در هر صورت نیت من تقدیم مدال‌هایم به این بچه‌هاست که زندگی سختی دارند.
افتخارات در عرصه‌های ورزش:
- مدال برنز دو ۴۰۰ متر قهرمانی کشور، کم‌بینایان و نابینایان، بزرگسالان ۱۴۰۱
- مدال طلا دو صحرانوردی قهرمانی کشور، کم‌بینایان و نابینایان، بزرگسالان ۱۴۰۱
- مدال طلای دو ۴۰۰ متر قهرمانی کشور، کم‌بینایان و نابینایان، جوانان ۱۴۰۲
- مدال طلای دو ۴۰۰ متر قهرمانی کشور، کم‌بینایان و نابینایان، بزرگسالان ۱۴۰۲
- مدال طلای دو ۴۰۰ متر قهرمانی کشور، دانش‌آموزان کم‌بینا و نابینا ۱۴۰۲
- مدال طلای دو ۲۰۰ متر قهرمانی کشور، دانش‌آموزان کم‌بینا و نابینا ۱۴۰۲
- مدال طلا دو ۲۰۰ متر قهرمانی کشور، کم‌بینایان و نابینایان، جوانان ۱۴۰۲
- مدال نقره مسابقات بین المللی جایزه بزرگ فضا در امارات‌متحده عربی در رشته پرتاب دیسک معلولان ۱۴۰۳
- مدال طلای استانی پرتاب دیسک، بزرگسالان و جوانان ۱۴۰۳
- مدال طلای کم‌بینایانان و نابینایان بزرگسالان قهرمانی کشور، در ماده پرتاب دیسک ۱۴۰۳
اراده از او یک قهرمان ساخته است
شاید درست‌ترین نظر و ذهنیت درباره کوثر بقایی را بتوان از زبان مربی‌ای شنید که بیش از یک‌سال است همیشه کنار اوست. زهره فرزین‌بقا ۱۰ سال است ورزشکار دوومیدانی است و پنج‌سال است که مربیگری هم می‌کند.
او اعتقاد دارد بخت با او یار بوده است که شاگردش یکی از بهترین‌هاست.
زهره‌خانم درباره کوثر می‌گوید: مهم‌ترین ویژگی‌اش این است که ناامید نمی‌شود. کمبود امکانات باشد، با مصدومیت درگیر شود یا هر مشکلی به وجود بیاید، او باز هم راه خودش را برای تمرین و موفقیت پیدا می‌کند.
مربی کوثر ادامه می‌دهد: همه این حرکات و رفتار‌ها از اراده قوی این دختر سرچشمه می‌گیرد و به همین دلیل است که وقتی از آینده او می‌پرسند، می‌گویم: او را در سکوی پاراالمپیک لس‌آنجلس می‌بینم و به این حرفم باور دارم.
او استعداد و فیزیکی دارد که اگر در همین مسیر استفاده شود، سال‌ها برای خودش و شهرمان افتخارآفرینی می‌کند.
کمبود امکانات باشد، با مصدومیت درگیر شود یا هر مشکلی به‌وجود بیاید، کوثر باز هم راه خودش را پیدا می‌کند
قهرمان سابق کشور در ماده پرتاب چکش، معتقد است باید توجه بیشتری به کوثر‌های این شهر شود. او می‌گوید: یک سالن اختصاصی برای ورزشکاران نابینا، آن هم خاص دوومیدانی، به رشد بیشتر کوثر کمک می‌کند و باعث می‌شود دغدغه‌هایش کمتر شود و با خیال راحت‌تری ورزش کند. این فضا باید برای همه ورزشکارانی از جنس کوثر فراهم باشد.
خبر درگوشی کسب مدال
پیش از هر اتفاقی و هر توصیه و همراهی‌ای، درخشش یک مدال در دل کوثر، امید، آرزو و بلندپروازی را در وجودش زنده کرد؛ جایی که او فهمید برای موفقیت ساخته شده است. آن روز آن مدال و آن لحظه اعلام نفر برتر همیشه در ذهنش ماندگار است و خاطره متفاوتی برایش به حساب می‌آید.
کوثر تعریف می‌کند: سال ۱۴۰۱ و چند ماه پس از شروع‌به‌کارم در ماده دو ۴۰۰ متر با موفقیت در استان راهی مسابقات کمتر از ۲۳ سال کشور شدم. این رقابت‌ها در سیرجان برگزار می‌شد و من هیچ تجربه مشابهی نداشتم. هیچ‌چیز برایم تعریف نشده بود. هیچ ذهنیتی نداشتم و فکر نمی‌کردم مدال بیاورم.
در مسابقات نابینایان هم اوضاع به گونه‌ای است که اصلا متوجه نمی‌شوید رقیبانتان چه رکوردی ثبت کردهاند و وضعیت خودتان چطور است. من هم رقابتم را در فینال تمام کردم و هنوز نمی‌دانستم چه مدالی می‌گیرم و اصلا شانس موفقیت دارم یا نه.
یک‌باره یکی از برگزارکنندگان در فاصله نزدیکی در گوشم به من گفت که سوم شده‌ای. آن لحظه خیلی عجیب بود و همیشه در ذهنم هست و با آن تفکر و تجربه در همه مسابقات شرکت می‌کنم و همیشه منتظرم رتبه‌ام را بشنوم.
* این گزارش چهارشنبه ۱۸ تیرماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۲۴ شهرآرامحله منطقه ۹ و ۱۰ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
