شهلا رفت، اما قلبش هنوز می‌تپد 
دختر دونده محله انقلاب 
تلاش خانواده فکوری در حمایت از کودکان غزه
معصومه قنبرپور و همسرش علی فکوری در نمایشگاهی که به نفع کودکان غزه در حیاط مدرسه فرزندش برپا شد، غرفه تنقلات راه انداختند و اصل سرمایه‌ای که وسط گذاشتند را به همراه سودش به کودکان غزه اهدا کردند.
همهمه جلسه اولیا و مربیان، جای سکوت چند‌دقیقه پیش را پر کرده بود. برخی اعضا به پیشنهاد مطرح‌شده معترض بودند و می‌گفتند: چه اصراری دارید که بچه‌ها را وارد مسائل سیاسی کنید؟
معصومه قنبرپور، دیگر عضو انجمن اولیا و مربیان دبستان امام‌حسین (ع) در محله بلال، موافق این صحبت‌ها نبود. او حمایت از غزه را نه موضوعی سیاسی، بلکه انسانی می‌دانست و معتقد بود: «بچه تا بچه است، باید همدلی را یاد بگیرد و دوست و دشمنش را بشناسد.»
بیشتر اعضای جلسه، موافق صحبت‌های او بودند؛ بنابراین برگزاری نمایشگاه در حیاط مدرسه به نفع کودکان غزه با اکثریت آرا تصویب شد؛ برنامه‌ای که مشارکت در آن، تنها یکی از اقدامات این بانوی مهرگانی و همسرش، برای حمایت از ستمدیدگان فلسطینی به شمار می‌رود.
اهدای اصل و سود
«در راهپیمایی‌های حمایت از فلسطین شرکت کرده بودم. به بازارچه‌ای که در مسجد امیرالمؤمنین (ع) در محله مهرگان، برای کمک به غزه برپا شده بود هم کمک کرده بودم، اما هنوز دلم قرار نداشت. انگار برنامه‌ای که قرار بود در مدرسه پسر نه‌ساله‌ام، امیراکبر برگزار شود، همانی بود که به‌دنبالش می‌گشتم. از جانب شوهرم، خاطرم آسوده بود. می‌دانستم که در کار خیر، از من جلوتر است و وقتی برنامه را به او بگویم، حتما همراهی می‌کند.»
از اینجا به بعد ماجرا را علی فکوری می‌گوید. او لبنیات‌فروش محله مهرگان است و در مدت سه‌سال فعالیتش، بین اهالی شناخته شده است؛ «بوفه مدرسه پسرم هنوز راه نیفتاده بود؛ برای همین قرار شد ما در نمایشگاه، راه‌اندازی غرفه تنقلات را به عهده بگیریم. ۲ میلیون تومان خوراکی خریدم؛ از کیک و آبمیوه تا انواع بیسکویت و...»
وقت‌هایی که پسرم شروع می‌کند به دعا، یادش می‌آورم که دعا برای هم‌سن‌و‌سال‌های جنگ‌زده‌اش را فراموش نکند
سه روز از صبح تا ظهر کار او و همسرش شده بود ایستادن پای غرفه تا بچه‌ها و خانواده‌هایی که به مدرسه می‌آمدند، از آنها خرید کنند. قرار بود سود حاصل از این کار را به مردم مظلوم غزه بدهند، اما تصمیم گرفتند اصل و سود را با هم اهدا کنند.
تعریف هشتگ غزه
راه‌اندازی این غرفه آن‌قدر‌ها هم برای خانواده فکوری ساده نبود. به ویژه که نوزادی هم دارد.
قنبرپور، اینها را دشواری نمی‌بیند؛ درست مثل شوهرش که مبلغ اهدا‌شده و ساعت‌هایی را که بدون چشمداشت مادی، صرف این کار کرده است، قدم‌هایی کوچک برای آزادی فلسطین می‌داند و می‌گوید: همه‌چیز که پول نیست. در دنیا چیز‌های مهم‌تری هم وجود دارد. آنها در کنار تمام کار‌های روزمره‌شان به‌دنبال فرصتی برای حمایت از آنچه حق می‌دانند، هستند.
تربیت فرزندشان امیراکبر و آشناکردن او با واقعیت‌های دنیا با ادبیاتی متناسب با سنش، یکی از این اقدامات است؛ «گهگاهی کلیپ‌هایی را که حاوی صحنه‌های دل‌خراش از غزه نباشد، نشانش می‌دهم و در‌باره آن با هم صحبت می‌کنیم. وقت‌هایی که پسرم شروع می‌کند به دعا، یادش می‌آورم که دعا برای هم‌سن‌و‌سال‌های جنگ‌زده‌اش را فراموش نکند.»
خانم قنبرپور که به‌عنوان ادمین یکی از کانال‌های محلی با محتوای تربیتی فعالیت می‌کند، به فهرست تلاش‌هایش، نکته دیگری را هم اضافه می‌کند: پیشنهاد دادم که هشتگ غزه را در کانال تعریف کنیم و هر روز، یک پست مرتبط با این موضوع را منتشر کنیم تا مبادا مشغله‌ها ما را از آنها غافل کند.
* این گزارش یکشنبه ۷ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ در شماره ۶۱۲ شهرآرامحله منطقه ۳ و ۴ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
