بهاره جهان‌تیغ ۱۰ مدال کشوری در رشته دو و میدانی دارد

قبلا  وقتی صحبت از ورزش و قهرمانی می‌شد این مردان بودند که حرفی برای گفتن داشتند، اما حالا زنان هم در ورزش از نوع سخت و آسانش از کونگ‌فو گرفته تا دوومیدانی، صحرانوردی، فوتبال، والیبال، شطرنج و ... جا پای مردان و حتی فراتر از آنها گذاشته و وارد عرصه‌های حرفه‌ای شده تا نشان دهند بانوان هم در ورزش حرفی برای گفتن دارند.

یکی از همین بانوان سخت‌کوش عرصه ورزش که ساکن محله انقلاب در منطقه ماست، بهاره جهان‌تیغ است، قهرمانی که در رشته‌های دوی اسقامت و صحرانوردی تاکنون از سکو‌های زیادی بالا رفته و با این سن کمش الگویی ورزشی برای فامیل، دوستان و آشنایان شده است.

بهاره در ۹ سالگی وارد دنیای ورزش می‌شود یعنی چند سال بعد از دیدن دویدن‌های دخترخاله ورزشکارش و تشویق‌های مادرش.

درست در همین زمان خیرآبادی معلم ورزشش با گرفتن تست دو در مدرسه ابتدایی حائری رکورد ۲ دقیقه و ۲۰ ثانیه در ۶۰۰ متر را برای او به ثبت می‌رساند و برای اولین بار در پایه سوم دبستان او را راهی مسابقات می‌کند.

خودش مختصری از آن روز‌ها را این‌گونه به یاد می‌آورد: بعد از موفقیتم در تست سال ۸۹ در مدرسه برای نخستین‌بار در مسابقات دوی ناحیه ۲ آموزش و پرورش مشهد شرکت کردم و موفق به کسب رتبه اول شدم.

این قهرمانی که در کودکی او اتفاق می‌افتد نقطه عطفی می‌شود برای گام‌گذاشتن در راه‌های پر از موفقیت آینده. آینده‌ای که آن روز‌ها حتی تصورش را نمی‌کرد روزی جزو مدال‌آورترین‌های هیئت دوومیدانی خراسان رضوی باشد، اما امروز شده یکی از پرافتخارتر‌ین‌های این رشته استان.

آن‌طور که خودش می‌گوید: شرکت در بیش از ۴۰ مسابقه دوومیدانی در سطح مشهد، استان و کشور را در کارنامه‌اش دارد که بیشتر این مسابقات در سطح استان بوده و ۱۰ مورد نیز در سطح کشوری اجرا شده است.

۱۰ مدال رنگارنگ کشوری

بهاره تاکنون که پا در ۱۴ سالگی گذاشته با شرکت در مسابقات مختلف هیچ‌وقت دست‌خالی برنگشته و یکی از رتبه‌های اول تا سوم را به نام خود ثبت کرده.

بهاره ۱۰ مدال رنگارنگ کشوری، ۲۱ مدال استانی و ۹ مدال مشهدی را به ارمغان آورده است

موفقیت‌هایی که در عمر پنج‌ساله ورزشی‌اش برای او ۱۰ مدال رنگارنگ کشوری، ۲۱ مدال استانی و ۹ مدال مشهدی را به ارمغان آورده است.

آن‌طور که خودش تعریف می‌کند: از ۱۰ مدال کشوری‌اش پنج مدال طلا و پنج مدال نقره و برنز است و در بین سایر مدال‌هایش طلا بیشتر به چشم می‌خورد و در کنار این موارد تاکنون ۱۰ جام نیز برای هیئت دوومیدانی استان به‌دست آورده است.

این ورزشکار محله ما کسب این عنوان‌ها را نتیجه تلاش و تحمل سختی‌ها می‌داند و می‌گوید: روز‌های اول که وارد رشته دوی اسقامت شدم سه‌روز در هفته آن هم به مدت یک ساعت و نیم زیرنظر مربی‌ام تکتم دلالان تمرین می‌کردم.

به مروز زمان و برای پیشرفت در کارم این زمان را افزایش دادم و در حال حاضر روزانه دوساعت آن هم زیرنظر رضا مهمان‌دوست تمرین می‌کنم.

بهاره چند سالی می‌شود که دیگر به واسطه داشتن مربی آقا که از او هم بسیار راضی است نمی‌تواند در سالن تمرین کند و مجبور می‌شود هر روز برای انجام تمرین زیرنظر مهمان‌دوست به پارک ملت، طرقبه، کوه‌های زو در آب‌وبرق، جاهدشهر و ... برود، تمرین‌هایی که به واسطه دویدن روی آسفالت خطر آسیب‌دیدگی مچ و زانوی پا را برای او بالا برده است.

به دلیل سن کم اجازه حضور در تیم ملی را نداشتم

با دیدن ۵۶ لوح سپاسی که بهاره گرفته است به نکته جالبی برمی‌خوریم؛ اینکه او بیشتر در رده بزرگ‌سالان شرکت کرده درحالی‌که هنوز نوجوان است.

خودش درخصوص چرایی این موضوع می‌گوید: در دوومیدانی بر اساس تست‌هایی که گرفته می‌شود اگر رکورد بالایی بزنی می‌توانی در مسابقات رده‌های بالاتر شرکت کنی و چون من در رده نونهالان، نوجوانان و جوانان مسابقات را به‌راحتی پشت سر گذاشتم از چند سال اخیر وارد مسابقات بزرگ‌سالان شدم و با وجود تجربه اندک در مقایسه با آنها که حداقل ۱۰ سال سابقه تمرین را دارند نتایج خوبی کسب کرده‌ام.

او با وجود اینکه در مسابقات بزرگ‌سالان شرکت کرده و رکورد‌های خوبی هم زده، اما تاکنون به خاطر سن کمش موفق نشده در تیم ملی دوومیدانی حضوریابد، هرچندکه در این زمینه هم رکورد زده است.

به همین دلیل حضور در تیم ملی و به دنبال آن ثبت‌نامش به‌عنوان بانوی دونده ایرانی در گینس از آرزو‌های بزرگش است.

مطلب مرتبط پرتاب توپ، موجب کشف استعداد علی معمری در پرتاب نیزه شد

حمایت‌های ضعیف از دوومیدانی

«حمایت از ورزش‌هایی همچون والیبال و فوتبال خوب است اما نمی‌دانم چرا ورزش‌هایی همچون دوومیدانی و صحرانوردی حامی خوبی ندارد.» این‌ها را بهاره در پایان سخنان خود می‌گوید و از رفتنش به خارج از کشور خبر می‌دهد. بهاره قصد دارد در آینده از ایران برود و در کنار ادامه تحصیل دوومیدانی را هم ادامه دهد.

به بهاره افتخار می‌کنم

فاطمه محمدآبادی، مادر بهاره بیشتر از هرکس دیگری برای او زحمت کشیده است. او که خانه‌دار است بهاره را هر روز برای تمرین به پارک ملت یا هرجای دیگری می‌برد و چندین ساعت منتظر می‌ماند تا تمرین‌هایش را زیرنظر مربی انجام دهد.

وقتی با او گفتگو می‌کنیم با افتخار از بهاره صحبت می‌کند و می‌گوید: بهاره دختر زحمت‌کشی است و اگر کاری برای او انجام داده‌ام و در سرما و گرما منتظرش مانده‌ام بیهوده نبوده و با کسب مقام‌های مختلف پاسخ زحمات مادرانه مرا هم خوب داده است.

محمدآبادی از دیگر ویژگی‌های اخلاقی بهاره هم حرف به میان می‌آورد و عنوان می‌کند: فعالیت بهاره در زمینه ورزشی باعث بهبود وضعیت درسی‌اش شده؛ چراکه به دلیل انجام چند فعالیت باید برنامه‌ریزی کند که این باعث می‌شود به همه کارهایش برسد.

علاوه بر این در کارهای خانه هم کمک‌دست من است. وی در پایان می‌گوید: چند سال گذشته حمایت از رشته دوومیدانی بیشتر بوده اما کم‌کم به این رشته بی‌توجهی شده است.

ورزشکارانی همچون بهاره زیاد هستند که واقعا زحمت می‌کشند. متولیان باید از ورزشکاران به‌ویژه در رشته دوومیدانی حمایت کنند تا انگیزه د این افراد از بین نرود.

* این گزارش سه شنبه، یک بهمن ۹۲ در شماره ۸۶ شهرآرامحله منطقه ۷ چاپ شده است.