تماشای پرندگان مهاجر در تالاب کشف‌رود 
امیریه ۳۷ شهر چهار‌هزارنفری 
خدمت داوطلبانه اهالی قلعه‌خیابان در موکبی در کربلا
ناهید آذرنوش (خبرنگار افتخاری) | از یک ایده کوچک در شهرک شهیدباهنر تا یک موکب بزرگ و مجهز در شهر کربلا، مسیر پرفرازونشیبی است که موکب صاحب‌الزمان (عج) از سال ۹۸ تا امروز طی کرده است؛ موکبی که به‌همت جمعی از اهالی قلعه‌خیابان با عشق و ارادت به امام‌حسین (ع) بنیان گذاشته شده است و امروز با بیش از چهارده‌غرفه و هفتادخادم در میانه مسیر کربلای معلی به زائران اربعین اباعبدالله الحسین (ع) خدمت‌رسانی می‌کند.
همین حضور مردم و کمک‌های آنهاست که موکب صاحب‌الزمان (عج) را به یک موکب خاص تبدیل کرده است تا یکشنبه گذشته درمیان بدرقه پرشور اهالی محله شهیدباهنر عازم عراق شود.
دل‌های زیادی همراه ماست
حاج‌علی فدایی، بزرگ خادمان موکب صاحب‌الزمان (عج) است و بهتر از هر کسی داستان این موکب را می‌داند. او می‌گوید: اهالی شهرک تا سال ۹۸ با موکب‌های دیگر محلات در مسیر زائران پیاده اربعین همکاری می‌کردند، اما در این سال تصمیم گرفتیم موکب خودمان را به نام امام‌زمان (عج) راه‌اندازی کنیم.
با ۵۲ نفر پرشور و مشتاق شروع کردیم و تصمیم گرفتیم موکب را در شهر کربلا دایر کنیم. کار دشواری بود. خیلی‌ها می‌گفتند نمی‌شود، هزینه‌ها زیاد است. اما به امام‌حسین (ع) توکل کردیم و راهمان را ادامه دادیم و توانستیم اولین موکب را با سه غرفه سقاخانه، چای‌خانه و آشپزخانه در عمود ۸۰۲ برپا کنیم که درست وسط راه هشتاد‌کیلومتری نجف به کربلاست.
بعد از اولین موکب بر تعداد اعضای آن افزوده می‌شود و به قول حاج‌علی «دل‌های بیشتری به این کار خیر» می‌پیوندند. او با لحنی محکم می‌گوید: در این کار مقدار کمک مهم نیست، بلکه نیت آدم‌ها بیشتر از هر چیزی اهمیت دارد. سالمندانی داریم که در حد یک کیلو برنج به موکب کمک می‌کنند؛ کمک آنها برای ما خیلی ارزش دارد، چون می‌دانیم تمام آنچه را که دارند برای موکب می‌آورند.
حاج‌علی تأکید می‌کند: مردم از هر قشر و طبقه‌ای کمک می‌کنند تا موکب بتواند از زائران اربعین اباعبدالله الحسین (ع) به بهترین شکل ممکن پذیرایی کند. با همین پشتیبانی‌های مردمی است که موکب صاحب‌الزمان) عج (امروز به یکی از نماد‌های خدمت‌رسانی به زوار در منطقه تبدیل شده است.
موکب صفرتاصدش مردمی است
محمدعلی امامی نیز که از بزرگان موکب است، همین عشق به امام‌حسین (ع) را راهگشای کار‌های موکب و خادمانش می‌داند و می‌گوید: وقتی مردم فعالیت بی‌ریای موکب را دیدند، کم‌کم به جمع خادمان آن اضافه شدند و توانستیم هم حوزه موکب را بزرگ‌تر کنیم و هم در مناسبت‌های دیگر در خود قلعه‌خیابان دایرش کنیم.
خیلی‌ها می‌گفتند نمی‌شود، هزینه‌ها زیاد است اما به امام‌حسین(ع) توکل کردیم و راهمان را ادامه دادیم
این‌طور است که موکب صاحب‌الزمان (عج) علاوه‌بر جاده کربلا اولین‌بار در دهه آخر صفر و شهادت امام‌رضا (ع) در شهرک شهیدباهنر هم دایر می‌شود تا میزبان زائرانی باشد که از محور سرخس به مشهد می‌آیند. بعدتر هم در مناسبت‌هایی، چون نیمه شعبان، عید غدیر و دهه اول محرم دوباره اعضای موکب دور هم جمع می‌شوند و آن را برپا می‌کنند. از آن سو مردم و خیران هم پای کار می‌آیند.
امامی می‌گوید: این موکب صفر تا صدش مردمی است. با پول و اقلام کمکی آنهاست که ما به زائران خدمت می‌دهیم. آنها طوری پای‌کار هستند که ما هم تا زنده هستیم به زائران امام‌حسین (ع) خدمت می‌کنیم.
می‌دانیم چرا اینجا هستیم
مهدی فدایی، پسر حاج‌علی، یکی از کسانی است که به‌واسطه حضور پدر از همان روز‌های اول پای‌کار موکب بوده است. او که عضو هیئت‌امنای موکب صاحب‌الزمان (عج) است، می‌گوید: ما فقط با عشق به امام‌حسین (ع) شروع کردیم. خیلی‌ها به ما می‌گفتند که این کار شدنی نیست و ما به هدفمان نمی‌رسیم، اما عشق به امام‌حسین (ع) آن‌قدر در دل‌هایمان ریشه دوانده بود که هیچ حرفی نمی‌توانست ما را از ادامه راه باز دارد. الان هفتادعضو داریم و موکب را با چهارده‌غرفه در کربلا دایر می‌کنیم.
او معتقد است «اگر کسی هدفی جز خدمت به زوار اباعبدالله الحسین (ع) داشته باشد، به‌زودی از این راه منصرف می‌شود» و ادامه می‌دهد: ما می‌دانیم که چرا اینجا هستیم و همین به ما نیرو و انگیزه می‌دهد تا در هر شرایطی به کارمان ادامه دهیم.
ایثاری که مثلش هیچ‌جا نیست
حسن خیابانی یکی از آنهاست که آرزویی فراتر از زیارت امام‌حسین (ع) داشته و می‌خواسته در پیاده‌روی اربعین شرکت کند و علاوه‌برآن خادم امام‌حسین (ع) باشد. کار او هر سال چندماه قبل از محرم و صفر شروع می‌شود و تلاش می‌کند با پای‌کارآوردن خیرها، زمینه برپایی و خدمات‌رسانی بهتر موکب را فراهم کند.
می‌گوید: پیاده‌روی اربعین حال عجیبی دارد. خادمانی از کشور‌های مختلف جمع می‌شوند و بی‌منت و بی‌ریا خدمت می‌کنند. بعضی حتی از جیب خودشان خرج می‌کنند تا زائر سفر بهتری داشته باشد. بعضی به هیچ مسجد یا هیئتی وابسته نیستند و تنها و به عشق امام‌حسین (ع) می‌آیند. شخصا چنین ایثاری را در هیچ جای دیگری ندیده‌ام. این اتحاد و همدلی، چیزی است که ما را به وجد می‌آورد.
خانم‌ها هم پای کارند
درست است که خانم‌های کمی همراه موکب به کربلا می‌روند، اما آنها نقش پررنگی در برپایی آن دارند؛ کسانی مثل طاهره رضایی، همسر حاج علی فدایی که در سال‌های قبل آشپزی موکب را عهده‌دار بوده است.
او البته امسال به‌دلیل ضعف جسمانی همراه اعضای موکب نیست و جای خود را به خانم عباسی داده است. می‌گوید: رهبر معظم انقلاب تأکید دارند که با حضور پرشورمان مراسم اربعین را جهانی کنیم؛ برای همین خانم‌های محله هم پای‌کار موکب هستند تا این مراسم هرساله باشکوه‌تر از قبل برگزار شود. خانم‌ها از پخت‌وپز گرفته تا نظافت و آماده‌سازی مکان‌های استراحت را برعهده می‌گیرند تا زائران خسته از راه، استراحتگاه و غذای گرم داشته باشند.
عبدالله ملک‌آبادی، مسئول غرفه
غرفه عکس؛ محل ثبت دلدادگی زائران
وقتی برای اولین‌بار به موکب آمدم، انگار وارد دنیایی دیگر شده بودم. شور و اشتیاق خادمان موکب برای خدمت به زوار امام‌حسین (ع) مرا تحت‌تأثیر قرار داد. لحظات ارزشمندی بود. تصمیم گرفتم که ثبتشان کنم تا بقیه هم آنها را ببینند. با دوربینم به میان زائران رفتم و سعی کردم دلدادگی، عشق، شادی، اندوه، امید و ایمان آنها را در قاب تصویر بیاورم. هر عکسی که می‌گرفتم، یک داستان داشت و احساس می‌کردم با هر شاتری می‌زنم، به معنا و فلسفه پیاده‌روی نزدیک‌تر می‌شوم.
امیرعلی ملک‌آریا، مسئول غرفه
غرفه گمشدگان؛ «گم» نه، «جامانده»
خدمت به زوار امام‌حسین (ع)، تنها یک کار خیر نیست، بلکه یک عبادت بزرگ است. برای همین فرقی نمی‌کند در کجای موکب خدمت کنید. اگرچه هیچ‌کس در محضر امام‌حسین (ع) گم نمی‌شود و همه آنجا تازه پیدا می‌شویم، اما در غرفه گمشدگان به آنهایی که از کاروان خود عقب مانده‌اند کمک می‌کنیم. در این غرفه یک نرم‌افزار داریم که به‌وسیله آن با دیگر موکب‌های در مسیر در ارتباط هستیم و می‌توانیم مشخص کنیم که فرد جامانده در کدام موکب می‌تواند به همراهان خود ملحق شود.
حبیب‌الله قلی‌زاده، مسئول غرفه
غرفه سقاخانه؛ یادی از سقای کربلا
معمولا هر سفر یازده‌روز طول می‌کشد که در تمام این مدت در سقاخانه هستم. بودن در چنین غرفه‌ای و دانستن داستان تشنگی‌های کربلا باعث می‌شود حس و حال عجیبی را تجربه کنید. در یکی از روز‌ها یخ موکب تمام شده بود و عملا آب‌خنک نداشتیم که دست زائران پیاده بدهیم. پکر بودیم که یکی از موکب‌ها برایمان یخ آورد. جمع کرده بودند که برگردند، با خود گفته بودند «یخ‌ها را بدهیم به یکی از موکب‌ها.»
بعضی‌ها به هیچ مسجد یا هیئتی وابسته نیستند و تنها به عشق امام‌حسین (ع) می‌آیند
آنجا من به این فکر می‌کردم که امام (ع)، چون خودش تشنگی کشیده، اصلا دوست ندارد زائرش تشنه باشد.
جواد فدایی، مسئول غرفه
غرفه چای‌خانه؛ جایی برای خدمت بی‌منت
کار در موکب برای من مثل یک معجزه است. خستگی را از یاد می‌برم و احساس می‌کنم به جایی تعلق دارم. خدمت در چای‌خانه شاید برای خیلی‌ها کار ساده‌ای به نظر برسد، اما برای من یک فرصت طلایی بود تا بتوانم به زوار امام‌حسین (ع) خدمت کنم. برای همین سخت‌ترین لحظات برای من، لحظات جمع‌آوری وسایل موکب در پایان هر مراسم است. وقتی می‌بینم همه‌چیز جمع می‌شود و موکب آرام‌آرام خالی می‌شود، دلم می‌گیرد. کار در این غرفه به من یاد داده است که چگونه بی‌منت خدمت کنم.
سعید و وحید صیدمحمدخانی دوقلو‌های موکب صاحب‌الزمان (عج) هستند و خیلی از زائران آنها را با هم اشتباه می‌گیرند. آنها به‌شوخی دلیل حضور خود را «غذای مجانی موکب» عنوان می‌کنند، اما کافی است کمی از حال و هوای اربعین کربلا و زائرانش بگویند تا بفهمید هرسال از چند هفته مانده به اربعین تمام برنامه‌های خود را می‌چینند تا یک سال دیگر به عمر سال‌های خادمی خود اضافه کنند.
* این گزارش دوشنبه ۲۹ مردادماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۸۹ شهرآرامحله منطقه ۵ و ۶ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
