حجتالاسلاموالمسلمین رمضانعلی رضایی، امامجماعت مسجد حدود یکسال پیش تصمیم گرفت حلقه صالحین را راه بیندازد؛ جمعی کوچک که حالا بزرگ شده و به گفته خودش هر جلسه پنجاه تا شصتنفر از کودکان و نوجوانان محله را دور هم جمع میکند.
منطقه ۶
رنگینکمان قومیتها
حضور قومیتهای بلوچ، کرد، ترک، فارس، عرب و... رنگینکمانی از قومیتهای مختلف را در منطقه ۶ به وجود آورده است. مجتمع شهید بهشتی که محل سکونت خوزستانیهای مشهد است در چند سال اخیر یکی از مناطق گردشگری مشهد شده است. سکونت بلوچها، سیستانیها و افغانستانیها در شهرکهای شهید رجایی و باهنر ترکیب قومیتی این منطقه را کامل کرده است. بنای تاریخی مصلی در خیابان مصلی که روزگاری محل برگزاری نمازهای جمعه مردم مشهد بوده و ثبتملی نیز شده از ظرفیتهای منطقه ۶ است که اکنون پاتوق و کارگاه هنرمندان صنایعدستی است. بخشی از خیابان سرخس (شهدای فاطمیون) که فعالترین راسته مشاغل سنتی و قدیمی مشهد است، در منطقه ۶ قرار دارد. بزرگترین مشکلات منطقه۶، زمینهای بلاتکلیف، نداشتن اگو، وجود افراد بدون هویت و شناسنامه و بیکاری جوانان است. شهرداری منطقه ۶ مشهد سال ۱۳۷۰ شکل گرفته و در مساحت ۱۸۶۹ هکتاری آن ۲۳۲ هزار نفر زندگی میکنند.
اینجا مرکز نیکوکاری، کارآفرینی و توانمندسازی «آبشار مهر رضوی» است؛ خانه امید چهارصدخانوار مددجو. اعضای این خیریه واسطه خیر هستند و از ارتباطاتشان استفاده میکنند تا خیران سراسر شهر را پای کار گرهگشایی از زندگی هممحلیهای نیازمند بکشانند.
محمدحسین شفیعیکدکنی خیاط قدیمی محله مصلی است. نام خانوادگیاش با نام خانوادگی یکی از شاعران بزرگ معاصر یکی است. از او میپرسم با استادشفیعیکدکنی نسبتی دارید؟ جوابش مثبت است.
محمدحسین محمدزاده، پسر مرحوم حاجموسی میگوید: سال۱۳۴۹ پدرم بنای قدیمی مسجد را ساخت و حالا جمع فامیل برای سرپا نگه داشتن این مسجد موقوفه پای کارند.
سال۵۹ حاجآقاقرائتی، کلنگ مسجد بقیهالله (عج) را زد. از همان زمان زنان و مردان فعال در این مسجد با هم همکاری میکنند. دوران جنگ چرخ بافتنی و ۱۲ دستگاه چرخخیاطی گذاشته بودند و برای بیمارستان امداد بانداژ درست میکردند.
سرای «کفش» هفده شهریور مشهد یکی از اصلیترین باراندازهای کفش کشور است. علاوهبر تأمین نیاز بازار کفش مشهد، شاهراهی برای ارسال کفش به استانهای مجاور همچون یزد، کرمان و حتی بوشهر به شمار میآید.
حسن یعقوبی از مدیران چند سینمای قدیمی مشهد میگوید: سال ۱۳۴۵ که برای اولین بارسالن سینما دیدم با سالنهای امروزی تفاوت چشمگیری داشت؛ دیگر از بخاریهای زغالسنگی و صندلیهای چوبی و آپاراتهای زغالی خبری نیست.