نوشته های محمد عطایی در سایت مشهد چهره

اولین چیزی که به ذهن می‌رسد این است که چرا فامیلی ازدواج کرده‌اند که سه فرزندشان دچار معلولیت‌ شوند؟ اما مادر این بچه‌ها نظر دیگری دارد. او این بچه‌ها را برکت خانه‌اش می‌داند.

نظم ارتش دوست‌داشتنی است و حقیقت این است که خیلی از جوان‌ها تا به سربازی و خدمت در نظام نروند، قدر زندگی‌شان را نمی‌دانند.

هزینه هیئت را از مغازه اغذیه‌فروشی که دارم و کم‌کم جمع می‌شود، تأمین می‌کنم. خدا را شکر می‌کنم. به امید خدا تا زنده‌ام مجلس امام‌حسین (ع) را برپا می‌کنم.

زمانی‌که مادر قرآن می‌خواند، کنارش می‌نشستم و گوش می‌دادم و از همان‌جا به کلام خدا علاقه‌مند شدم.

اهالی محله چه نیازمند و چه غنی کنار یکدیگر می‌نشینند و افطار می‌کنند؛ سفره‌هایی که ثواب آن جمع‌کردنی نیست.

اسما تمدنی دختر با‌استعداد روستای کریم‌آباد، در نزدیکی گلشهر است که هر‌روز خود را به محله امیرالمؤمنین (ع) می‌رساند و ژیمناستیک تمرین می‌کند.

آقا‌رحیم و همسرش واسطه خیر هستند و هوای همسایه‌های کم‌بضاعت محله امیرالمومنین را دارند؛ از تهیه و توزیع نان و غذای گرم بگیر تا ارائه گوشت نذری و بسته‌های کمک معیشتی.

قاسم نوری، جوان داستان ما فقط ۲۸ سال سن دارد، ولی برای پنجاه‌نفر شغل ایجاد کرده است و سه‌مجموعه را راهبری می‌کند.

مغازه‌ای کوچک در ابتدای خیابان شهید شفیعی ۱۹ در محله شهیدآوینی؛ هم فروشگاه است و هم پاتوق کودکان و نوجوانان.

«عدن»، بهشتی که از آن رانده شدی، بی‌خانمان شدی، مهاجر شدی؛ عنوان نمایشگاه است. رویدادی هنری که بخشی از مهاجرت و پناهندگی را با درددل‌هایش و سختی‌های دل‌کندن به تصویر می‌کشد.