نوشته های آزیتا حسین زاده در سایت مشهد چهره
تذهیب ورودی حرم امام موسی‌کاظم (ع) هنر عباس عطاپور است
عباس عطاپور، بیشتر از ۲۰ سال است که در هنر تذهیب فعالیت دارد. تذهیب تابلو‌های ورودی صحن‌های حرمین امام موسی‌کاظم(ع) و حضرت جوادالائمه(ع) از جمله آثار اوست.
همسر شهیدفیضی ۵ فرزندش را به تنهایی سروسامان داد
کبری درج‌پور‌مقدم می‌گوید: رضا خیلی مهربان بود و این مهربانی فقط شامل حال فرزندانش نمی‌شد. اقوام و فامیل همه دوستش داشتند. وقتی شهید شد، وصیتش به دست من رسید.
مسجد امام سجاد(ع) به بچه‌های محله رازی میدان داده است
مسجد امام‌سجاد (ع) محله رازی جزو معدود مساجدی است که کودکانی که به تکلیف نرسیده‌اند، حضور پررنگی در صفوف نماز آن دارند. محمد‌رضا آذری می‌گوید: کودکان و نوجوانان بسیاری در این مسجد بال و پر گرفته‌اند.
خانه مهربانی بانوان محله امامیه
مرضیه‌سادات حسینی‌نژاد از ۲۱ سال پیش بانی کار‌های خیر در محله‌اش شده است. داستانش برمی‌گردد به زمانی که قاسم‌آبادی با این سبک و سیاق وجود نداشت.
شاعر محله امام‌هادی؛ شاگرد کلاس اکابر ننه‌حیدر
عباس ساعی شاعر است و معلم و سال‌ها در میان کتاب‌هایش و قصه‌های محله امام‌هادی (ع) زندگی کرده است. او قصه حبیب‌اللهی، ارباب خوش‌نام و رعیت‌نواز بحرآباد قدیم (محله امام‌هادی (ع) جدید) را خوب می‌داند.
نوجوان مسجدی دغدغه همسایه‌هایش را دارد
محمد‌عرفان مَلوَندی می‌گوید: همیشه سعی کرده‌ام برای محله مفید باشم و دغدغه همسایه‌هایمان را داشته باشم.
استقبال مخاطبان از کتابخانه حضرت عباس(ع) پیش از افتتاح رسمی
بیشتر اهالی شاهد۱۰ که خانواده‌های مذهبی مانند اهالی مجتمع‌های ولایت و فجر هستند، از راه‌اندازی کتابخانه بسیار خوشحال‌اند و دلشان می‌خواهد این کتابخانه با نام قهرمان محرمی‌اش، در ماه محرم افتتاح رسمی شود.
شهید مهدی جودی ثانی، رنگ شاه‌توت‌ها را ندید!
سید‌حسین جودی‌ثانی می‌گوید: درخت شاه‌توت حیاط خانه‌مان را ۱۰سال پیش‌از شهادت سید‌مهدی، همراه او پیوند زدم. وقتی عزم آن سفر ۴۵ روزه را کرد، گفت «بابا! از این شاه‌توت‌ها برای من هم نگه دار.» اما رنگ شاه‌توت‌ها را ندید!
شب‌های محرمی بچه‌های مسجد‌المنتظر
اینجا یک مسجد است که نوجوانانش زیر چتر اعتماد پیر‌غلام‌ها رشد می‌کنند و درس زندگی یاد می‌گیرند و بچه‌مسجدی‌های قدیمی‌اش، شده‌اند بال و پر بچه‌های دهه۸۰ و ۹۰.
حسین به شهادت لبخند زد!
حسین هرگز خودش را لایق شهادت نمی‌دانست، اما زمان رفتنش چنان لبخندی به شهادت زد که این لبخند برای همه کسانی که در معراج شهادت، او را دیده بودند، محسوس بود.