حسین‌علی ابراهیمی روزگاری «اول کشتی‌گیر» بوده و در هر مجلسی و با هر کسی که ادعای کشتی داشته، سرشاخ می‌شده است. خودش می‌گوید، پشتش به خاک نخورده است.

سبد‌های ارغوانی در شهر هم کارایی خاص خودش را داشت و بیشتر وسیله‌ای کمک دست آشپز‌ها بود.

سید حسین محمدنیا، سال‌هاست افتخار خدمت در دستگاه سیدالشهدا دارد و در کار خوانندگی برای اهل‌بیت (ع) شاگرد مرشد قاسم ثابت بوده است.

موسی مشار قائم‌مقام می‌خواست مقداری زمین به مدرسه بدهد، اما جمعی از قدیمی‌های محله از ایشان درخواست می‌کنند زمین را به مسجد اختصاص دهد.

هیئت مذهبی معلولان مشهد با نام متوسلان به حضرت رقیه (س)، اولین هیئتی است که در کل ایران ویژه معلولان و به همت این گروه اداره می‌شود.

شیخ احمد کافی یزدی از روحانیان و خطیبان نامدار پیش از انقلاب بود. سخنرانی‌های وی پرشور و با مخاطبان زیاد برگزار می‌شد.

کاظم زینل‌نیا معروف به به عمو زینل تاریخ زنده کشتی است و می‌تواند تمام نام‌آوران کشتی کشور را با کارنامه‌ ورزشی‌شان خیلی سریع‌تر از گوگل معرفی کند.

در اولین مواجهه‌ام با سینما فرار کردم. برایم در آن سال‌ها، سینما، بازی بود و وقتی دیدم سینما جدی‌تر از این حرف‌هاست، جا خالی دادم و رفتم.

محمود سالاری سابقه ۲ سال تحصیل در حوزه علمیه داشت و پیش از شهادت خیاط بود. شهید به روایت دوستانش برای اینکه جزو مدافعان حریم حضرت زینب (س) شود، مجبور شد از مدارک شناسایی برادری افغانستانی کمک بگیرد. شهید سالاری به هیچ‌کدام از افراد خانواده‌اش نگفته بود که به سوریه اعزام می‌شود. اما به گفته پدرش، ورزش را مدتی بود که به‌طورجدی پیگیری می‌کرد.

آن سال‌ها هرچند خبر مشارکت ارتش ایران در جنگ ظفار منتشرشده بود، اما حرف چندانی از میزان تلفات ایرانی مخابره نشد یا اخبار منتشر شده متناقض بود. این نوشتار در پی روایتی از کشته‌شدگان ظفار است و همچنین ادامه ماجرا را نه در کشور عمان بلکه آرامگاه نام‌آشنای تعدادی از آنان در مشهد یعنی خواجه‌ربیع دنبال می‌کند. وضعیت این بخش از آرامگاه به طور کامل تغییر کرده است و این روز‌ها میزبان کودکان پیش‌دبستانی شده است.