کلنگ مسجد و حسینیه و مجتمع فرهنگیدرمانی الامام علیبنموسیالرضا (ع) را خانواده ساداتموسوی و حیدری بر زمین زدند که در حدود ۲ هزار نفر هستند و همگی در این کار خیر سهیم شدند.
عباس اسماعیلیگلابگیر، مردی که زندگیاش از حجره قنادی و مغازه آهنفروشی گرفته تا کفشداری حرم و برپایی موکبهای صلواتی، همیشه رنگ خدمت و عشق به اهلبیت (ع) داشته. درِ خانه او برای روضههای دهه فاطمیه سیاهپوش شده است.
ابتدا فقط یک دیوار آجری دور زمین وقفی کشیده شد و مردمِ محل، فرشهای خانههایشان را به این مکان آوردند و زنها طلاهایشان را به عشق حضرت رقیه(س) برای سرعت بخشیدن به ساخت بنا فروختند.
محمد صدیقی میگوید: بیشتر کارها را بهدست بچههای محله میسپاریم. نوهام، امید که امانتی الهی بود، همه کارهای فنی و صوتی حسینیه را انجام میداد و حالا که دیگر بین ما نیست، بچههای محله بیشتر از قبل پای کار آمدهاند.
فرزندان شهدا سال۷۴ حسینیه هروان روحالله را با متراژ بیشاز دو هزار متر برای برگزاری ویژهبرنامههای مناسبتی و مذهبی دایر کردند. حسینیه ای که عکس ۴۵۰ شهید مشهدی بر دیوار خاطرهانگیز آن حکاکی شده است.
حاجحسین عامری سالها در مناسبتهای مذهبی، در خانهاش مراسم برگزار میکرد اما از زمان شیوع کرونا تصمیم گرفت مراسم دهه صفر را به خیابان بیاورد؛ رسمی که همچنان در محله رواج دارد.
حاج حجت سلیمانی میگوید: خانه را وقف دستگاه امامحسین (ع) کردیم. خواستیم خانه، حسینیه ای باشد با محوریت قرآن. خودمان رفتیم مستأجری. من و خانمم، بهخاطر این تصمیم، مورد شماتت خیلیها قرار گرفتیم.