هر روز 5 و 6 صبح از خانه می‌زدیم بیرون تا غروب آفتاب که برمی‌گشتیم. عادتمان شده بود؛ به حرم که می‌رسیدیم، اول رو به گنبد آقا سلام می‌دادیم و زیارت می‌خواندیم، بعد با وضو می‌نشستیم پشت میز خیاطی. بیشتر کار من و مرحوم برادرم دوخت‌ودوز و تعمیر لباس فرم خدام و فراشان بود، اما بخشی از آن هم به تعمیر لباس زائران امام‌رضا (ع) برمی‌گشت.
منطقه ۴
پاتوق طلبه‌های مشهد
محله طلاب از معروف‌ترین محله‌های منطقه ۴ است که بسیاری نام منطقه را به این محله می‌شناسند. پیشینه نام‌گذاری این محله به سکونت طلبه‌های مشهدی در طلاب برمی‌گردد. محله تلگرد در منطقه ۴ قطب جاروبافی مشهد است. بسیاری از شهروندان این محله، جاروبافی را از بزرگان خود به ارث برده‌اند و امروزه جارو‌های تولیدی‌شان را به گوشه‌وکنار ایران می‌فرستند. یکی‌دیگر از محصولات تولیدی این منطقه کیف است. خیابان‌های «وحید» و «شهید حسینی‌محراب»، بورس تولید کیف است و بسیاری از زائران این خیابان را برای خرید کیف انتخاب می‌کنند. بازار خطی شهید مفتح، بازار مانتو ایثار، مجتمع تجاری فردوسی، بازار طلا و جواهر و... از جمله بازار‌های منطقه ۴ است که مشتریان پروپا‌قرصی از گوشه‌وکنار ایران و جهان دارد. گلشور، قدیمی‌ترین گورستان عمومی مشهد، که امروز بوستان بهشت بر روی آن قرار گرفته است، در این منطقه قرار دارد. بیشترین جمعیت این منطقه در بافت کم‌برخوردار ساکن‌اند، بافتی که حاشیه شهر محسوب می‌شود. منطقه چهار شهرداری مشهد سال ۱۳۷۳ تاسیس شده است و در مساحت ۱۳۴۲ هکتاری آن ۲۶۲ هزار نفر زندگی می‌کنند.
محمداسماعیل قره‌باغی 26سال است که در این شهر پاکبانی می‌کند و در میان مردم به امانت‌داری و پاک‌دستی شهره شده است اما نامهربانی‌هایی چون صدا کردن پاکبانان با لفظ «آشغالی» و ریختن زباله‌ها در جوی‌ها او را آزرده خاطر می‌کند.
دلیل گذاشتن نام «برق» بر روی تقاطع مفتح و طبرسی وجود دکل برقی در این محدوده است. این دکل که آن زمان تمام برق محله طلاب را تأمین می‌کرده، شامل دستگاهی است که مقداری از آن روی زمین بوده و دیده می‌شده و قسمتی نیز در زیر زمین بوده است
مجمع قرآن و عترت مشهد در مسجد المهدی، از سال ۶۷ پا گرفته است و تاکنون ادامه دارد. در تمام سال‌هایی که از تأسیس آن می‌گذرد، جلسه شنبه‌شب‌هایش پابرجا بوده و حالا همه زمان شروع جلسه را می‌دانند و به حضور در این جلسه خودشان را مقید کرده‌اند
به منزل مادربزرگم رفته بودم، بزرگ‌تر‌ها با هم صحبت می‌کردند. به خاطر ندارم که حرف سر چی بود که عموحسن برگشت و به من گفت تو حتی نمی‌توانی سوره توحید را حفظ کنی! این حرف به من سنگین آمد. می‌دانستم بزرگ‌ترین سوره قرآن، «بقره» نام دارد. جلوی جمع برگشتم و به عمویم گفتم می‌خواهی سوره بقره را حفظ کنم؟ عمویم خندید و گفت اگر حفظ کردی برایت یک جفت اسکیت می‌خرم. همین شد که حفظ قرآن را شروع کردم و درحالی‌که حتی روخوانی را هم تکمیل نکرده بودم، در کمتر از ۵۰ روز سوره بقره را حفظ کردم
کمتر کسی است در کوچه «خداشناس» محله طبرسی که نشانی «نانوایی دایی‌یحیی» را بلد نباشد. این نانوایی قدمتی دارد به قد پا گرفتن خانه‌ها و بناهای در دل زمین‌های کشاورزی و زمین‌های برهوت در بیش از 3دهه. شهرت این نانوایی نه به‌واسطه قدیمی و اولین بودنش است، که به سبب کار خیّری است که به اندازه عمر نانوایی دایی قدمت دارد؛ نذر نان. اگرچه 11سالی می‌شود حاج‌یحیی به رحمت خدا رفته است، همان نیت و کار خیر دیروز او شده است باقیات‌الصالحات امروزش. حاج‌‌حسنِ داماد و آقا مجتبایِ پسر، سکانداران امروز نانوایی هستند تا ضمن رساندن نان به دست هم‌محلی‌ها، ادامه دهنده راه پدر باشند.
راویان قصه‌های متفاوتی دارند. هرکدام بخشی از تاریخ را خواسته یا ناخواسته به تصویر می‌کشند. عکس‌ها عهده‌دار بخشی از این مسئولیت هستند و با اینکه کمتر گوشه آلبومی مانده‌اند، اما روایت‌شان عینی‌ترین و شیرین‌ترینِ روایت‌هاست.
قرار است چشم در چشم همین عکس‌ها، گذشته کوچه و خیابان‌هایی را به تصویر بکشیم که نام خاصی دارد و در مشهد به محله جاروباف‌ها شهره است.