مصطفی امامیان درباره روزگار گذشته محله فردوسی تعریف می‌کند: آن زمان همه اهالی که ۳۵ خانوار می‌شدیم، در ده قلعه‌بالا زندگی می‌کردیم. همه این محدوده یک سند داشت به شماره ۱۲۷ اسلامیه.
خواجه‌ربیع یکی از خیابان‌های نود‌ساله مشهد بود که از میدان مرکزی تا بیرون دروازه‌های شهر امتداد پیدا می‌کرد.
محله رحمانیه که در بخش انتهایی بولوار رحمانیه قرار دارد، نسبت به بخش ابتدایی، ساخت و ساز کمتری دارد و آرام‌تر است.
محمدرضا ریاحی‌نژاد تعریف می‌کند: گرمابه صحرا که حالا مخروبه شده است، روزی محل استحمام اهالی بود. نزدیک عید نوروز باید زودتر نوبت می‌گرفتیم تا بتوانیم از خدمات دلاک استفاده کنیم.
کوچه معلم ۳۲ که حدود چهل تا پنجاه‌سال قبل، اولین ساختمان‌هایش توسط سازندگان و سرمایه‌گذاران یزدی ساخته شد، حالا هویتی آموزشی و ورزشی به خود گرفته است. این مسیر «آموزش» نام گذاری شده است.
شهریور۱۳۴۹؛ دکتر محمدابراهیم باستانی‌پاریزی یکی از اساتید مدعو در کنگره بیقهی، یک ماه بعد در مقاله‌ای با نام «هزاره بیهقی» اطلاعات بسیار ارزشمندی از شهر مشهد ارائه می‌دهد.
مهین هاشمی به‌همراه همسر و تک‌فرزندش جزو نخستین اهالی یکی از نوزده خانه سازمانی شرکت کوکاکولا بود؛ خانه‌هایی که برای تک‌فرزند‌ها یک‌خوابه و برای دو اولاد‌ها دو‌خوابه بود.