بشارت ۱۱؛ کوچه‌ای با تغییر نام پیاپی 
درباره کوچه «وحدت» که روزگاری گذر نخستین فعالان صنعت نفت در مشهد بوده است 
رمضانعلی گلستانی بعد از ۴۰ سالگی قهرمانی جهان شد
این ورزشکار می‌گوید: پدرم اعتقاد داشت بچه‌ها ابتدا باید در تحصیل موفق باشند؛ بعد در‌کنار آن، فعالیت ورزشی انجام دهند. از سال۱۳۹۳ به‌دنبال آموزش رفتم تا اطلاعاتم را به‌روز کنم و بتوانم به جامعه و کودکان و نوجوانان خدمت کنم.
رمضانعلی محمودی‌گلستانی که در کارنامه ورزشی‌اش چندین مقام قهرمانی جهانی دیده می‌شود، هنوز هم آن روز خیلی دور را به خاطر دارد؛ روزی که مرحوم پدرش از او خواست راکت تنیس روی میزش را بر چهارچوب در بگذارد و با پایش آن را بشکند.
این روز‌ها که به آن اتفاق ۲۶ سال قبل فکر می‌کند، نه‌تن‌ها از دست پدرش ناراحت نیست، بلکه زندگی امروزش را مدیون او می‌داند. گلستانی ۱۰سال قبل را هم به خاطر دارد، روزی را که همسرش و پدرش یک میز تنیس برای هدیه تولدش خریدند. با این قهرمان پیشکسوتان جهان و رئیس هیئت تنیس روی میز استان خراسان رضوی گفتگو کرده‌ایم.
محمدپرهام، پسر این ورزشکار، نیز این روز‌ها مانند خودش، عناوین قهرمانی را یکی پس‌از دیگری کسب می‌کند.
پدرم خواست بازی نکنم
گلستانی می‌گوید: اولین بار ۱۰ سالم بود که در باشگاه جوانان آموزش‌و‌پرورش ناحیه ۲ مقام اول را کسب کردم. از همان سال همیشه در آموزشگاه‌های استان مقام قهرمانی کسب می‌کردم تا اینکه سال۱۳۶۳ در تیم نوجوانان کشور اول شدم. پس‌از کسب این مقام در اردو‌های تمرینی شرکت می‌کردم و به‌دنبال موفقیت‌های بیشتری بودم.
در‌کنار بازی، درسم را هم می‌خواندم و با توجه‌به تأکید پدرم به ادامه تحصیل، حواسم بود نمراتم کم نشود. سال۱۳۶۷ سوم دبیرستان بودم و در رشته ریاضی‌فیزیک درس می‌خواندم؛ به‌خاطر تمرین بیشتر، مدتی به مدرسه نرفتم، چون همراه تیم نوجوانان به اردو رفته بودیم. در نبود من، مدیر دبیرستان با پدرم تماس گرفته و به او گفته بود «پسر شما سیصد‌ساعت غیبت دارد و امسال قبول نمی‌شود.»
به این قسمت از خاطراتش که می‌رسد، سکوت می‌کند. پس‌از چند‌لحظه، راکتی رنگ‌و‌رورفته را از کمد گوشه اتاقش برمی‌دارد و به دستمان می‌دهد. بعد پی حرفش را این‌چنین می‌گیرد: وقتی از مسابقات برگشتم، وارد خانه که شدم، بعد‌از سلام‌و‌علیک، پدرم گفت «راکتت را روی چهارچوب در بگذار.» بی معطلی آن را گذاشتم زمین. بعد در کمال ناباوری از من خواست آن را با پایم بشکنم.
به یاد ندارم که هرگز روی حرف پدرم حرفی زده باشم؛ همیشه هرچه می‌گفت گوش می‌کردم؛ چون ایمان داشتم او صلاح مرا می‌خواهد و از من باتجربه‌تر است. در آن لحظه در یک سمت عشق و علاقه من به تنیس‌روی‌میز بود و در سمت دیگر، پدری که خیر و صلاحم را می‌خواست؛ برای همین پایم را روی راکت گذاشتم و آن را شکستم، اما هیچ‌وقت آن را دور نینداختم.
چسب زدم و برای خودم نگه داشتم. از فردای آن روز فقط به درس و مدرسه پرداختم تا اینکه توانستم در کنکور سال۱۳۶۸ در رشته برق و قدرت قبول شوم. بعد از دانشگاه هم کارگاهی در حوزه رشته تحصیلی‌ام راه‌اندازی کردم و مشغول به کار شدم و کارم را گسترش دادم. آن زمان هم در کارگاه خودم کار می‌کردم و هم در کارگاه ملامین‌سازی پدر به او کمک می‌کردم.
اولین بار راکت را معلم به دست من داد
مدارکش را روی میز گذاشته است و یکی‌یکی نشانمان می‌دهد؛ مقام سوم انفرادی پیشکسوتان جهان (رده سنی ۵۰ تا ۵۴سال) سال ۲۰۲۳ در مسابقات رسمی کشور عمان، مقام قهرمانی قسمت دوبل پیشکسوتان جهان (رده ۴۵ تا ۴۹) سال ۲۰۲۳ در کشور عمان، مقام سوم مسابقات پیشکسوتان جهان سال۲۰۱۹ در کشور قطر، کسب مدال طلای تیمی سال۲۰۱۸ در مسابقات کمپانی‌های جهان فرانسه، مقام دوم در قسمت‌های انفرادی، تیمی و دوبل مسابقات کارگران جهان سال۲۰۱۹ اسپانیا و.... آن‌قدر با لذت و هیجان درباره تنیس‌روی‌میز صحبت می‌کند که به‌راحتی می‌توانید عشق و علاقه او را به این رشته متوجه شوید.
او سال۱۳۵۹ در کلاس سوم دبستان بهادرزاده در خیابان نخریسی توسط مجید امین‌زاده، معلم ورزش مدرسه‌اش، با تنیس روی میز آشنا شد. هرزمان که آنها در مدرسه بازی می‌کردند، رمضانعلی گوشه‌ای می‌ایستاد و بازی معلمش را نگاه می‌کرد.
معلم ورزش که اشتیاق او را دید، راکت به دستش داد و گفت که بازی کند. نه‌سالگی، زمان آشنایی او با رشته تنیس‌روی‌میز بود و این رشته آن‌قدر برایش جذاب بود که هر زمان فرصت پیدا می‌کرد، راکت به دست می‌گرفت و مشغول بازی می‌شد.
هدیه‌ای باور‌نکردنی
طی سال‌ها تنیس‌روی‌میز را فراموش نکرده و در دانشگاه یا جا‌های مختلفی که میز و راکت می‌دیده، تفریحی بازی می‌کرده است، تا اینکه یک اتفاق عجیب، او را به سمت این رشته ورزشی می‌برد.
گلستانی هرگز تصورش را نمی‌کرد که ۲۶ سال بعد‌از آن اتفاق قرار است از پدر و همسرش میز تنیس‌روی‌میز هدیه بگیرد. روز تولدش مثل همیشه به خانه آمد. همسرش از او خواست به زیرزمین بروند. آقا‌رمضانعلی متعجب از این موضوع به حرفش گوش کرد و به زیرزمین رفتند.
همیشه هرچه پدرم می‌گفت گوش می‌کردم؛ چون ایمان داشتم او صلاح مرا می‌خواهد و از من باتجربه‌تر است
در‌مقابلش میز تنیس‌روی‌میزی دید که کیک کوچکی روی آن گذاشته شده بود. خانواده‌اش اطراف میز ایستاده بودند و تولدش را به او تبریک گفتند. اما حضور هیچ‌کس به‌اندازه پدرش برای او عجیب نبود. پدری که سال‌ها قبل از او خواست راکتش را بشکند، برایش میز تنیس هدیه خریده بود.
با دیدن میز، عشق و علاقه‌اش به تنیس‌روی‌میز زنده شد. از همان وقت به این رشته ورزشی برگشت و در کنار بازی، دوره‌های مربیگری درجه۲، مربیگری درجه یک، مربیگری ملی، مربیگری بین المللی، مربیگری بین‌المللی ممتاز و مدرسی فدراسیون را گذراند و مدارکش را گرفت.
این مدرس فدراسیون تعریف می‌کند: اگر پدرم این کار را نمی‌کرد، الان در این جایگاه نبودم. پدرم آدم روشنی بود. او اعتقاد داشت بچه‌ها ابتدا باید در تحصیل موفق باشند؛ بعد در‌کنار آن، فعالیت ورزشی انجام دهند. از سال۱۳۹۳ بیشتر به‌دنبال آموزش رفتم تا اطلاعاتم را به‌روز کنم و بتوانم به جامعه و کودکان و نوجوانان خدمت کنم، به‌ویژه پسر خودم.
کسب مقام قهرمانی پیشکسوتان
گلستانی از سال۹۸ در مسابقات پیشکسوتان جهان شرکت می‌کند و هر سال هم مقام آورده است. او از تنیس روی میز به‌عنوان یکی از گران‌ترین رشته‌ها در کشور یاد می‌کند و می‌گوید: یک راکت خوب مسابقه‌ای، بیش از ۱۰میلیون‌تومان هزینه دارد. روکش‌های برخی راکت‌ها بیش ازدو ماه قابل‌استفاده نیست و تعویض آن، بیش‌از ۲ میلیون‌تومان هزینه دارد.
متأسفانه حامیان مالی و صاحبان صنایع از این رشته حمایت نمی‌کنند. در گذشته، مدیران سرمایه‌گذار در ورزش از معافیت‌های مالیاتی خوبی برخوردار بودند و به همین دلیل هم از ورزشکاران حمایت می‌کردند، اما امروز چنین معافیت‌ها و حمایت‌هایی برای صاحبان صنایع در‌نظر گرفته نمی‌شود.
با شیوع کرونا و مشکلاتی که برای تمرین ورزشکاران به وجود آمد، گلستانی ابتدا سیصد‌متر زیرزمین خانه‌اش را بازسازی کرد و پنج‌میز تنیس‌روی‌میز گذاشت. پس‌از چند‌وقت هم تصمیم گرفت قسمتی از حیاط خانه‌اش را به این کار اختصاص دهد تا بازیکنان تیم ملی و دوستداران ورزش بتوانند در آنجا تمرین کنند.
پیرو راه پدر
این روز‌ها محمدپرهام گلستانی جا پای پدر گذاشته است و تلاش می‌کند مانند او بر سکوی قهرمانی بایستد. اولین‌بار در پنج‌سالگی محمدپرهام، پدر راکت به دستش داد و او را روی میز نشاند تا بازی کند. کم‌کم پدر و پسر اوقات فراغتشان را به تنیس مشغول شدند. پدر متوجه استعداد محمدپرهام شد و به‌همین‌دلیل از استاد قدیمی‌اش، مجید امین‌زاده، خواست به پسرش آموزش دهد.
آقا‌رمضانعلی می‌گوید: همیشه به پسرم می‌گویم اول درس و تحصیل، بعد ورزش و کسب موفقیت. پس از یک‌سال تمرین جدی، پرهام وارد مسابقات شد. او توانست در رده هشت‌ساله‌های ایران مقام سوم و در رده سیزده‌ساله‌های ایران، مقام سوم را کسب کند. پس‌از آن پسرم در رده کمتر از سیزده‌ساله‌های دنیا در مسابقات کانتندر جهانی عمان مقام اول و در مسابقات کانتندر قطر، مقام دوم را کسب کرد. همچنین در همین رده سنی در مسابقات گرجستان سوم شد. سال گذشته هم محمدپرهام به عضویت تیم ملی درآمد.
رئیس هیئت تنیس روی میز استان خراسان رضوی توضیح می‌دهد: آسایش امروزم را مدیون کار پدرم هستم؛ برای همین سعی کردم همان شرایط را برای پسرم فراهم کنم. از پدرم آموختم تک‌بعدی زندگی‌کردن جواب نمی‌دهد. یک جایی سن ورزشی تمام می‌شود و شما باید در‌کنار آن، حرفه‌های دیگری را آموخته و کسب‌و‌کاری برای خودتان داشته باشید. پسرم را نیز با همین تفکر بزرگ کرده‌ام.
اول دانشگاه، بعد تمرین
گلستانی این موضوع را به کارآموزانش هم تذکر می‌دهد و از آنها می‌خواهد در‌کنار درس به ورزش بپردازند. شاگردانش که تنیس روی میز را همراه او یاد می‌گیرند، می‌دانند اگر یک‌سال تا زمان کنکور داشته باشند، دیگر حق بازی ندارند و فقط بعد‌از قبولی در دانشگاه، اجازه آموزش و بازی دارند.
او درباره اشکان گلستانی که بر‌حسب اتفاق، نام فامیلشان یکسان است، برایمان می‌گوید: اشکان پیش من تمرین می‌کرد. هفت‌ماه است که نگذاشته‌ام بازی کند. به او گفتم برود درس بخواند و هروقت در دانشگاه رشته خوبی قبول شد، بیاید و بازی کند. همه مثل بچه‌های خودم هستند. دوست دارم تجربه‌ام را در‌اختیار دیگران بگذارم.
یک جایی سن ورزشی تمام می‌شود و شما باید در‌کنار آن، کسب‌و‌کاری برای خودتان داشته باشید
او که این روز‌ها حیاط خانه‌اش را مانند سالن تخصصی تنیس‌روی‌میز درست کرده است، به دوستان و آشنایان و حتی همسایه‌ها پیشنهاد می‌کند به دنبال ورزش باشند و اگر استعدادی در آنها برای بازی تنیس روی میز ببیند، حتما تشویقشان می‌کند تا تمرین کنند؛ «توسعه ورزش همگانی رسالت ماست؛ اگر ببینم فردی استعداد دارد، به او پیشنهاد می‌کنم که برای تمرین و بازی به ما بپیوندد.»
تا مثبت ۹۰ سال بازی کنید
«پرمخاطب‌ترین فدراسیون دنیا، تنیس روی میز است و بیشترین تعداد ورزشکاران در این رشته فعال‌اند. در حال حاضر در این رشته، ایران سهمیه حضور سه نفر در المپیک را داراست.»
گلستانی با مطرح‌کردن این موضوع ادامه می‌دهد: برخلاف تصور عموم، درمیان رشته‌های راکتی مثل تنیس، بدمینتون، اسکواش، رشته تنیس‌روی‌میز سرعتی‌ترین و تکنیکی‌ترین ورزش و جزو ورزش‌های خیلی سخت است. در این ورزش سرعت و دقت لازم است. فاصله دو بازیکن بین سه تا چهار‌متر است و سرعت توپ ۱۵۰ تا ۱۶۰کیلومتر در ساعت. بی‌شک بازیکنان نمی‌توانند در این فاصله و با این سرعت توپ را ببینند؛ به‌همین‌دلیل در بازی باید از همه حس‌هایشان کمک بگیرند. این ورزش در‌کنار سختی‌اش، محاسنی هم دارد که مهم‌ترین آن، امکان شرکت در مسابقات جهانی تا مثبت ۹۰سال است.
* این گزارش شنبه ۹ تیرماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۶۲ شهرآرامحله منطقه ۱ و ۲ چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
