سالمند ۷۶ ساله مشهدی راز شادابیاش را در ورزش میبیند 
کارآفرینی جاریها در حیاط خانه 
بچه زرنگ دانشگاه، عضو تیم ملی جوجیتسو ایران است
عاطفه چوپان| جوان است و جویای نام، آرزو‌های بزرگی در سر دارد و البته دغدغه‌هایش نیز بسیار است، آرام و سربه زیر، اما پر تلاش و قوی است. میلاد طالب همت تنها عضو تیم ملی مردان جوجیتسو شهرمان و همچنین از قهرمانان استانی رشته سه‌گانه هست که در محله رسالت سکونت دارد.
از نوجوانی ورزش را شروع کرده و سراغ رشته‌های متعددی هم رفته و در نهایت آنچه می‌خواسته را در جوجیتسو یافته است. هم ورزش می‌کند، هم کار می‌کند و هم در دانشگاه، دانشجویی زرنگ است. اسم تیم ملی که بیاید به قول خودش با غیرت پشت کشورش می‌ایستد، اما مشکلات کم نداشته و از کم‌توجهی‌ها گله‌مند است. به سراغ این ورزشکار ملی‌پوش کشورمان می‌رویم تا در آستانه اولین تجربه جهانی مسابقات جوجیتسو برایمان از خودش بگوید.
انتخاب ورزش
در خیابان نادرشهر قاسم‌آباد به دنیا آمدم و ۲۰ سال زندگی‌ام را در همین‌جا گذراندم. در خانواده ما کسی ورزشی نیست تا باعث تشویق من به ورزش کردن شود و تنها علت ایجاد علاقه ورزشی در من، روحانی مدرسه‌مان بود. در واقع او بود که من را به ورزش علاقه‌مند کرد. آن زمان در مدرسه ناصر که در خیابان دکتر حسابی واقع شده بود، درس می‌خواندم، کلاس اول راهنمایی بودم که ورزش را با کوهنوردی شروع کردم. آخر هفته‌ها برای تمرین‌های سنگ‌نوردی و راپل (فرود) به کوه‌های خلج، ارتفاعات اخلمد و زشک شامل کوه‌های شیرباد، چمن و ... می‌رفتم.
بعد‌ها تصمیم گرفتم ورزش رزمی را امتحان کنم و به همین دلیل به سراغ کیک‌بوکس رفتم، اما فهمیدم آنچنان که باید به آن علاقه‌مند نیستم؛ بنابراین کیک بوکس را رها کردم و به سراغ کشتی رفتم و حدود ۳ سال کشتی کار کردم. به این رشته علاقه داشتم، اما از آنجایی که در آن زمان ۱۰۰ کیلو داشتم و همه من را به دلیل وزنم مسخره می‌کردند، به ناچار رشته کشتی را کنار گذاشتم.
هرچند که بعد‌ها به جوجیتسو و سه‌گانه روی آوردم و وزن زیادی را کم کردم. مدتی هم فوتسال را در سطح مسابقات استانی دنبال می‌کردم، اما اکنون یکی از اعضای تیم ملی ۱۴ نفره جوجیتسو هستم. تا به حال به مسابقات جهانی اعزام نشدم، برای مسابقات جاکارتا نیز سهمیه ما خیلی کم بود برای مردان ۷ سهم و برای زنان ۲ سهم وجود داشت و با توجه به اینکه من جزو اعضای تمرینی تیم بودم، اعزام نشدم. اما در زمستان امسال قرار است به مسابقات جوانان جهان اعزام شوم که البته هنوز امارات متحده مکان این مسابقات را اعلام نکرده است.
در کنار جوجیتسو، یک سالی هست که در رشته سه‌گانه هم تمرین می‌کنم. به سه‌گانه‌کاران در اصطلاح مردان آهنی می‌گویند چرا که این رشته با توجه به اینکه شامل دوچرخه‌سواری، شنا و دو‌و‌میدانی است آمادگی جسمانی بالایی می‌طلبد و البته این آمادگی به من در جوجیتسو هم کمک می‌کند.
به سه‌گانه‌کاران در اصطلاح مردان آهنی می‌گویند چرا که این رشته آمادگی جسمانی بالایی می‌طلبد
آرزوی مربیگری
جوجیتسو، قدیمی‌ترین رشته رزمی و در واقع مادر رشته‌های رزمی است. خاستگاه این رشته به سامورایی‌های ژاپن و برزیلی‌ها برمی‌گردد و آمیزه‌ای از تمام رشته‌های رزمی از جمله جودو، کاراته و ... است. با وجود اینکه این رشته در دنیا بسیار قدیمی است، اما در ایران اولین اعزام‌های تیمی جوجیتسوکاران به مسابقات آسیایی و جهانی به سال ۲۰۱۰ بازمی‌گردد.
دوست دارم در ادامه راه ورزشی خود در سطح جهانی افتخاراتی برای کشورم کسب کنم. ضمن اینکه دلم می‌خواهد مربی جوجیستو و سه‌گانه شوم و مسیری که روحانی مدرسه برایم به وجود آورد تا به ورزش علاقه‌مند شدم من نیز برای دیگران بسازم چرا که ورزش در زندگی بسیار مؤثر است و باعث می‌شود به دنبال چیز‌های ارزشمندی بروم.
در کنار ورزش درسم را نیز به طور جدی ادامه خواهم داد. هم‌اکنون دانشجوی رشته تربیت‌بدنی هستم و ورزش نه تنها به درس من لطمه زده بلکه همیشه باعث رشد من نیز شده است. از یک طرف رشته تحصیلی من بی‌ارتباط با ورزش نیست و از طرف دیگر یک ورزشکار برای شرکت در مسابقات نیاز به آمادگی روانی و جسمی بالایی دارد.
ورزشکار اگر آستانه استرس‌پذیری و تحملش بالا باشد، توانایی کنترل ذهن خود را به دست می‌آورد و تمرکز بالایی پیدا خواهد کرد. سطح انجام اشتباهت نیز در این گونه آدم‌ها پایین می‌آید و همه این‌ها در کنار یکدیگر باعث شده تا درس و ورزش برای من مکمل باشند. به هر حال ورزش اکنون جزئی از زندگی من است و هیچ‌گاه آن را کنار نخواهم گذاشت.
کسب مقام اول کشور در رشته جوجیتسو
اولین مسابقه‌ام در بهمن ماه سال ۱۳۹۵ بود، در آن سال در رشته کوبودو که یکی از شاخه‌های رشته جوجیتسو است مسابقه دادم و مقام سوم کشور را کسب کردم. در سال ۱۳۹۶ در سطح استانی و در شاخه گرپینگ مقام اول استان را کسب کردم و در انتخابی تیم ملی در شهریور همان سال نیز سوم شدم.
در مهرماه ۱۳۹۶ مقام سوم را در شاخه نِوازا کسب کردم و در مسابقات استانی اردیبهشت ماه امسال اول شدم. در مسابقات کشوری امسال نیز که در شهرکرد برگزار شد، مقام اول کشوری در رشته نوازا و مقام سوم را در رشته فایت به دست آوردم و علت اینکه نتوانستم در فایت اول شوم این بود که در وزنی بالاتر از وزن خودم شرکت کردم. از سال ۱۳۹۶ در مسابقات سه‌گانه که شامل یک کیلومتر شنا، ۴۰ کیلومتر دوچرخه و ۱۰ کیلومتر دو است نیز شرکت کردم و در همان سال مقام سوم استان را کسب کردم.
سه‌گانه در واقع ورزشی است که برای کمک به جوجیتسو آن را انجام می‌دهم. این ورزش به دلیل نیاز به آمادگی جسمانی بالا و فشار به بدن برای ما خوب است. برای تمرینات این رشته به همراه گروه، جمعه‌ها تا طرقبه دوچرخه‌سواری می‌کنیم. دوچرخه‌های ما کوهستان است و، چون دوچرخه پیست نداریم نمی‌توانیم در پیست دوچرخه‌سواری تمرین کنیم. البته با همین دوچرخه‌ها در سطح استانی مسابقه می‌دهیم، اما برای مسابقات کشوری به دوچرخه پیست نیاز است که ما نداریم و به همین دلیل در مسابقات کشوری هم شرکت نمی‌کنیم.
مشکلاتی که یکی دوتا نیست...
حمایت زیادی شامل حال ورزشکاران رشته جوجیتسو نمی‌شود. یک هیئت جودو، جوجیتسو و کوراش در استان وجود دارد که اگر حداقل حمایتی باشد از این طریق صورت می‌گیرد. برای مثال یک سال ما توانستیم مقام سوم در بخش جوانان و نوجوانان را کسب کنیم، اما هیچ استقبالی از ما نشد.
استقبال نشدن به این معنا که با هواپیما برگشتیم و کسی به استقبالمان نیامد نیست بلکه ما اصلا با هواپیما نمی‌رویم. هزینه رفت و آمد به مسابقات کشوری با خودمان است و با اتوبوس می‌رویم و با همان وسیله هم برمی‌گردیم. مکان‌های تمرینی ما برای مسابقات کشوری هم خیلی ضعیف است و گاهی مجبور می‌شویم روی تشک کشتی تمرین کنیم، حتی شنیده‌ام در شهرستان‌ها، بچه‌ها روی فرش تمرین می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود محیط مسابقه برای ورزشکار شبیه‌سازی نشود و درنتیجه همین مشکلات متعدد و نبود رسیدگی‌هاست که در نهایت باعث کسب نتیجه ضعیف مثل آنچه در جاکارتا برای تیم اتفاق افتاد، می‌شود.
برای شرکت در مسابقات نه حمایت می‌شویم و نه کسی حاضر به اسپانسری است. در واقع تنها حمایت فدراسیون برای مسابقات در سطح کشوری، تأمین محل خواب و غذاست، آن هم فقط در حد برنامه غذایی فدراسیون که شامل سه وعده غذایی و میان‌وعده است، اما این وعده‌ها برای من در وزن ۶۰ کیلو و برای یک ورزشکار مثبت ۹۴ کیلویی یکسان است؛ بنابراین این غذا برای بیشتر ورزشکارانی که وزن بالایی دارند، کافی نیست و آن‌ها مجبور می‌شوند دوباره غذا بخرند. بقیه هزینه‌ها هم که کاملا با خودمان است.
آبان ماه امسال مسابقات کشوری جوجیتسو در کیش برگزار خواهد شد، اما از آنجایی که کسی هزینه‌ها را تقبل نمی‌کند شاید استان هیچ تیمی برای شرکت در این مسابقات اعزام نکند. کمک‌های هیئت هم به اختصاص سالن برای مسابقه محدود می‌شود که آن هم معلوم نیست انجام شود یا نه. اعتراض که می‌کنیم مسئولان هیئت می‌گویند به دلیل کمبود بودجه کاری نمی‌توانیم بکنیم.
از طرف دیگر ما امکان تمرین در محیط مسابقاتی نداریم و در باشگاه‌های معمولی تمرین می‌کنیم. البته اوضاع هر سال نسبت به سال گذشته بهبود نسبی دارد. برای مثال خردادماه امسال دو جلسه آموزشی با یک مربی برزیلی برایمان برگزار کردند که نتیجه همکاری هیئت و فدراسیون بود و این اتفاق خیلی خوبی بود، اما کاش این‌گونه اتفاقات تکرار شود. خوشبختانه از آنجایی که مشهد بیشترین رزمی‌کار را در این رشته دارد علاوه بر تهران کلاس‌های آموزشی در مشهد هم برگزار می‌شود، اما این اتفاق برای دیگر شهر‌ها نمی‌افتد و این موضوع خوشایند نیست.
خرید لباس با هزینه شخصی
تهیه لباس یکی دیگر از مشکلات ماست. لباس‌های رشته ما در ایران تولید نمی‌شود و باید از پاکستان لباس بخریم. ضمن اینکه هزینه زیادی هم دارد. تهیه یک لباس ارزان‌قیمت این رشته حداقل ۲۸۰ هزار تومان است و این قیمت در حالت متوسط خود به یک میلیون تومان می‌رسد و با وجود این مشکل فدراسیون حتی به تیم ملی هم لباس نمی‌دهد.
ورزشکارانی که به جاکارتا اعزام شدند هم خودشان لباس‌هایشان را تهیه کردند. فدراسیون می‌گوید هر کس باید خودش لباسی بخرد تا در آن راحت باشد و به این بهانه لباسی برای ما تهیه نمی‌شود و این مشکلات برای ما طبیعی شده است. قبل از مسابقات جاکارتا بچه‌هایی که قرار بود اعزام شوند می‌خواستند برای مسابقات آمادگی به ازبکستان بروند که ازبکستان روادید نداد و ورزشکاران نتوانستند در آن شرکت کنند.
مسابقات ابوظبی را هم تیم به این دلیل که هزینه بر عهده شخص بود و هیچ‌کس نمی‌توانست آن را بپردازد از دست داد. این در حالی است که برای آماده بودن در مسابقات جاکارتا به شرکت در مسابقات دیگر نیاز است و با این اوضاع نمی‌توان کسب نتیجه خوبی از تیم توقع داشت. این تفاوت‌ها هنگام شرکت در مسابقات جهانی به خوبی خود را نشان می‌دهد.
اعضای تیم ملی جوجیتسو امارات، همیشه لباس‌های گلد می‌پوشند که مارک مرغوب و گران‌قیمتی است. درحالی که ایران مختص خود لباس سفارش نمی‌دهد و هر چه در انبار پاکستان هست را می‌خرد و ما لباس‌هایی با نشان آکادمی کشور‌های دیگر را می‌پوشیم. ما نه به مسابقات خوبی اعزام می‌شویم و نه امکانات خوبی داریم، اما تیم ملی جوجیتسو کشور‌های دیگر مدام مسابقه می‌دهند و این باعث می‌شود سطح آمادگی‌شان بالا برود. برای ما اگر مسابقه‌ای هم باشد با هزینه شخصی است که بیشتر بچه‌ها توان پرداخت آن را ندارند.
نبود حمایت‌ها از تیم جوجیتسو در حالی است که وضعیت سایر کشور‌ها خیلی بهتر است. برای مثال تیم ملی عراق در سوئد تمرین می‌کند و امارات با صرف هزینه‌های هنگفت کشور خود را به قطب این رشته تبدیل کرده است. اکنون جوجیتسو به ورزش ملی امارات تبدیل شده است و پادشاهشان هم جوجیتسو کار است.
اصالت این رشته مربوط به ژاپن و برزیل است، ولی امارات با پولی که پرداخت کرده، این ورزش را به نام خود کرده است. مسابقات متعددی برای ورزشکاران جوجیتسو خود برگزار می‌کند، زمین‌های مسابقه خوبی برای تمرین به بازیکنان اختصاص می‌دهد و تمام این موضوعات در کنار هم باعث می‌شود که کسب عناوین قهرمانی در یک رشته برای یک کشور به وجود آید.
باغیرت پشت کشورمان می‌ایستیم
با وجود مشکلات زیادی که وجود دارد تا الان تمامی نفرات تیم ملی چه اعضای فیکس و چه اعضای تمرینی با غیرت پشت تیم بوده‌ایم و با وجود اینکه نه حمایت آنچنانی و اسپانسری داریم و نه هنوز یک زمین تمرینی داریم، تنها از روی علاقه و عرق به میهن و غیرت نسبت به کشورمان، پای تیم ایستادهایم و می‌ایستیم و تا به حال ندیده‌ام کسی از اعضای تیم ملی حرفی از رفتن از کشور زده باشد.
اکنون مشهد بیشترین تعداد ورزشکار رشته جوجیتسو در کل کشور را دارد، اما ما در حوزه بزرگ‌سالان این رشته ضعف داریم، ولی در رده سنی نوجوانان و جوانان استعداد‌های خوبی وجود دارند که امیدوارم حمایت‌های لازم از آن‌ها صورت گیرد و آینده خوبی داشته باشند. البته سال به سال وضعیت ما در حال بهتر شدن است. اکنون نیز آقای خوشبین، سرمربی تیم ملی جوجیتسو کشورمان در اتحادیه جوجیتسو آسیا در امارات متحده مسئولیت دارند و این برای ما اتفاق خوبی است.
تلخ و شیرین جوجیتسو
در کنار مشکلات، ورزش، شیرینی‌های زیادی هم دارد، پیدا کردن دوست‌های مختلف برای من شیرین‌ترین خاطره است. در این ۲ سال با حدود صد نفر آشنا شدم. در هر دوره از مسابقات کشوری که شرکت می‌کنم با آدم‌های زیادی آشنا می‌شوم و دوست‌های جدیدی پیدا می‌کنم. به تازگی با تیم جوجیتسو کرمان آشنا شدم که خیلی خوب بود و آن‌ها به جای پاداش از هیئتشان خواستند آن‌ها را به مشهد بیاورد و تمام این موارد، خاطرات شیرینی برای من ساخته و می‌سازد.
فعالیت‌هایم نیز فقط محدود به شرکت در مسابقات نمی‌شود. در مسابقات استانی اخیر، علاوه بر حضور در مسابقات هم‌زمان داور، مربی کنار زمین، عکاس و مسئول جدول‌بندی مسابقات بودم. اکنون نیز کار‌های اجرایی مجتمع‌های فرهنگی را به صورت پروژه‌ای انجام می‌دهم و در بخش تربیت بدنی مسجد محل هم کار می‌کنم.
به عنوان مربی در اردو‌های ورزشی نوجوانان به صورت پروژه‌ای فعالیت دارم، ولی این‌ها کفاف هزینه‌های من به عنوان یک ورزشکار را نمی‌دهد. شرکت در مسابقات استانی حداقل ۳۰۰ هزار تومان خرج دارد و مسابقات کشوری قطعا هزینه‌های بیشتری می‌طلبد. در هر مسابقه که شرکت می‌کنیم هزینه رفت و آمد و ورودی مسابقات با خودمان است.
در حالی که سایر کشور‌ها خیلی به ورزشکاران خود در این رشته اهمیت می‌دهند. ما در سطح استانی مربی بدنساز هم نداریم و از این مربی فقط در مسابقات کشوری و ملی می‌توانیم بهره ببریم. در واقع فنون بدنسازی و روان‌شناسی ما در استان به همان آموخته‌هایمان از دانشگاه خلاصه می‌شود و این اصلا خوب نیست. مسابقات در سطوح پایین‌تر غیرکارشناسی برگزار می‌شود و این امر برای ورزشکاران زیان‌بار است. رباط صلیبی پای خود را نیز به دلیل بازی در همین مسابقات غیرکارشناسی و البته در رشته فوتسال از دست دادم و داستان آن به پیش از جوجیتسو برمی‌گردد.
من به فوتبال علاقه‌مند بودم و در حد لیگ استان در مسابقات استانی رشته فوتسال شرکت می‌کردم، اما با توجه به اینکه مسابقات اصولی نبود و ما بدون بدنسازی در مسابقات شرکت می‌کردیم، رباط صلیبی پایم پاره شد که الان خوشبختانه با تمرین‌های تقویتی و انجام ورزش سه‌گانه بهتر شده است.
قاسم‌آباد از زمین‌های ورزشی تاتامی اشباع شده است
محله ما زمینی برای تمرین رزمی ندارد، اما قاسم‌آباد خوشبختانه زمین‌های تمرینی خوبی دارد، قبلا فقط سالن دانش‌آموز و هلال احمر بود، اما اکنون تعداد زمین‌ها خیلی بیشتر شده و از لحاظ زمین‌های تاتامی که با کفپوش‌های نرم و انعطاف‌پذیر برای تمرین‌های رزمی مناسب است، اشباع شده است.
اکنون خیلی از مساجد در زیر زمین‌های خود زمین‌های تاتامی دارند و وجود چنین امکانی خیلی خوب است. گرچه تعداد زمین مسابقه برای تمرین جوجیتسو در مشهد زیاد نیست و تنها مدرسه جودو در میدان ده دی، خانه جودو مشهد در گلشهر که به نام استاد اصغر دهقان است و سالن هلال احمر در چهارراه جهاد قاسم آباد در این‌باره فعالیت دارند.
* این گزارش چهارشنبه، ۲۱ شهریور ۹۷ در شماره ۳۰۵ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
