تلاش ورزشکار کوچک برای رسیدن به رویاهای بزرگ

محله خاتم‌الانبیا (ص) یکی از محله‌های حاشیه شهر است که کودکانش استعداد‌های بسیار خوبی در ورزش و به‌ویژه رشته‌های رزمی دارند. سهیل کمالی یکی از همین کودکان است که با دیدن یک مربی در لباس کاراته، دلش برای این ورزش رفته و طی دو سال فعالیت در کاراته تا کسب دوازده‌مقام استانی، کشوری و بین‌المللی پیش رفته است و مصمم می‌گوید: می‌خواهم استاد کاراته بچه‌محل‌هایم شوم و این ورزش را تا دان ۱۰ ادامه بدم.

تاثیر دیدن مربی

سهیل کمالی متولد سال‌۱۳۹۰ است. خودش تعریف می‌کند: سال‌۹۹ بود که با مادرم از کوچه‌مان عبور می‌کردیم و به عابری برخوردیم که لباس کاراته بر تن داشت. وقتی او را دیدم، مشتاق ورزش رزمی شدم و با اینکه تا آن زمان ژیمناستیک کار می‌کردم، به او گفتم که من هم می‌خواهم به کلاس‌هایش بروم. او پذیرفت و من در کلاس کوچک کاراته محله خاتم‌الانبیا (ص) ورزش رزمی را شروع کردم و تا الان ادامه می‌دهم.

مقام دومی در اولین مسابقات بین‌المللی

اولین‌بار که سهیل در مسابقات بین‌المللی در سالن شهید‌بهشتی مشهد شرکت می‌کند، دو حریف تهرانی و ترکیه‌ای را شکست می‌دهد، اما حریف ژاپنی‌اش انگار خیلی قدر بوده است و سبب می‌شود سهیل روی سکوی مقام دوم مسابقات بایستد.

درباره آن مسابقه و قهرمانی‌هایش تا امروز می‌گوید: حریف ژاپنی‌ام قوی بود و تکنیک‌های خاص خودش را داشت و هیچ‌کس حریفش نمی‌شد. من از آن مسابقه تا‌کنون در چندین رقابت دیگر هم شرکت کرده‌ام که هشت‌تا استانی بوده است و دو کشوری و دو بین‌المللی. در مسابقات بین‌المللی هر دو بار دوم شدم. در مسابقات کشوری هم یک‌بار در بخش کومیته مدال طلا را به دست آوردم و یک بار هم در کاتا دوم شدم.

بچه‌های محله ما به ورزش دل می‌دهند

ورزشکار کوچک محله خاتم‌الانبیا (ص) بچه پر‌شر‌وشور و بسیار مستعدی است. یکی از بهترین خاطرات او برمی‌گردد به اولین‌باری که در رقابت‌های کومیته کشوری مقام نخست را از آن خود کرد. او می‌گوید: آن روز خاطره شیرینی برای من رقم خورد. آن‌قدر به مقام اولی فکر می‌کردم که خودم هم متوجه نشدم چطور حریفانم را یکی پس‌از دیگری شکست دادم. همان روز بود که به توانایی‌های خودم در رشته رزمی باور پیدا کردم و تصمیم گرفتم تا دان‌۱۰ پیش بروم و استاد شوم.

او ادامه می‌دهد: دلم می‌خواهد بتوانم رشته رزمی را به بچه‌های محله خودمان آموزش دهم؛ برای اینکه آن‌ها دل به ورزش می‌دهند و در راه موفقیت در کاراته از دل و جان مایه می‌گذارند، اما دیده‌ام که بچه‌های محله‌های دیگر گاهی گل کوچک را ترجیح می‌دهند.

سهیل کمالی که دوست دارد به‌عنوان مشوق‌های اصلی‌اش از پدر و مادرش و مربیانش، رضا کوهجانی و امیرعلی شجاعی یاد کند، همیشه سعی کرده است درس‌هایش را نیز هم‌زمان با ورزش، عالی پیش ببرد. او می‌گوید: درس‌هایم همیشه خوب بوده و ورزش سبب نشده است که از درس غفلت کنم.