نوجوان رزمی‌کار محله مصلی هشت مدال رنگارنگ کسب کرده است

محکم و استوار گام بر‌می‌دارد و جدیت خاصی در کلامش دارد. ستایش به‌روش‌پور شانزده‌سال بیشتر ندارد، اما چند‌مدال استانی و کشوری در رشته دفاع شخصی کسب کرده است. شیرین‌ترین خاطرات زندگی‌اش را لحظات مبارزه می‌داند؛ وقت‌هایی که در زمین با تمام توان می‌جنگد و بعد طعم شیرین پیروزی را می‌چشد. تا به این جای کار، هشت مدال رنگارنگ کسب کرده است، اما آینده پیش رویش را روشن‌تر از این‌ها می‌داند و در‌نهایت دلش می‌خواهد مربیگری را هم تجربه کند.

از نقاشی تا ووشو

تا پیش از یازده‌سالگی تصور دقیقی از رشته‌های رزمی نداشته است. اولین‌بار در مسجد محله با این شاخه ورزشی آشنا و همان‌جا مجذوبش می‌شود؛ می‌گوید: یازده‌سالم بود که برای شرکت در کلاس تابستانه نقاشی در مسجد محله ثبت‌نام کردم. برای پر‌شدن اوقات فراغت ثبت‌نام کرده بودم و فکرش را هم نمی‌کردم که آنجا مسیر زندگی‌ام تغییر کند.

یک‌روز که کلاسم تمام شد، منتظر ماندم تا مادرم به دنبالم بیاید. از روی کنجکاوی سرکی به کلاس‌های دیگر کشیدم و آنجا برای اولین‌بار مبارزه بچه‌ها را دیدم. همان‌جا عاشق ووشو شدم و از مادرم خواستم که به‌جای کلاس نقاشی به کلاس ووشو بروم.

سه‌ماه تابستان را به کلاس ووشو می‌رود، اما بعداز مدتی به این نتیجه می‌رسد که رشته دفاع شخصی را بیشتر دوست دارد؛ می‌گوید: مربی این کلاس، خانم مریم شفیع‌پور بود؛ کسی که تا امروز مربی من باقی مانده است. بعد‌از کلاس به تماشای کلاس مبارزه شخصی می‌نشستم. از انرژی و روحیه مربی کلاس خوشم آمده بود. حس می‌کردم این شاخه را بیشتر دوست دارم. آنجا بود که در کلاس دفاع شخصی ثبت‌نام کردم.

کسب مدال طلای استان

همان اوایل کار، مادرش سعی می‌کند او را از رفتن به این کلاس‌ها منصرف کند. دلیلش هم خطر‌های احتمالی و آسیب‌هایش بوده است. ستایش تعریف می‌کند که حتی یک‌بار مجبور شده با عیدی‌هایی که جمع کرده بود، هزینه کلاس‌هایش را بپردازد. رفته‌رفته، اما با کسب مدال‌های مختلف مادرش هم حامی او می‌شود.

اولین مدال زندگی‌اش را که سال‌۱۳۹۷ کسب می‌کند، مدال نقره هاپکیدو در سطح استان است. بعداز آن مقام سوم استان را نیز در همین رشته به دست می‌آورد، اما در همان مرحله متوقف می‌شود و چندسال بعد به مدال طلا می‌رسد؛ می‌گوید: در کلاسمان خیلی تشویق می‌شدم. سرگروه شده بودم و بچه‌ها را هم تمرین می‌دادم. همه این‌ها باعث شده بود که دچار غرور شوم و آن‌طورکه باید و شاید برای تمرین‌ها مایه نگذارم.

بالاخره در آبان سال۱۴۰۰ در رشته‌های هنر‌های فردی و در رده سنی نوجوانان موفق‌به کسب مدال طلای استان می‌شود؛ شاخه‌ای که تا پیش از این در آن مدالی کسب نکرده بود. ستایش یک مدال برنز کشوری هم دارد که فدراسیون هنوز حکم آن را ارسال نکرده است.

با همه این پیروزی‌های شیرین او از آینده‌ای روشن‌تر می‌گوید؛ از اینکه دلش می‌خواهد در عرصه بین‌المللی هم موفقیت کسب کند و در‌کنار آن مربیگری را هم تجربه کند.