یک طرف دیوار اتاقش پر از لوحهای سپاس و طرف دیگر مدالهایی است که کسب کرده است. پای چپش را با باند کشی بسته و آهسته قدم برمیدارد. روز گذشته که برای تمرین به باشگاه رفته پایش آسیب دیده است اما او که سابقه دوازدهسال فعالیت ورزشی دارد، این آسیبها برایش چندان جدی نیست که بخواهد در خانه و روی تخت استراحت کند.
مهلا یزدانی، متولد 1383 و ساکن محله پروین اعتصامی، بهتازگی از اردوی تمرین مشترک تیم پنچاک سیلات بازگشته است و بهطور فشرده تمرین میکند تا بتواند به هدف اصلی خود که حضور در مسابقات جهانی است برسد.
در ظاهر دختر آرامی است اما کسب دوازده مدال رنگارنگ و ایستادن بر سکوهای قهرمانی در رشته رزمی مانند کاراته روی پرجنبوجوش او را نشان میدهد. مهلا که از کودکی به ورزش علاقه داشت، در شش سالگی در کلاس ژیمناستیک ثبتنام کرد. مربی که استعداد او را میبیند پیشنهاد میکند تا یکی از رشتههای رزمی را دنبال کند.
با یکبار تماشای رزمیکاران رشته کاراته سبک وادوکای، ترغیب میشود تا فعالیت ورزشیاش را در این رشته ادامه دهد.تمرین در این رشته ورزشی را از سال94 شروع کرده است. سه سال بعد در نخستین مسابقه خود شرکت میکند و میتواند بر روی سکوی مقام سوم استان بایستد. همچنین در سال98 مقام دوم استان و مقام اول کشور را کسب میکند.
با شیوع بیماری کرونا و تعطیلی باشگاههای ورزشی، تمرینهایش را بهطور مجازی ادامه میدهد، اما نداشتن حریف تمرینی و تعطیلی این سبک از رشته کاراته در باشگاه نزدیک خانه، سبب میشود تا سبک دیگری به نام کیوکوشین را انتخاب کند. بعد از مدتی یکی از دوستانش پیشنهاد تمرین در رشته پنچاک سیلات را میدهد، ورزشی که با استفاده از چوب و شمشیر جذابیتهای خودش را دارد.
علاقهاش به ورزش بهگونهای بود که در دبیرستان رشته تربیتبدنی را انتخاب کرده بود. او روزها در کلاس درس و عصرها در دو باشگاه برای هر دو سبک کیوکوشین و پنچاک سیلات به مدت یکسال تمرین میکند ولی بعد از آن فقط به رشته پنچاک سیلات میپردازد.
سه سال بعد در نخستین مسابقه خود شرکت میکند و میتواند بر روی سکوی مقام سوم استان بایستد
امسال با حضور در مسابقات پنچاک سیلات، تنها ورزشکاری از استان خراسان رضوی بود که توانست مقام بیاورد. مهلا روی سکوی سوم میایستد و راهی اردوی مشترک تیم برای مسابقات انتخابی تیم ملی میشود.
مهلا رمز موفقیتش را حمایت خانواده و راهنماییهای مربیانش میداند: «در تمام مسابقاتی که شرکت کردهام مادرم همراهم بود و حتی زمانی که به شهرستانهای دیگر میرفتم، پدر و مادرم هر دو برای تماشا میآمدند و قوت قلبم بودند. همچنین استاد روحالله گزمه، محبوبه شازده و مریم کاشفی برای موفقیتم خیلی تلاش کردند.»
او اکنون ترم اول رشته تربیتبدنی دانشگاه خاوران است و برای آینده خود برنامهریزی کرده است. مصمم است در مسابقات بینالمللی شرکت کند و برای کشورش افتخارآفرینی کند: «تصمیم دارم درسم را در رشته فیزیوتراپی ورزشی ادامه دهم و در کنار آن مدرک مربیگری و داوری را نیز بگیرم.»