برنامه «عصر جدید» در میان اهالی قاسمآباد طرفداران زیادی دارد. چراکه تعداد زیادی از ورزشکاران تیمهای «پسران خورشید» و «ستاره هشتم» از بروبچههای محلههای مختلف این منطقه هستند. «پسران خورشید» در فصل اول برنامه عصر جدید تا مرحله نیمه نهایی پیش رفتند و در بین 10 استعداد برتر این برنامه قرار گرفتند. دختران «ستاره هشتم» نیز در فصل دوم این برنامه که این روزها در حال پخش است، راهی مرحله نهایی شدهاند. در این تیمها طنابزنی یکی از بخشهای اصلی اجراهای تلویزیونی بود؛ رشتهای که تاریخچهاش به سالهای دور بازمیگردد. میگویند: مردمان چین باستان از اولین کسانی بودند که از طنابزنی بهعنوان بازی و سرگرمی در جشنهای سال نو استفاده میکردند که به آن، بازی «صد طنابباز» میگفتند. آثار به جا مانده از نقاشی و نوشتههای روی سنگهای مربوط به دوران کهن گواه آن است که در تمدن قدیم مصر و یونان نیز طنابزنی، بازی و تفریح کودکان بوده است. این ورزش در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به روش «دابل داچ» یا «دوبل هلندی» در خیابانها و مراکز عمومی آمریکا بهصورت یک تفریح و نمایش در میان جوانان و دختران رواج پیدا کرد. در ایران هم مرحوم عبدالکریم سادات رضایی که دانشآموخته رشته تربیت بدنی از آمریکا بود و در آنجا بهواسطه مربیان ژیمناستیک و مدرسان تربیت بدنی، مهارتهای طنابزنی را فراگرفته بود، این رشته را بهعنوان روشی سودمند برای افزایش هماهنگی عصبی-عضلانی و آمادگی جسمانی پیش از آموزش مهارتهای ژیمناستیک به دانشجویان تربیت بدنی وطن آموزش میداد. او معتقد بود تمرینات طنابزنی به عنوان یک مکمل ورزشی برای تناسب اندام و هماهنگی عصبی -عضلانی بسیارمفید است؛ ورزشی که چندسالی است در عرصه مسابقات استانی و قهرمانی کشوری هم ورود پیدا کرده و نوجوانان و جوانان بسیاری را مجذوب خود کرده است.
سیدمحمد حسینی متولد 83 و 2 رفیقش معراج عطایی و علی حیدری، نوجوانان ساکن محله رازی هستند که به عرصه قهرمانی این رشته ورزشی قدم گذاشتند و به برنامه عصر جدید راه یافتند. حالا 6 سال میگذرد از زمانیکه معلم ورزش مدرسه آقای علی کسرایی استعداد مهارت طنابزنی را در آنها کشف کرد. محمد، معراج و علی آموزشهای اولیه را همان پایه چهارم دبستان که بودند، فراگرفتند. سرعت حرکات و شکل بدنی متناسب، این 3نفر را از میان دیگر دانشآموزان و همکلاسیهایشان متمایز کرد تا آنجاکه در مسیر پیشرفت و قهرمانی، به استادان دیگری که در کشور نام و آوازهای دارند، معرفی شدند. رحیم آلخانی و رضا رودهی، دو مربیای هستند که تیمهای «پسران خورشید» و «ستاره هشتم» را در برنامه استعدادیابی عصر جدید حمایت و راهبری کردهاند. اکنون این تیم سه نفره زیر نظر این دو مربی آموزش دیده و بهطور حرفهای تمرین میکنند. آنطور که سیدمحمد حسینی روایت میکند، طنابزنی دو گرایش نمایشی و سرعت دارد که او و دوستانش بهخوبی از پَسِ آن برآمدهاند. آنها در مسابقات دانشآموزی استانی موفق به کسب مقامهای متعدد و به مسابقات کشوری معرفی شدهاند.
تاریخ طنابزنی را که ورق میزنی، گویی مهد این رشته در خراسان رضوی روایت میشود. خراسان استادان برجسته و نامآشنایی به دنیای ورزش کشور معرفی کرده است. به همین دلیل سیدمحمد مهمترین و قویترین رقیبانش را در خاک خراسان جستوجو میکند. سیدمحمد میگوید: چون از همان سالهای قبل، طنابزنی بیش از هر نقطه دیگری در کشور، اینجا ریشه دوانده و خراسان در بیشتر مسابقات کشوری جایگاه ویژه خود را ثبت کرده است، اکنون تیمهای قویای در حال فعالیت در این رشته ورزشی جذاب و سرگرمکننده در استان هستند که قدرترین حریفهای ما در مسابقات محسوب میشوند.
وقتی سراغ درس و مشق سیدمحمد میرویم، با پسر نوجوانی مواجه میشویم که در درسش هم کم نگذاشته و بهشدت با ایده و برنامه پیش میرود. معدل پایه نهم تحصیلیاش( 86/19 )گواه این مدعاست. ورزش نه تنها او را تکبعدی نکرده بلکه روز به روز ارادهاش را برای ساختن آیندهای بهتر محکمتر کرده است. او از همین حالا دانشگاه موردعلاقهاش را هم انتخاب کرده است و میگوید: دوست دارم در دانشگاه امامصادق(ع) ادامه تحصیل بدهم و برای رسیدن به آن قله، برنامهریزی کردهام.
سید محمد درباره حمایت و همراهی خانوادهاش از رشته ورزشیای که انتخاب کرده است، میگوید: اوایل که طنابزنی آنطور که باید جا نیفتاده بود، اطرافیان فکر میکردند فعالیت در این رشته سرانجامی ندارد. در حالیکه خانواده من و دوستانم علی و معراج، همواره تأکید میکردند که ما روی هدفمان متمرکز شویم و برای پیشرفت در آن با جدیت و بیتوجه به نگاه و نظر دیگران تلاش کنیم. هر چند برنامه عصر جدید به شناساندن برخی رشتههای ورزشی از جمله طنابزنی کمک شایانی کرد.جالب است بدانید قد و قامت این 3نفر وقتی کنار هم میایستند، آرم شبکه 3 سیما را در ذهن تداعی میکند که در میان آنها، سیدمحمد قامت کوتاهتری دارد.
برنامههای سیدمحمد درباره آینده هم خالی از لطف نیست. او میگوید: دوست ندارم تک بعدی زندگی کنم، به همین دلیل همزمان هم روی رشته ورزشیام متمرکز شدهام، هم درس! چون هیچکس از یک لحظه بعدش هم خبر ندارد. واقعیت این است که اگر خدای ناکرده پای ما در جریان تمرینات طنابزنی آسیب ببیند، ممکن است دیگر امکان ادامه نداشته باشیم، پس دست کم باید در زمینه درسی قابلیت لازم را داشته باشیم که منزوی نشویم. حرف آخرش به همسن و سالانش این است که «در مسیر ورزش تا میتوانند با شور و انگیزه تلاش کنند و هرگز از موانع و بیمهریها نهراسند.»