ایدهای که در محله احمدآباد شکفت و اختراع شد
احمد پورمنفردی| هر کدام از ما در محلهای که زندگی میکنیم، نوع نگاهمان به مسائل و آنچه که در اطرافمان میبینیم متفاوت است. بعضیهایمان ساده از کنار همه چیز بهویژه مشکلات میگذریم، اما بعضی دیگرمان هم به محض برخورد با یک مشکل میایستیم، میاندیشیم و به دنبال راه حل میگردیم.
مخترعان جزو گروهی هستند که ریزبینی، جزیی از زندگیشان است و با اختراعاتشان، بهدنبال رفع مشکلات مردم هستند. امروز با هم به سراغ یکی از اعضای خانواده مخترعان شهرمان در محله احمدآباد، رفتهایم تا با دنیای یک مخترع بیشتر آشنا شویم.
احسان رضاییمنش مخترع ٣۶ساله محله ماست که در رشته مهندسیپزشکی تحصیل کرده است. احسان، احمدآبادنشین فرزند دوم یک خانواده ۶نفری است که در حال حاضر با سمت مدیرعاملی یک شرکت درمانی در زمینه تجهیزات پزشکی و تجهیزات کنترل کیفی آن مشغول بهکار است. او با ثبت اختراعی منحصربهفرد، گام مهمی برای کاهش درد بیماران برداشته است.
کار جشنوارهای ارائه دادم!
رضاییمنش اینگونه سر صحبت را باز میکند: من همیشه وقتی با مشکلی برخورد میکنم به دنبال راهی برای برطرف کردن آن با کمک فن آوری میگردم. از دوره دبیرستان ایدههای زیادی در ذهن دارم ولی ایده دستگاهی که ثبتش کردهام در ٢٨سالگی به ذهنم خطور کرد یعنی زمانی که دیدم کافهای لوله تراشه برای بیماران مشکلاتی ایجاد میکنند و تصمیم گرفتم با اختراع دستگاهی این مشکلات را برطرف کنم. طرحی در ذهن داشتم تا اینکه شرکت در جشنواره خوارزمی باعث شد آن را اجرا کنم یعنی به قول سینماییها کار جشنوارهای ارائه دادم!
یکی از اختراعاتم که آن را به ثبت رساندهام دستگاه کنترلکننده زمان، فشار و پر و خالی بودن کاف لوله تراشه است. بیشتر بیمارانی که هنگام عمل جراحی یا در آی سی یو، زیر انتوباسیون قرار گرفته باشند بعد از مدتی ممکن است دردی در ناحیه گلوی خود احساس کنند که دلیل آن تنظیم نبودن فشار کاف لوله تراشه است؛ دستگاهی که اتراع کردهام این فشار را تنظیم و ثابت نگه میدارد. البته این دستگاه مزیتهای زیادی دارد که توضیح آنها نیازمند بیان اصطلاحات علمی پیچیده است.
احسان در خصوص انبوهسازی اختراعاتش نیز میگوید: چندبار به فکر صنعتیسازی و تولید انبوه اختراعاتم افتادهام ولی از آنجا که اخیرا قانونی تصویب شده که بر اساس آن برای گرفتن مجوز تولید محصولات الکترونیکی باید در شهرکهای صنعتی مستقر شویم، این کار برایم توجیه اقتصادی ندارد. البته باید این را هم بگویم که گرفتن مجوز تولید از وزارت بهداشت کار بسیار سختی است، به همین دلیل از تولید صنعتی اختراعم صرف نظر کردم و به خاطر علاقهای که داشتم جذب کار بازرگانی شدم.
این مخترع هممحلهای ادامه میدهد: تاکنون از هیچ حمایتی برخوردار نشدهام البته مراکزی مانند پارکهای علمی فناوری از مخترعان حمایت میکنند ولی برخورداری از این حمایتها به دلیل روند طولانی و پیچیدهاش برای کسانی مفید است که همه کارهایشان را رها کرده و فقط روی همان طرحشان کار میکنند. البته باید از حمایتهای معنوی کانون مخترعان ایران تشکر کنم.
به فکر صنعتیسازی اختراعاتم افتادم ولی اخیرا قانونی تصویب شده که باید در شهرکهای صنعتی مستقر شویم
خانواده؛ عامل موفقیت
همه اعضای خانواده در موفقیتهایم نقش داشتهاند؛ بهویژه پدرم که در درس همیشه مشوقم بوده است. از همسرم نیز تشکر میکنم که همواره با من همدل بوده و صبوری کرده و در همه کارهایم یار و یاورم بوده است.
بزرگترین آرزو
رضاییمنش ادامه میدهد: دوست دارم ادامه تحصیل بدهم. از نظر شغلی هم امیدوارم در یکی از زمینههای الکترونیک بهویژه تجهیزات پزشکی دستگاهی تولید کنم و حتی بتوانم آنرا به خارج از کشور صادر کنم تا با این کار گامی برای خودکفایی کشور عزیزم بردارم.
در زمینه مالی دوست دارم به وضعیت پایداری دست پیدا کنم و از نظر معنوی آرزو دارم صفاتی که در دعای مکارم اخلاق صحیفهسجادیه میخوانیم، جزو شخصیتم شوند و همیشه در همه جا حضور خدا را حس کنم و با او ارتباط داشته باشم؛ امیدوارم به اصطلاح خودمان سیم اتصالی نداشته باشد و مدام قطع و وصل نشود!
مخترع محله ما که تمام وقتش را با مطالعه پر میکند، گویی به ورزش هم علاقه دارد. او میگوید: ورزش خاصی انجام ندادهام ولی برای شنا یا تنیس میخواهم برنامهریزی کنم. به موسیقی و سینما هم علاقهمندم و قبلا عضو انجمن «شب فیلمنامه» حوزه هنری در تهران بودم و در آنجا فیلمنامه مینوشتم.
اما مخترع جوان و موفق محله ما به جوانان همسن و سالش هم توصیههایی دارد. او میگوید: هر انسان صاحبایدهای میتواند دست به اختراع بزند؛ به این ترتیب که مشکلات را درست ببیند و برای رفع آن به دنبال ایده باشد. فقط باید پیگیر و فعال باشد تا بتواند طرح خود را اجرا کند.
*این گزارش شنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۱ در شماره ۲۹ شهرآرامحله منطقه یک منتشر شده است.
