
امیرعلی گنجآبادی رکورددار پرش ارتفاع در استان است
امیرعلی منفرد| پدرم همیشه میگفت من که نتوانستم به سطح سواد بالایی برسم اما آرزویم این است که فرزندانم هر یک برای خود کسی شوند و سری در میان سرها داشته باشند. البته پدر در کنار این نصیحت پدرانه همیشه ورزش و نرمش را هم توصیه میکرد.
یادم میآید جمله معروف «زنیرو بود مرد را راستی» را با خطی خوش قاب کرده بود و بر سر در ورودی مغازهاش نصب کرده بود. کوچکتر که بودم نحوه ارتباط این دو موضوع را متوجه نمیشدم ولی اکنون که با آدمهای این چنینی بیشتر تماس دارم معنی گسترده آن نصایح پدرانه را متوجه میشوم.
اول فوتبالیست بودم
امیرعلی گنجآبادی جوان ۱۷ ساله محله بهشتی مشهد است. او که اکنون در سال دوم دبیرستان در رشته علوم انسانی تحصیل میکند از همان دوران کودکی ورزش را در برنامهریزیهای روزانه خود لحاظ میکرد و اکنون هم تلاش در ورزش، او را به یک دونده تبدیل کرده است.
پای صحبتهای این ورزشکار محلهمان مینشینیم.حرفهایش را با این جمله آغاز میکند: از سال اول ابتدایی فوتبال بازی میکردم، مدتی بعد دروازهبان تیم سایپای خراسان رده نونهالان در دسته یک کشور شدم. البته این نکته را هم باید یادآور شوم که ورزش را از تیم محله آغاز کردم.او ادامه میدهد: اواخر دوران تحصیلات ابتدایی فوتبال را کاملا کنار گذاشتم.
سال دوم فهمیدم در رشته ورزشی دیگری استعداد دارم. چابک بودم و اندامم برای رشته دو مناسب بود. به همین سبب در مسابقات دوومیدانی شرکت کردم و همان سال توانستم مقام دوم این رشته در سطح مدارس ناحیه آموزش و پرورش را کسب کنم.
پینگپنگ هم بازی میکردم
گنجآبادی در ادامه تاکید میکند: در این دوره از فصل ورزشی زندگیام همزمان ورزش پینگپنگ را در مدرسه تمرین میکردم. در رشته اصلیام یعنی دوومیدانی توانستم در سال ۸۹ مقام نخست در سطح مدارس کشور را به خود اختصاص دهم. البته در همان سال رکورد پرش ارتفاع استان را هم شکستم. او اضافه میکند که این رکورد را با ثبت پرش یک متر و ۷۰ سانتیمتر نسبت به رکورد قبلی با یک مترو ۶۵ سانتیمتر به دست آورده است.
رکورد کشوری را با ثبت پرش یک متر و ۷۰ سانتیمتر ثبت کردم
ورزش دو را از پرش ارتفاع شروع کردم
گنجآبادی ادامه میهد: در مسابقات دوومیدانی باید در دو رشته شرکت کرد که من معمولا رشتههای دو و دوی ۱۰۰ متر با مانع را انتخاب میکردم و در رشتههای میدانی هم پرش ارتفاع را ترجیح میدادم.
او اضافه میکند: معمولا برای تمرینهای دو از پیست تخصصی ورزشگاه تختی و برای پرش ارتفاع از پیست تخصصی استاد باغبانباشی استفاده میکردم و با موفقیتی که در سطح مدارس کشور در رشته دو کسب کردم به اردوی تیمملی دوی دانشآموزی دعوت شدم، اما در آنجا، چون دانشآموزان دبیرستانی حضور داشتند برای مسابقات جهانی انتخاب نشدم.
این دونده منطقه ما میگوید: سال گذشته هم در المپیاد ایرانیان شرکت کردم و توانستم رتبه دوم کشور را در تهران از آن خود کنم. گنجآبادی که در حال حاضر خود را برای مسابقات دوی بینالمللی دهه فجر آماده میکند در مورد وضعیت تمریناتش هم میگوید: ۶ روز در هفته معمولا روزی سه ساعت از بعدازظهر را به تمرین اختصاص میدهم. قرار است از مشهد من به همراه دو دونده دیگر شرکت کنیم و بقیه رقیبانمان از سایر شهرهایِ استان هستند.
یک خاطره بد
دونده محله کوهسنگی در منطقه ما خاطره فراموشنشدنی تلخی هم دارد که آن را اینگونه بازگو میکند: در مسابقات اردوی تیمملی که شرکت کرده بودم برای صبحانه شیر و پنیر خوردم و نمیدانستم به دلیل اسید لاکتیک موجود در لبنیات نباید قبل از مسابقه لبنیات مصرف کرد. به همین دلیل بعد از دوی ۴۰۰ متر سهبار حالت تهوع گرفتم و نقش بر زمین شدم. همین موضوع باعث شد تا در مسابقه پرش ارتفاع هم با زحمت شرکت کنم و نتوانم در این رشته رکورد مد نظرم را به دست آورم. اما در کنار این خاطره تلخ فراموشناشدنی باید بگویم که اردوهای تیم ملی در تهران و زنجان هم برایم پر از خاطرات شیرین بود.
هدف اصلی؛ کسب مقام نخست مسابقات فجر
این ورزشکار منطقه ما هدف اصلی در دوره ورزشی کنونیاش را کسب مقام در مسابقات دههفجر عنوان میکند و میگوید: دوست دارم در رشته پرش ارتفاع رکورد یک متر و ۹۵ سانتیمتر را در رده نوجوانان و البته در سطح کشور بهدست آورم. در حال حاضر تا یک متر و ۸۰ سانتیمتر پرش ارتفاع رکورد دارم.
گنجآبادی این را هم یادآوری میکند که رشته دو، مادر ورزشهاست ولی به دلیل کمبود امکانات به سختی میتوان در مسابقات جهانی و المپیک مقام کسب کرد. او دلایل این سختی را عبارت میداند از بها ندادن به این رشته و در درجه دوم هم به استعدادیابی که موضوعی کاملا فراموش شده است.این دونده منطقه ما گلایههایش را ادامه میدهد و میگوید: شاید برای تمرین در سالن مشکلی نباشد، اما حمایتهای مالی و تامین تجهیزات ورزشی مواردی است که باید به آنها توجه داشت. گنجآبادی بهترین مشوقش را پدر و مادر و برادر بزرگترش ایمان معرفی میکند و میگوید: هر بار که به همراه خانواده به بیرون میرویم با ایمان برادر بزرگترم مسابقه دو میگذاریم.
الگویم دونده جامائیکایی است
از او در مورد الگوهای ورزشیاش سؤال میکنم که پاسخ میدهد: اوسین بولت دونده جامائیکایی الگویم در دوی ۱۰۰ متر است؛ پوستچی که جزو قهرمانان کشور در آسیا محسوب میشود الگوی ایرانی رشته دوبرای من است. البته سعادت، مربیام هم مردی دوستداشتنی و همیشه برایم الگو است.او که قصد دارد تحصیلاتش را در رشته تربیتبدنی در دانشگاه دنبال کند توصیهای برای همه دارد مبنی بر اینکه اگر فردی رشته دو را به عنوان رشته ورزشی خود انتخاب کند همیشه بدنش سالم است و دیرتر پیر میشود.
* این گزارش سه شنبه، ۵ دی ۹۱ در شماره ۳۶ شهرآرامحله منطقه ۸ چاپ شده است.