۸ دهه از زندگی حاج عباس ربانی در چهاربرج 
محسن کاشفیان از معدود بازمانده‌های کوچه محراب خان است 
استفاده کاربردی حسین فضایلی از تحصیلاتش برای بافت‌فرسوده
وقتی که کارشناسی‌ارشد مهندسی عمران را تمام کرد، برای محک‌زدن سطح علمی‌اش تصمیم گرفت در کنکور دکتری شرکت کند. باتوجه‌به اینکه قصدش جدی نبود، به کتابخانه آستان‌قدس رفت تا پولی را برای خرید کتاب هزینه نکند. از طرفی، وقتی کتاب را امانت گرفت و فصل‌های آن را مرور کرد، متوجه شد همان مباحثی است که سال‌ها با عشق و علاقه، آنها را خوب یاد گرفته است و به‌گفته خودش، شوخی‌شوخی شروع کرد به خواندن و خلاصه‌نویسی‌کردن و خرید کتاب.
آن‌قدر خوب خواند که در سال ۱۳۹۹ رتبه سیزده کنکور دکتری را به‌دست آورد و وارد دانشگاه فردوسی شد. سیدحسین فضایلی، متولد سال ۱۳۷۴، سال‌هاست که همراه پدرومادرش در خیابان هاتف، محله بالاخیابان زندگی می‌کند و علاقه به مهندسی عمران گرایش سازه را از همان دوران دبیرستان در خودش احساس کرده است.
درس و کار با هم
حسین با اینکه این روز‌ها مشغول آماده‌کردن رساله دکتری است، به‌صورت حرفه‌ای وارد بازار کار هم شده است. خودش تعریف می‌کند: از سال اولی که در دانشگاه قبول شدم، می‌خواستم دستم در جیب خودم باشد، به همین دلیل موقع درس‌خواندن، تدریس کلاس خصوصی و پروژه‌های دانشگاهی و فنی و مهندسی را انجام می‌دادم.
نیاز به حفظ هویت منطقه ثامن
حسین فضایلی که علاقه اش را در رشته عمران پیدا کرده است، می‌گوید: از دوران نوجوانی فکر می‌کردم چه چیزی در مملکت ما نیاز است؟ بعد از مطالعه به این موضوع رسیدم که در کشور ما سازه‌هایی وجود دارند که به دلایل زیادی مثل داشتن ارزش تاریخی و فرهنگی یا کاربردی‌بودن مانند بیمارستان‌ها و مراکز آموزشی نمی‌توان آنها را تخریب کرد. از طرفی، این سازه‌ها مقابل کوچک‌ترین حوادث مثل زمین‌لرزه ممکن است خطرات جانی و مالی زیادی به بار بیاورند.
او چند نمونه از ماکت‌هایی را که درست کرده است، نشان می‌دهد و می‌گوید: با مقاوم‌سازی این سازه‌ها می‌توان علاوه بر حفظ آنها، از اختلال در خدمت‌رسانی‌شان هم جلوگیری کرد؛ بنابراین گرایشم در مهندسی عمران را سازه قرار دادم و دوست دارم همیشه دانشم را در این زمینه به‌روز نگه دارم.
حسین معتقد است دغدغه مهندس‌های عمران باید فناوری‌های نوین و بومی‌کردن آن در کشورمان باشد. مثل ژاپنی‌ها که باتوجه‌به زلزله‌خیزبودن کشورشان این نیاز را درک و سال‌ها پیش این مسیر را طی کردند.
او که از خانه قدیمی مادربزرگش در منطقه ثامن خاطرات زیادی دارد، درباره شیوه‌های مقاوم‌سازی و بهسازی خانه‌های قدیمی می‌گوید: مشکلی که بافت قدیم ثامن داشت، تراکم زیاد آن بود؛ تراکمی که در کوچک‌ترین حادثه، امدادرسانی‌ها را مختل می‌کرد. با وجود این، نباید فراموش کنیم که حفظ فرهنگ و هویت ثامن با حفظ بنا‌های قدیمی و خانه‌های آن و ماندن ساکنان قدیمی امکان‌پذیر است. کاری که ما می‌توانیم انجام دهیم، مشاوره‌دادن به ساکنان قدیمی برای مقاوم‌سازی منازلشان است.
دانشمان را در اختیار همه می‌گذاریم
باتوجه‌به مهارتی که حسین دارد، دوست و آشنا از او برای خرید خانه ضابطه‌مند یا مقاوم‌سازی منزلی که می‌سازند، مشورت می‌گیرند. حسین هم با روی باز از این موضوع استقبال می‌کند، چون معتقد است هرچه خانه ها‌ی شهرمان ایمن‌تر باشد، به‌نفع همه ماست.
این جوان دهه‌هفتادی می‌گوید: ما چهار فرزند هستیم و من بچه آخر خانواده هستم. همه خواهر و برادرهایم پیشرفت علمی خوبی داشته‌اند و همه این موفقیت‌ها را مدیون پدرومادرمان هستیم که با برنامه‌ریزی درست و فراهم‌کردن محیطی آرام، به ما کمک کردند تا درس بخوانیم. ما هم دانشمان را در اختیار همه مردم می‌گذاریم.
* این گزارش پنج‌شنبه ۱۰ آبان‌ماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۶۸ شهرآرامحله منطقه ثامن چاپ شده است.
لینک کوتاه
روایات مشابه
ارسال نظر
آوا و نمــــــای شهر
