نخستین داروخانه محله طرق را دکتر یاوری تأسیس کرد

دکتر عبدالحسین یاوری است که نخستین داروخانه محله طرق را راه‌اندازی کرد، پیرمردی عینکی با قیافه‌ای جدی بود. بعضی اهالی طرق می‌گویند از زمانی که یادشان می‌آید، او در طرق داروخانه داشته است؛ اما خط تاریخ به دهه ۶۰ می‌رسد.  

آن زمان، طرق به‌دلیل فاصله زیادش تا شهر، از برخی امکانات بی‌بهره بود و تنها امید ساکنانش در روز‌های سخت مریضی، به افرادی، چون دکتر یاوری بود. این پزشک خوش‌نام فقط داروخانه‌دار نبود، بلکه در کنار طبابت و داروسازی، به کسانی که وضع مالی خوبی نداشتند، دارو را با قیمت کمتر و حتی رایگان می‌داد.

اهالی طرق می‌گویند: «دکتر همه‌جوره هوای مردم را داشت. او نه‌تنها در حیطه تخصصش بلکه در کار‌های خیر و کمک به کشاورزان هم پیش‌قدم بود و از نظر مالی به آنها کمک می‌کرد.»

می‌گویند: «کهولت سن نمی‌توانست او را مثل گذشته در داروخانه پایبند کند؛ به همین دلیل داروخانه را به جوان‌تر‌ها واگذار کرد و خودش در خانه‌ای که در ابتدای خیابان ولی‌عصر است، ساکن شد. انگار بعد از عمری خدمت در این منطقه، پایبند اینجا شده بود.» 

جدی و کم‌حرف بود

دکتر بیرجندی از پزشکان قدیمی طرق است و چند سال قبل از حضور او در طرق، داروخانه دکتر یاوری دایر بوده است. خبر فوت این پزشک متعهد را که می‌شنود، متأثر می‌شود و می‌گوید: آقای دکتر یاوری شخصیت بسیار پاک و دلسوزی بود و بسیار مراعات مردم را می‌کرد.

حالا حدود هشت سالی است که داروخانه دکتر یاوری واگذار شده است ولی «وقتی این داروخانه تعطیل و واگذار شد، تازه مردم فرق دکتر یاوری را با بقیه فهمیدند.»

از گذشته طرق و وضعیتش در زمان فعالیت داروخانه دکتر یاوری که می‌پرسیم، می‌گوید: من و دکتر برقچی، بعد از دکتر شجاعی و یاوری و دایر شدن تنها داروخانه محله، به اینجا آمدیم. وضع بهداشت و اسکان در آن سال‌ها بسیار ضعیف بود، زیرا بیشتر ساکنان، دامدار بودند و دام‌ها منشأ بیماری است.

اخلاق و روحیات دکتر یاوری را از زبان یکی از هم‌صنفانش باید این‌گونه شنید: «دکتر یاوری همکار و دوست ما، کم حرف بود؛ بیشتر در حیطه کارش صحبت می‌کرد. با اینکه خیلی جدی بود و زیاد اهل بگووبخند نبود، انسان بسیار منصف و باگذشتی بود و هیچ‌گونه اجحافی در حق کسی نمی‌کرد.»

داروساز طرق دست به‌خیر داشت

آقای درهمی از کسبه خیابان ولی‌عصر و همسایه خانه این پزشک منصف محله طرق، از هم‌نشینی با دکتر یاوری صحبت می‌کند و اینکه «گاهی اوقات دکتر، مهمان مغازه‌ا‌م می‌شد. او آرام و کم‌حرف بود. دکتر همیشه می‌گفت آب‌وهوای اینجا تمیز است و در مقایسه با داخل شهر آرامش بهتری دارد.»

دکتر کمک‌های مالی بسیاری به کشاورزان طرق می‌کرد؛ بسیار انسان دست‌به‌خیری بود

کشاورزان این منطقه هم دکتر یاوری را خوب می‌شناختند. زمانی که مشکلی داشتند، پیش او می‌رفتند و دکتر کمک‌های مالی بسیاری به آنها می‌کرد؛ بسیار انسان دست‌به‌خیری بود.

خیّر بودن دکتر باعث رابطه‌اش با قصاب محل هم شده بود. محمدحسین یارقلی می‌گوید که ۳۵ سال است دکتر را می‌شناسد و سابقه داروخانه را حتی قبل از انقلاب می‌داند.‌

او می‌افزاید: گاهی‌اوقات گوسفند برایش می‌بردم و در خانه‌اش قربانی می‌کردم. یک‌بار روز پدر بود و فرزندانش دورهم جمع بودند که برای قربانی کردن گوسفند رفته بودم و بعد از خون کردن گوسفند، دکتر می‌گفت لاشه را برای خیریه‌ها و محل نگهداری کودکان بی‌سرپرست ببرم.

گاهی‌اوقات هم گوسفند را زنده می‌بردند و تحویل مراکز خیریه می‌دادند. هم به خیریه امام‌رضا (ع) که در طرق است و هم به کمیته امداد همیشه کمک می‌کردند.

از مردم‌دوستی و مهربانی‌اش که می‌پرسیم، اشاره می‌کند به میله‌هایی که شهرداری در پیاده‌رو برای جلوگیری از رفت‌و‌آمد وسایل نقلیه گذاشته است و می‌گوید: دکتر خودش جوشکاری را ملزم کرده بود تا انتهای همه این میله‌ها را به هم جوش بدهد.

دلیلش برای این کار به سرقت نرفتن میله‌ها بود و اینکه «نمی‌خواهم موتورسواری در پیاده‌رو برای عابران پیاده مزاحمت ایجاد کند.» با اینکه خانه‌اش آن‌طرف خیابان بود و اینجا رفت‌و‌آمدی نداشت، به فکر مردم بود. در کار داروخانه هم، علاوه بر رایگان دادن دارو به افراد نیازمند، دارو‌های کمیاب را یا خودش می‌ساخت یا از جایی تهیه می‌کرد و در اختیار مردم می‌گذاشت.       

ما اینجا را هنوز هم به نام داروخانه دکتر یاوری می‌شناسیم

به سمت داروخانه می‌رویم. داروخانه هنوز هم دایر است، اما به نام پزشکی دیگر که وقتی از او درمورد دکتر یاوری می‌پرسیم، چیزی نمی‌داند و به قول خودش اصلا او را نمی‌شناسد!

بیرون داروخانه از مراجعه‌کنندگانی که برای گرفتن دارو آمده‌اند، درباره دکتر یاوری می‌پرسیم، خانمی می‌گوید: ما اینجا را هنوز هم به نام داروخانه دکتر یاوری می‌شناسیم. او آدم باانصافی بود و داروهایش را به قیمت کم، به مردم می‌فروخت.

آقایی که می‌گوید از اتباع خارجی است، تا اسم دکتر یاوری را می‌شنود، می‌گوید: دکتر یاوری مرد بزرگی بود و من هیچ‌وقت او را فراموش نمی‌کنم. سال‌های ۷۲ و ۷۳ بود که من برای اقوامم از اینجا دارو می‌گرفتم و به افغانستان می‌بردم. واقعا دکتر از هیچ کمکی دریغ نمی‌کرد. خداوند او را بیامرزد!

از این محله می‌روم با کوله‌باری حرف، از خوبی‌ها و بزرگی‌های مردی که جوانی‌اش را در خدمت صادقانه به مردم طرق پیر کرد؛ نخستین دکتر داروساز و داروخانه‌چی‌ای که برای التیام زخم‌ها مرهم بود و درحالی‌که می‌توانست در بهترین مناطق شهر ساکن باشد، بازهم طرق را برای سکونت انتخاب کرد. به‌پاس خدمت‌های این بزرگ‌مرد، فاتحه‌ای می‌خوانیم و از خداوند برای او طلب آمرزش می‌کنیم.

* این گزارش سه شنبه، ۲۲ دی ۹۴ در شماره ۱۷۷ شهرآرامحله منطقه ۷ چاپ شده است.