روزگار خیابان امام‌خمینی(ره) به روایت ساکن قدیمی آن

قدیمی محله امام‌خمینی (ره) از روزگاری می‌گوید که محله‌شان آباد نبود. خیابانی که تا قبل از انقلاب، نام آن عدل پهلوی بود و سپس عدل خمینی شد. پدرش جزو اولین افرادی بود که در این محله ساکن شد. علیرضا زنده‌دل پنجاه‌و‌شش‌ساله به یاد دارد که از چند کوچه بعد از میدان امام‌خمینی (ره) خبری از خیابان‌کشی و آسفالت نبود. خانه‌ها با فاصله و در‌میان تپه‌های خاکی ساخته شده بود، به‌طوری‌که از خانه آنها دیوار‌های پادگان دیده می‌شد. آنها تا اواخر دهه‌۵۰ آب و برق و گاز نداشتند؛ با تانکر برایشان آب می‌آوردند و نفت را از مغازه خریداری می‌کردند تا بتوانند روزگار خود را بگذرانند.

خانه پدری‌ام در امام‌خمینی‌۸۶ فعلی قرار داشت؛ خانه‌ای که با چوب و کاهگل ساخته شده بود. هر‌سال قبل از آمدن پاییز، پدر و برادرانم پشت‌بام را کاهگل می‌کردند. بعد‌از اینکه اواسط دهه‌۸۰ خانه را فروختیم، آنجا تبدیل به آپارتمان شد.

من در مقطع ابتدایی به دبستان خواجه نصیرالدین طوسی در حاشیه امام‌خمینی‌۷۴ می‌رفتم. الان چند‌سالی است که آنجا متروکه شده و دبستان به پشت بیمارستان ثامن منتقل شده است.
مقطع راهنمایی به مدرسه کریم‌خان زند می‌رفتم. این مدرسه حالا تبدیل به دبیرستان دخترانه انقلاب اسلامی شده است.

تا ده‌دوازده‌سالگی‌ام در خانه حمام نداشتیم. روز‌های جمعه پشت در حمام نسیم در صف می‌ایستادیم تا نوبتمان شود. یک دلاک و کیسه‌کش همیشه در حمام بود. این حمام هنوز فعال است و بین خیابان امام خمینی ۸۳ و ۸۱ قرار دارد.

آقای غلامعلی زیرکی اولین مغازه سوپرمارکت را در محله‌مان باز کرد و بعد‌از گذشت حدود پنجاه‌سال مغازه‌اش همچنان سرپا‌ست. زیرکی بیشتر قدیمی‌های محله را با نام و نشان می‌شناسد.

مکانی که الان پایانه مسافربری امام‌رضا (ع) است، در زمان بچگی‌ام زمین خاکی بود. همراه بچه‌های محله در این زمین، فوتبال بازی می‌کردیم و بین خودمان نام زمین را «میدان طوفان» گذاشته بودیم.

در این مغازه دربحبوحه انقلاب، نفت فروخته می‌شد. من چند‌مرتبه با گالن‌های آهنی بیست‌لیتری، شب تا صبح در صف خوابم برد. آقای هاشمی، روحانی و روضه‌خوان محله، صاحب این مغازه بود. 

* این گزارش سه‌شنبه ۲۰ شهریورماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۸۰ شهرآرامحله منطقه ۷ و ۸ چاپ شده است.