نوشته های رضا سلیمان نوری در سایت مشهد چهره
توحید۲۳، یادگار کوچه‌های باقی‌مانده در کنار باروی شهر است
تقریبا همه کوچه‌های قدیمی مشهد دارای فرعی‌هایی هستند که سرنوشت تعدادی از این فرعی‌ها هم به بن‌بست رسیده است. شاید بتوان فرعی «خندق۲۳» (توحید۲۳) را تنها کوچه بافت قدیم شهر لقب داد که هیچ‌کدام از فرعی‌هایش بن‌بست نیستند.
میرزامحمد آقازاده با آمپول هوا به شهادت رسید
میرزامحمد آقازاده خراسانی در دوران حضور در مشهد، باشکوه‌ترین درس خارج فقه و اصول روزگار خود را داشت و شاگردان زیادی تربیت کرد. آیت‌الله قمی در واکنش به شهادت ایشان گفت: «میرزا محمد آقازاده فقط آقای خراسان نبود؛ آقای کل ایران بود.»
کوچه تاریخی یغما روزگاری از کنار برج و باروی شهر می‌گذشت
کوچه یغما یا عبادی ۱۲ مانند کوچه دکتر شیخ یا پشت بهره سراب در دوره‌ای مانند یک مسیر شریانی عمده شهر عمل می‌کرد. این کوچه اکنون به‌عنوان یکی از مسیر‌های پشتیبانی ترافیکی شهر استفاده می‌شود.
باغ‌های انگور «پشت بهره» و قصه اربابانش
نگهبانان حصار و باروی شهر نخستین ساکنان کوچه «توحید۲۶» بودند.
کوچه مسرور را اهالی به نام خاورخانم می‌شناسند
کوچه «شهید شوشتری۴» عمری ۱۵۰ساله دارد و روزگاری به نام «مسرور» شهرت داشته، اما اکنون یادآور نام بانویی نیکوکار معروف به حاج‌خاور است.
قدمت مزرعه چهنو مشهد به پیش از قاجار می‌رسد
وضعیت کوچه «چهنو» در دوران قاجاری به‌دلیل وجود چند نقشه از مشهد آن دوران تا حد بسیاری مشخص است. بر‌اساس نقشه دالمج این مسیر دارای هشت فرعی جنوبی و هفت کوچه فرعی شمالی بوده است.
کوچه «سرشور۵»، خانه بسیاری از بزرگان مشهد بوده است
مهم‌ترین نام مردمی کوچه سرشور ۵ که هنوز هم برخی قدیمی‌های محله سرشور از آن برای نام بردن از این مسیر استفاده می‌کنند، نام کوچه «مطب‌دکتر‌شیخ» یا به‌طور خلاصه کوچه «دکتر‌شیخ» است.
حکایت «رانندگان» و کوچه‌ای پشت چهنو
کوچه «امام‌رضا (ع)۹» با ساخت نخستین گاراژ‌های ماشین در آن، رونق و آوازه پیدا کرد.
گذر عمر در کوچه چهنوی۴؛ از سکونت دراویش تا زائران
کوچه چهنو۴ که این روز‌ها تابلوی «مهراندیش» بر دیوار آن نصب است، مسیر فرعی‌ای بوده که اکنون به زائرپذیر‌های کوچک و بزرگ اختصاص دارد، روزگاری محل سکونت دراویش بوده است.
کوچه مهرآیین، روزگاری میزبان قراول‌خانه مشهد بود
اسناد موجود نشان می‌دهد که کوچه «مهرآیین»، در سال‌های میانی سده۱۳خورشیدی، مسیری شناخته‌شده در بین مردم شهر بوده است و قدمتش حداقل به سال‌های نخست حکومت قاجار‌ها بر ایران می‌رسد.